Hani Arkadaştık?

2.bölüm

-SEHER-

Ayaklarım yastığımın üzerinde, başım yataktan aşağı sarkarken, boş bakışlarım odamın tavanındaydı. Düşüncelerim kafamın içinde sanki büyük bir senfoni orkestrası gibi melodi tutturmuş, içerde festival havası veriyordu.
Ama hiç iyi hissettirmediği bir gerçekti.

Dizilerde yada filmlerde
"Hayatım mükemmel!" diyen başrol her zaman dediğine pişman olur, ve hayatı tepetaklak olurdu.

Birkaç kere laf arasında bu cümleyi kurduktan sonra, içimde kötü bir his oluşmuştu. Her an beni kötü etkileyecek bir olayla karşı karşıya kalma düşüncesiyle stres yapar olmuştum.

Hayır hayır, ben onlardan olmayacaktım hayatımın kontrolü kendi ellerimdeydi.
Hayatım mükemmeldi zaten, tek bir eksiğim vardı, kalbimdeki boşluk.

Bugüne kadar kalbimdeki boşluğu doldurmak isteyenler olmuştu ama, hiçbirinde kendimdeki eksikliği tamamlayacak ışığı görmemiştim.

Doğrusu hayata dair hiçbirşey bilmezken, kimseyi tanımaya çalışmazken, nasıl ışık görecektim ki?

Rapunzel gibi kuleye kapatılmamıştım ama okulum bittikten sonra ev dışında hayatım yoktu. Tek eğlence anlayışım çocukluktan beri arkadaşım olan Hakan'la dışarı çıkıp sinemaya falan gitmekti. Ondan ve abimden başka genç erkek yoktu hayatımda. Kimseyi yanıma yaklaştıracak güvenim kalmamıştı geçmişte yaşadığım olaydan dolayı.

Ama keşke bu kadar korkak olup, kabuğuma çekilip, insanlara şans vermekte bu kadar cimri olmasaydım.

Çünkü bugün aldığım haber mükemmel hayatımı, tam da şu meşhur senaryolardaki gibi tepetaklak edecek, cinstendi...

Yorum ve oylarınızı bekliyorum :)