Hij Heeft Mij Ontvoerd Om Erna Van Mij Te Houden

Deel 39

Salam Aleykoum,

Ik voelde ineens een hand op mijn rechterschouder. Ik draaide mij om en zag Anaas.

Ik: Raak mij niet aan !

Anaas kwam naast mij zitten.

Khadija: Ik laat jullie wel. Jullie moeten alles uitpraten.

Ik: Nee nee ! Je gaat nergens naar toe.

Khadija: Maar Myriam..

Ik: Jullie hadden dit gepland ofwa?

Khadija: Ja..Maar Myriam je overdrijft dat is u beste vriend. Hij wou je niet kwetsen daarom zei hij niks en hij moest je het ook niet vertellen want dat was niet zijn taak. Je bent net als mijn zus maar soms overdrijf je.

Ik: Waarom verdedig je hem? Boeit me niet ! Stel jij had zo'n situatie en ik wist dat en ik had dit verborgen gehouden hoe zou je reageren Khadija? Hoe zou je reageren?! Zet u even in mijn plaats ! 

Anaas: Maar Myriam dat was mijn taak niet ! U moeder en u broers moesten dat zeggen ! 

Ik: Ja en !

Ik stond op en ging weg. Toevallig zag ik Leyla en Kenza. Ik dacht direct aan het gesprek tussen Leyla en Kais. Herinner jullie het nog? Toen Leyla roddels over mij zei enz..

Ik was al boos, maar om hun te zien werd het alleen maar erger. Ik besloot om naar hun toe te gaan.

Leyla: Alles in orde? We weten het over je moeder.

Ik: Doe niet alsof alsjeblieft !  Ik kan niet tegen schijnheiligen mensen ! Dus vraag zeker niet hoe het met me gaat !

Kenza: Niet roepen ! 

Ik: Praat ik tegen u? Ik denk het niet dus zwijg ! 

Kenza: Niet graaf doen ! 

Leyla: Kenza laat haar ze is gewoon een hoer !

**BAM een lap tegen haar gezicht**

Ze raakte haar wang aan en zei.

Leyla: Vuile heks ! Mij niet aanraken !

Wie denkt ze dat ze is eerlijk? Ik draaide mij om en gooide mijn tas op de grond, ik begon haar niet normaal te slaan. Al die boosheid die ik had tegenover iedereen, reageerde ik gewoon op haar af. Ik was bereid om haar te vermoorden ook al was ze net als mijn tweelingzus.

Op een bepaalde moment kwamen er mensen naar ons toe. Maar ik negeerde het gewoon. Ik bleef verder doen. Ik hoorde ineens een stem die me bekend voorkwam.

...: Myriam laat haar, je gaat haar vermoorden.

Ik draaide me om en zag mijn kleine broertje Moussa. Moussa nam mij vast en bracht mij beetje verder van iedereen.

Ik: Laat me los ! 

Moussa: We moeten praten.

Ik: Ik wil je niet spreken.

Moussa: Maar..

Ik: Nee zwijg ! Ik wil niet naar je luisteren ! 

Moussa: Ik wil gewoon dat je weet dat mama kanker heeft en weinig tijd heeft.. Binnenkort zal ze sterven.

Ik: Kan me niks schelen wat ze heeft ! 

Moussa: Je bent zwaar verandert... En niet in een positieve manier...

Ik: Ik weet niet waarom ik zelfs antwoord ! Je bent mijn tijd niet waard ! Je bent niks meer voor mij. Niks ! Ik haat je ! Allemaal door u is mijn moeder gestorven !