"A-ano? Bakit? Paano? Bakit nangyaring kailangan pang ipa-arrange marriage si Brent? Okay naman lahat diba? Okay kayo. Okay naman yung pamilya niya. Janine, di ko maintindihan." Nawawala na ang boses ko.
Gulong-gulo na nag isip ko. GUsto kong malaman ang dahilan o sanhi ng lahat ng ito and at the same time I'm scared. Natatakot akong malaman yung mabigat na reason kung bakit ba kailangang mangyari ang mga ito. Ayokong nasasaktan ang kaibigan ko dahil mabigat din ang dala nito sa akin.
"Di ko din alam... Wala rin akong maintindihan." Yun na lamang ang nasabi nita at patuloy na umiyak kahit na namamaga ang kanyang mga mata.
Nanatili ako doon buong araw. Gusto ko andoon ako para sa kanya. Gusto ko nadadamayan ko siya lalo pa't birthday niya pa mismong nangyari 'yon. Madalim na nag langit at naglalakad pa ako sa kalsada. Di ko na namalayan yung oras nang magkasama kami, basta ang importante kahit papaano ay napagaan ko ang loob nya at nalabas niya yung nasa damdamin niya.
There's only few blocks away from my house and I checked my phone if there's any messages. Ilang oras din na di ko 'to nahawakan kaya panigurado mayroon itong texts. At di ako nagkamali.
Ate.
Kamusta na si Janine? Umiwi ka na.
Mayroon akong 10 messages at isa lang doon ang kay ate. Nakalimutan ko palang magsabi kay Branch, at baka may alam siya tungkol dito.
Branch.
Love, where are you?
Branch.
Answer me please.
Branch.
I'm worried now. please...
Di ko alam kung bakit pero somehow naku-cutetan ako sa kanya. Siguradong mamaya ay pauulanin ako ng tanong nitong lalaking 'to. Pero ang mas iniisip ko ngayon ay si J. Malaki ang naging epekto sa kanya ni Brent simula nang makipaghiwalay sa kanya yung dating boyfriend niya. Naalala ko pa yung mga kwento niya nang niliigawan pa lang siya nito at napamahal narin sina Tita sa kanya. Kaya siguro ganito nalang din ay naging kinalabasan niya nang malamang gusto pala ipakasal sito sa iba. Pero asan siya ngayon? Dapat andito siya. Diba dapat pinaglalaban niya si Janine?
"I'm sorry di ako nakapagtext sayo ng maaga." Sabi ko kay Branch. Nag-uusap kami ngayon sa telepono, nasa opisina pa siya ngayon at di pa tapos ang tamabak niyang trabaho tapos nakikisabay pa ako.
"Finish that first. Ayokong maging pabigat sa trabaho mo." Nakahiga lang ako ngayon habang nag-aantay ng sagotmula sa kanya. Sa tingin ko'y pasado ala diez na nang gabi. Ako itong nagpapahinga habang siya ay subsob parin sa pagtatrabaho.
"Are you still there?"
Nawala nanaman ako sa katinuan. It's just the unsual feelinf of mine na ayoko talagang ako yung nagpapakasarap samantalang yung iba ay nahihirapan. I can't help it most of the time.
"Naawa ako kay Janine, Branch." mahinang sabi ko sa telepono. Nasabi nyang alam niya ang ginawa ni Brent sa kanya at pati ito ay dahil sa pagkabigla ay bigla nalang daw itong umalis at di pa bumabalik hanggang ngayon. Bakit ba kasi ganoon nalang kadali sa iba na paghiwalayin ang dalawang talagang nagmamahalan?
"I know it's hard. Pero sinusubukan naming di siya talaga mangyari. I know it's going to be hard for the both of them."
Sumasabay sa laging ng hangin yung mga sitwasyon na di ko halos malaman kung magpapabuti o mas lalong magpapagulo a utak ko. Naiinis ako na sobra akong nag-ooverthink sa mga bagay na dapat mas iniisipan ko ng solusyon.
"Yes it is..." nabalot kami ng katahimikan at naririnig ko ang konting bakas ng pagbagsak ng siguro'y nga files. Pagta-type at pagsusulat. Siguro'y naka loudspeak siya ngayon.
"Branch?" Tanong ko at napaupo mula sa pagkakahiga. Sinuklay ko ang buhok ko gamit ang mga kamay ko.
"Hmm?"
"Paano pag sa atin nangyari iyon?"
Natahimik ang lahat. Pati siguro'y ginagawa niya'y napahinto siya. Mali ata na naitanong ko 'to sa kanya. Napasabunot lang ako sa buhok ko dahil sa katangahang nagawa ko.
"It won't be. Di siya nangyari at di iyon mangyayari dahil sobra kitang mahal. Mahal kita na kaya kong talikuran lahat para sa'yo. Para sa'tin."
What a relief. Napangiti ako sa sinabi niya. Pakiramdam ko'y may isang sundalong handang makipagpatayan para sa'kin. Ngayon ko naisip na kung sobrang mahal nga ni Brent si J ay pupuntahan na niya ito ngayon. Biglang sumagi sa isip ko si edward na hanggang nagyon ay di na alam kung magkakaayos pa ba kami o hindi na. He used to be Branch a long time ago. But my prince end up to be beggar. begging again for the love he throw away. The love that should be a bond. And now, I have my King and I'm his Queen.
"Nasabi ko na ba kung gaano ako kaswerte sa'yo?" Nakangising tanong ko sa kanya.
"Siguraduhin mong maganda yang sasabihin mo dahil baka wala pang isang segundo nasa harapan mo na ako." Narinig ko ang tawa mula sa kanya. Kahit simpleng hagikgik lang niya napapangiti na ko.
"Malabo 'yon. Alam mo bang napaswerte ko dahil andiyan ka kahit na anong mangyari? Napakaswerte ko dahil nakita kita. Sobrang swerte ko sayo." Napangiti ako lalo sa sinabi ko. Maybe it's been a long time bago ako naging ganito kasweet sa kanya.
"Pagbabayaran mo 'to Ms. Gray. Pagbabayaran mo 'tong pagkabaliw ko sayo." Sabi niya bago maputol ang linya.
Hindi ko maidilat ang mga mata ko. Bagsak na bagsak parin ang katawan ko. Di ko malaman pero parang mas gusto ko lang na nasa kama ako buong araw. Ilang oras kaya ang tulog ko?
Naidilat ko nang kaunti ang kaliwa kong mata pero antok na antok parin ako, tumagilid ako at susubukang matulog uli nang magulat ako na may kakaibang amoy na ito. Nagising ang diwa ko nang makita ko siya.
"Hell!" Sigaw ko at napaupo na mula sa maganda na sanang itutulog ko uli.
Napahawak ako sa sentido ko at hinilot iyon. "Sorry. Maganda yata ang panaginip mo. I didn't mean to scare you..." Aniya at niyakap ako mula sa likod.
"It's okay. Matutulog pa sana ako e." Nilingon ko siya.
"Wait a second. Anong ginagawa mo dito? Umagang umaga sinisira mo yung maganda kong tulog?" Sumimangot ako sa kanya. Humiga uli ako at nagtalukbong ng kumot.
Sino ba namang di maiinis kung ang sarap sarap ng tulog mo tapos bigla ka nalang magigising di 'ba? At kasabay noon ay mawawala na yung antok mo.
