Gökkuşağına Aşık Aptal Bir Bulut #Wattys2016

Elli Üçüncü Bölüm

Kimse beni anlamıyordu. 

Bir boşluğun içinde sürüklenip gidiyordum. Kimseye evet evet hiç kimseye içinde buldunduğum sıkıntıyı anlatamıyordum. Belki benden daha dertli insanlar da vardır diyerek kendimi avutuyordum her defasında ama avunamıyordum. Çok param olduğunda her şeyin düzeleceğini düşündüm hep ama insanın asıl zenginliği ailesiymiş. Huzurun parayla bir ilgisi yokmuş!

Ben bugün bir ailem olmadığını öğrendim daha doğrusu bir ailenin evlat edindiği bir çocuk olduğumu... 

''Eray'a bunu söylemeliyiz Kemal benim çok vaktim kalmadı.''

''Olmaz bunu ona yapamayız. Hem onun ailesi biziz. O bir Aydan.''

''Ama bilmesi gerekmez mi?''

''Bilmesi gerekir ama şu an ona bunu söylesek ne yapar? Yıkılmaz mı sence de?''

''Okulu yüzünden bu durumu hep erteledik ama ya ona bu gerçeği söyleyemeden ölürsem? Bana hakkını helal eder mi?''

''Ölmeyeceksin. Ne olur bunu bir daha söyleme. O parayı ne yapıp edip bulacağız ve sen iyileşeceksin.''

Ah şu lanet olası para. Ah bu dünyanın en büyük çirkinliği. Nefret ediyorum senden.

Peki benim ailem kim? diye soramadım kendime. Annem hastaydı ve iyileşmesi iyice zora girmişti. Daha doğrusu paraya bağlıydı her şey. İçime içime sustum o gün ve daha sonraki günler... Hep sustum ama tek bir farkla. Artık dünyanın en acımasız adamı olacaktım. 

Aylar geçiyordu. Yıllar da geçecekti. Birinci sınıfın son sınavının vermiştik o gün. Okulun bahçesinde evden getirdiğim ekmek arası peyniri yiyordum. 

''Şu sınıf birincisinin haline bakın ya.'' diyerek önüme yirmi lira attı Alp.

Hiçbir şey demeden ekmeğimi yemeye devam ettim. Karahan'la da aram açılmıştı. Hiçbir şeyimi paylaşamıyordum. Eskisi kadar yakın değildik ama uzaklaşmamıştık da...

''Eraycığım notları satsaydın şimdi hamburger yiyor olurdun.''

''Haklısın Alp senin de baban adam olsaydı şu an adam olurdun.''

''Babamı karıştırma piç kurusu?''

''Alp ağzını kırarım. Yemin ederim buradan kalkarsam ağzını kırarım.''

''Sana bir haller olmuş ya. İyice aştın artık kendini, kalk bakalım piç kurusu.''

Ayağa kalkar kalkmaz Alp'in tam burnunun üzerine tüm gücümle bir kafa attım ve o an o kırılma sesini etraftaki herkes duydu. Burnundan kanlar akıyordu. Eğer burnu kırılmasaydı dövmeye devam edecektim ama attığım kafadan sonra yerime oturup ekmeğimi yemeye devam ettim. 

''Arkadaşları onu götürürken, ''bunun hesabını verecek, burada kalmayacak ulan'' diye bağırıyordu ve bu benim hiç umrumda değildi. Başım önümde ekmeğimi yiyordum. Başımı kaldırdığımda yanımda Seval'i gördüm.

''Eray?''

''Kaybol Seval''

''İyi değilsin sen? Nasıl bu hale gelebildin?''

''Bunu kendinize sorun. Nasıl bu hale geldiğimi oturun düşünün.''

''Peki Eray bir şey demedim.''

''Deme zaten uzak dur yeter.''

''Ben ne yaptım sana ya?''

''Güldürme beni Seval. Uçurumdan itip sonra da tutmaya çalışan bir insan kadar kötüsün şu an.''

''Ben mi uçurumdan attım seni?''

''Konuşmasak?''

''Konuşalım konuşalım. Haklı haksız ortaya çıksın.''

''Ne kadar da cesaretlisin sen öyle? Haksız olduğunu bilmiyorsun yani?''

''Herkesin hataları vardır ve hatalar düzeltmek içindir.''

''Senin hatan yok. Düzeltmen gereken bir şey de yok o yüzünden. Şimdi beni yanlız bırak.''

''Peki sen bilirsin.''

Artık sevmiyordum onu. Hiçbir sözü umrumda değildi. Aklımda sadece gerçekailemin kim olduğu vardı. Peki bunu nasıl bulacaktım? Babama sorsam ne derdi acaba, muhakkak çok üzülürdü. Sırf onlar üzülmesin diye sustum. Bu oyunu devam ettirecektim. Peki ben ne olacaktım? Benden çalınan bu hakla okuduğum hukuk'un ne ilgisi vardı. 

Günlüğüme belki de ilerde bir gün kitap olup gençlere ışık tutacak olan günlüğüme şunu yazdım.

''Bundan sonra eğilmek yok. Karşında kim olursa olsun dimdik duracaksın. Susmayacaksın. İstediğin her şeye sahip olana kadar savaşacaksın. İnançların dışında her şeyi kaybedebilirsin. Eski Eray artık yeni Eray'a emanet. Hoşçakal!''

^^ Yorumlarınızı bekliyorum, sizin ilginiz artıkça benim de yazmaya olan hevesim artıyor. 

İyi ki varsınız. ^^