Ateşe Yürüyen

hastane

keyifli okumalar.......sibel.......

Kalbimin duvarları cektigim aciyla eş zamanli olarak kasılmalari ant'ın sıkıntili nefesleriyle birbirine karisti.

Biz birbirimize karışabilmiş miydik?

Bir kac saat oncesine kadar nerdeyse tek vucut olmamiza an kalmışken bir kac dakika once elleri boynumda canimi almak uzereydi.

Degisik farkli sevgi baglilik bilmeyen  intikam guden bir adamin normal bir adam gibi sevmesini bekleyemezdim.  beklenemezdi. 

hızla giden araba düşüncelerimin arasında ne zaman hastaneye varmıştı bilmiyorum ama

''in'' diyen sesle emniyet kemerimi çözüp ant'a nazaran daha sakin ve yavaşça aşağıya indim, 

''yürüsene kızım'' diyen adam arkasını bile dönmeden bir an duraksadı ve sonra da adımlarını hızlandırdı, 

kocaman ama bomboş hastaneye girdiğimizde etrafımızda yüzlerce adam vardı, sadece beyaz önlüklü hemşireler doktorlar ve takım elbise giymiş adamlardan başka hiç kimse yoktu, 

''celal zeynep hanımı asansörle yukarı getir'' diyen adam tek kelime daha etmeden hızla merdivenlere yöneldi ve uzun bacaklarının verdiği çeviklikle üçer beşer tırmandı merdivenleri 

ben arkasından baka kalmışken, celal yanıma gelip

''gidelim'' dedi ve beni asansöre yönlerdi, asansörün parlak gri kapıları açıldığında 

''neler oldu'' dedim celala, cevap vermek yerine başıyla geçmemi işaret etti, içeriye girip celal kat düğmelere bastı 5 kata çıkıyorduk 

''bir soru sordum'' dedim sakince

''pusu'' dedi sadece, hııı dedim devam etmesi için, çok genç bir çocuğa benziyordu belki en fazla 20 yaşındaydı, onun yaşındakiler genelde üniversitede yada askerde oluyordu ama o  ant gibi yasa dışı bir adamın yanındaydı, onu bu duruma itenin ne olduğunu merak edip ona baktım, 

Neden boyle bakmıştım ki sonucta o yasa dışı adamın cekiminden kutulamayan ona deli gibi asik olan ve kndimi surekli onun yaninda bulanda bndim.

''ant abi anlatsa daha iyi'' dediğinde ben sana sordum diyecektim ki kapılar açıldı ve görüş alanıma kırık beyaz boyali mermer meminli bir koridor onlarca adam, bir kaç hemşire ve doktor girdi, kocaman AMELİYATHANE yazan kapının önünde toplanmışlardı ve ant üç doktorun önünde kaşlarını delice bir ifadeyle gözlerinin üstüne kadar çatmış pür dikkat onları dinliyordu, 

''zeynep'' diyen tanıdık sesle kendime geldiğimde bana doğru koşan üstü başı kandan görünmeyen sezeni gördüm, aman tanrım oda mı yaralı diye düşündüm ama değildi yaralı olsaydı öyle koşamazdı, 

''iyi ki geldin'' dedi onu kollarımın arasına çektiğimde, titreyerek ağlarken bende farkında olmadan ağlamıştım, 

ali sessiz ve itaatkar bir adamdı, belli etmese de ant'ı çok seviyordu, ve antta öyle, sevi nedir bilmiyorum derken yalan söylediğini simdi daha iyi anlamıştım, sevgi bilmeyen biri yaralanan arkadaşı için böyle çaresiz gözlerle doktorları dinlemezdi, yüzünde ki her kas üzüntüyle gerilmişti, 

sevgi bilmiyorum derken bana dokunuşu bakışı ayrı şeyler söylese de onunda bir yerlerde sevgiyle atan bir kalbi vardı ama galiba onu çok derinlere gömmüştü ki bulamıyordum, 

''gidip başka yerde ağlayın sinirimi bozuyorsunuz'' diyen sesle sezenden ayrıldım, ne zaman yanıbaşımıza gelmişti farkına varmamıştık,