Ateşe Yürüyen

iz

Herkese iyi geceler. İşte yeni bölüm. Ant'a kızmayın bir pislik gibi davransada yaşadıkları kolay şeyler değildi. İçine bir yerlere gömdüğü o iyi adamı zeynep gun yüzüne çıkaracak....

Yorumlarıniz ve eksik olan voteler icin Teşekkürler:))

Multimedia: ant ve zeynep

Takipte kalın.

Sizleri seviyorum. Öpücükler. Sibel

unutulmayacak şeyler vardır hayatta

mesela ihanet gibi mesela sırtından yediğin bıçak gibi. en yakınından yediğin darbe zamanla ruhuna etine işlemez olur ihanet ve o bıçak kaç kez dağlarsa dağlasın etini artık kanın akmaz canın yanmaz.

''nasıl doktor'' diyen alinin sesini duydum. pencere kenarında sigara içiyordum. bu çocuğun yufka yürekliliği her zaman başına bela açıyordu.

''şu anda iyi sakinleştiricinin etkisiyle uyuyor her ne olduysa fazla etkilenmiş şiddetli bir kriz ama genel olarak iyi'' diyen doktor tam bana bakacakken

''sizi geçireyim'' diyen ali doktoru geçirirken sigaramdan son bir nefes alıp içeriye girdim. kış geliyordu. ve kış benim mevsimimdi.

''abi'' dedi ali

''çık dışarı ve bir daha emirlerimi hiçe sayar sana git dediğimde gitmezsen ali sonuçları hiç iyi olmaz seni ilk ve son kez uyarıyorum'' dedim ve yüzümü açık olan pencerenin zifiri karanlığına gömdüm.

kollarımda titremeye başladığında ne olduğunu anlamamıştım, titriyor nefes alamıyormuş gibi elleri boğazını parçalayacakmış gibi tırmalıyordu üzerinden doğrulup aliyi arayıp doktor getirmesini söylediğimde kulağıma gelen araba sesiyle pencereye gittim ve alinin ağaçların arasından çıkan arabsını gördüm.

her zaman hep bir adım gerimdeydi ama şimdi gerimde olmasını istemiyordum, çünkü onun hala ısrarla baki kalmasını istediği iyiliği bazen canımı çok sıkıyordu ve ben artık iyi bir adam değildim. belkide onun iyiliğini herşeye rağmen hala atan kalbini insanları her ne olursa olsun sevme yetisini kıskanıyordum. çünkü ben artık bunların hiç biri olamazdım. benim için artık çok geçti.

''affet abi'' dedi. arkamda yatan kızın mırıldanışları kulaklarımı tırmalıyordu çok zaman kaybediyordum bir an önce sonuca varmalıydım. alinin arabasının uzaklaşmasını izlerken bir sigara daha yaktım. lanet olsun sigaram bitiyordu ve ben biten her ne olursa olsun sevmezdim. hiç bir şeyim bitmemeliydi.

tüm zaman kırıntılarını ayaklarımın altına alıp ezmiştim ben, şimdi her şeyin de tam zamanıydı, intikamın yanan köz ateşin sönmesinin dinginleşmemin zamanıydı ama o küçük aptal altımda kriz geçirmişti ve lanet olsun tüm planımı yarına ertelemek zorundaydım.

arkamı dönüp ona baktığımda karnının üzerinde duran elinin üzerindeki pembe uzun ize takıldı. ve o gün geldi aklıma.

delirmiş gibiydim açtım üşüyordum annesizdim ıslah evinden yeni kaçmıştım korkuyordum yalnızdım ve acımasız dünya gittikçe daha çok üstüme geliyordu. aliyi uyuduğu harabe evde bırakıp nerden bulduğumu hatırlamadığım bıçakla onların bahçelerine kadar girmiştim.

babamın kucağında ki kıza baktım, mutluydu sevinçle onun kucağında gülerken, neden beni bir kez bile kucaklamadı diye düşündüm ama cevabı bulamadım.

kızı bisikletine oturtup içeriye giren babamın yokluğundan faydalanıp bahçeye girip bağırdım

hepsi senin yüzünden....