Gökkuşağına Aşık Aptal Bir Bulut #Wattys2016

Altmış Dördüncü Bölüm

Seyhan bey kendini toparladı ve bir anda masadan kalktı. Etrafı saniyeler içinde etten bir duvara dönmüştü. Tüm adamları toplanmıştı, gökyüzünü kaplayan nem adeta buz kesmişti o an. Karahan ve ben de peşine takıldık. Seyhan bey koşar adımlarla kökten içeri girdi. Hemne peşinden Karahan ve ardından ben... 

O gece açamadığım kapı şu an açıktı. Seyhan bey odaya girdiğinde içeride bulunan doktor bile titremeye başlamıştı. Seyhan beye duyulan bir saygıdan öteydi bu, resmen herkesi titretiyordu. Böylesine bir korkuyu nasıl verebiliyordu insanlara anlamıyordu. Oysa ben yanında hep çok rahattım...

''Baba.'' dedi. 

Ben hayatımda böyle bir ''baba'' kelimesi iştimedim daha önce... İçinde yılların özlemi vardı. Herkesi titreten Seyhan beyin şimdi kendi ses telleri titriyordu. Odada olanın gerçekten Karahan'ın dedesi olması güvenimi artırmıştı. 

''Babaaaa...''

Seyhan bey her defasında biraz dha kayboluyordu bu kelimenin içinde ama babası bir tepki vermiyordu. Bir hışımla doktora döndü.

''Siz benimle dalga mı geçiyorsunuz?''

''Efendim gerçekten az önce kendindeydi.''

''Ne oldu o zaman ha? Ne oldu?'' öfkeyle bağırıyordu ki Seyhan bey...

Bir ses duyduk...

''Ayhan'' 

Yıllardır konuşmayan o adam ilk defa konuşmuştu o an... Ardından bir kez daha...

''Ayhan oğlum.''

Seyhan bey donup kalmıştı. Cebinden çıkardığı ipekli mendili ile babasının dudağının kenarından akan suyu sildi ve yineledi...

''Baba benim Seyhan.''

''Ayhan'' diyordu...

Gözlerinde yaşlar olan o yaşlı adam... Tam çemberi daralttım derken her şey daha da karışıyordu...

Bu bana hayatın ''sen bu oyunu çözemezsin'' deme şekliydi.

Meğer ne kadar küçükmüş dünya,
Hiçbir yere sığamıyorum...
Çaresizliğim dipte sevdalarım yenik,
Aldım başımı gidiyorum...

Ağlama babacığım benim için...

^^Bulut kalpliler yorumlarda bulutlaşalım^^