"What are you doing here?"
Sa tingin ko'y ganoon ang suot nya kanina pa at kanina pa din siya andito. Halos wala nang tao dito kana naman lalo akong nagulantang sa presensya sa harapan ko. Nakapamul sa siya at malalim akong tinitigan. nakikita ko ang lungkot sa kanyan mga mata. Bakit di mo sabihin ngayon? Why don't you explain to me everything? Sa kaunting oras na pinuno ang sarili ko nang galit at pagkamuhi sa kanya ay sa segundong makita ko lang mga mata niya ay mamahalin ko siya gaya ng kung ano ko siya minahal.
Sa ingay ng katahimikan namin ay bawat hininga namin ay nararamdaman namin. Patuloy paring nakatuon ang mga mata niya sa akin. Di ko magalaw ang buong katawan ko.
Nanlaki ang mata ko nang bigala nya akong hatakin at binaon sa malalalim nyang halik.
Hawak niya ang magkabilang pisngi ko at di ko malaman kung bakit sumasabay ang luha ko pati ang paghalik ko sa kanya.
"I goddamn miss you." namamaos niyang sabi.
"Branch, bakit?"
Kinakain na naman ako ng emosyon ko but damn. I need answers. I need his answers right now. Gusto ko man siyang iwasan habangbuhay ay habangbuhay din na magiging miserable ako. He's right in front of me so I don't want to waste this. And really hate confrontation so how can I survive this?
Hinawakan niya ang kamay ko. "Listen to me."
"What? You want me to listen to you? gusto mong makinig ako sa mga kasinungalingan mo? Branch just tell me, why do you have to do this?"
Yumuko siya sa akin. Babagsak na ata ako dahil sa nararamdaman ko. Ang sakit sakit ng dibdib ko.
"Arie, maybe of this this is a lie to you. Kahit na lahat ng ito ay sa tingin mo'y palabas lamang pero sana maniwala kang minahal kita."
"Paano? Paano pa ako maniniwala kung nagsimula ang lahat ng ito sa kasinungalingan?"
Napaupo ako at di ko inakalang bumuhos na ang aking mga luha. Masakit nga malaman ang katotohanan ngunit mas masakit ata yung ito na yung nakasanayan mo. And the worst is, it is the only onw who's making you alive.
"Arie..."
"Don't touch me."
Napahawak na lang ako sa buhok ko habang naglakas=d na palayo kay Branch. Kailangan ko ng umalis. I don't even know where I belong in this world.
"Uggh!"
Inubos ko na ang lakas ko sa pagsigaw sa stadium kung saan naalala ko bigla ang nangyari sa amin ni Branch. Sa ikli ng panahon na pinagsamahan namin, sobra ko na syang minahal na halos iyon na ang pumatay sa akin. Nangyayari na naman, ito na naman ang mga oras na lagi kong tinatanong sa sarili ko na 'bakit' kahit na di ko alam ang sagot. Kahit na saan ako humingi ng tulong ay pakiramdam ko ang di nila ako matutulunagn dahil wala sila sa sitwasyon ko. Maaaring malaman nila yung nararamdaman ko ngunit kailan man ay di nila madadama iyon dahil di nila alam ang sakit.
Napakahirap na dadarating ka na sa puntong di mo na alam kung saan ka dapat pumunta kung pati sarili mo ay di mo matagpuan?
Matapos ang ilang minuto ay naramdaman ko ang init ng mga braso ni Branch na bumalot sa akin.
"Baka may makarinig sayo." aniya.
"Wala silang alam." humarap ako sa kanya at nilubog ang mukha ko sa dibdib nya.
We need to stay for this for a little. Maybe this is all I need.
"I'm so sorry. Di ko sinabi sayo dahil alam kong kakamuhian mo ko gaya ng nangyayari ngayon. maybe I got curious at first... it's just because I find you amazing. Simula nang lumipat kami malapit sa inyo, madalas ko na kayong nakikita ni Edward. Naiinggit ako. Since then... Edward is so fucking lucky to have you. So did I?"
Pinipilit kong ipasok lahat sa utak ko ang mga sinasabi ni Branch, kahit na masakit pero kailangan. I'm tired with all of this lies. It is better to be hurt by the truth than to be happy in this fake world.
"Arie, I didn't mean to fall in love for you, but I did." naramdaman kong tumulo ang mga patak ng luha niya sa damit ko.
"And you didn't mean to hurt me, but you did."
Nagising ako sa ingay ng alarm clock na hawak ni Sancho. Napahawak ako sa magulo kong buhok dahil sa nararamdaman kong sakit nito dahil sa agad agad na pagkabangon. mabuti nalang ay walang pasok ngayon na dahil kailanagn ko munang lumayo at wag muna isipin ang mga nangyari. Ayyoko na rin magtanim pa ng galit lalo na kina Mama at papa dahil maswerte pa ako at kahit na ganun ay para na din naman sa amin iyon at siguro nga everything takes time.
"Ate, it's breakfast time!" yugyog nya sakin nang bumalik uli ako sa kama.
"Inaantok pa ako. Give me five more minutes. shoo!" sumenyas ako na umalis muna si Sancho dahil papahipain ko muna ang sakit ng ulo ko. Kahit na sakto naman ang oras ko sa pagtulog ay antok na antok pa rin ako.
"Your five minutes is equivalent to five hours, so kung ayaw mong magising sa malamig na tubig bumangon ka na." awtomatiko ko naman narinig ang boses ni ate kaya't wala na rin akong nagawa kundi bumangon. Just dammit.
"Ate naman.."
Inayos niya ang kumot ko at hinila na ako ng tuluyan papalayo sa pinakamamahal ko.
"Nag-aantay na sina Mama sa baba, dali may pupuntahan pa tayo."
Napansin ko agad ang faded jeans niya nang makatayo ako. Naka t-shirt lang sya pero naka sneakers.
"Kayo nalang." pagmamaktol ko.
"lazy as ever, Arie. Gagraduate ka na ganyan ka parin. C'mon, bumaba ka na after 15 minutes, alright?"
Paano ako makakapag-ayos sa loob ng labin-limang minuto kung kulang pa nga ito sa pagligo ko? Wala nalang akong nagawa kundi ang mala ninja sa pagligo at mabilisang pagbibihis. Mabuti nalang din at nagising ang buong diwa ko sa tubig at nakuha ko pa na manghablot nalang ng damit.
Nilagay ko na ang headphones ko bago pa ako makababa at sinalubong na agad ko ni sancho na may dalang lunchbox.
"Baby, what's that?" bumaba ako para magng magkapantay kami at nakita kong ng laki ata nang ikinatangkad niya matapos ang tatlong buwan.
"Papa told me na dun ka nalang daw po kumain sa sasakyan, we have to go na daw po."
Sumunod na ko sa kanya at kami nalang ang iniintay sa loob ng sasakyan. Parang may picnic atang mangyayari. Di ko alam.
"Adventure time!" hiyaw ni sancho matapos kong isara ang pinto.
"Ma, where are we going?"
Nagkatinginan muna sila ni Papa at bumaling sa akin. Kinilabutan ako bigla.
"To your true family."
