Śmierć Niebios

Rozdział 29 - Magia z Wojną

  — Arabelo... Co mówi wiatr? — zapytał mężczyzna, podchodząc pod wysokie drzewo i oparł o nie dłoń.

Nawet nie spojrzał w górę, gdzie na gałęzi siedziała dwudziestoletnia dziewczyna o jasnych włosach. Miała szeroko otwarte oczy, które szkliły się od łez radości w nich zbieranych. Z zapartym tchem oglądała, jak gdzieś daleko stąd, ponad rozległym lasem, tańczą liście w rytm natury. Sprawiała wrażenie, jakby bała się, że nawet najsłabszy wydany przez nią oddech może uciszyć jej drogiego przyjaciela. Mabh było całkowicie odizolowane od reszty świata, przez co wszystko, łącznie z deszczem, nie mogło tam dotrzeć, ale nawet niewidzialny mur stworzony przez wiedźmę musiał mieć swoje granice.

— Bram! To niesamowite! Woźnicy na zamku urodziła się córka! — krzyknęła, zeskakując miękko na ziemię. 

Zawsze kochał w niej tę radość, którą okazywała nawet wtedy, gdy wokoło panoszyły się dzieci wiedźmy.

— To rzeczywiście wspaniale — zaśmiał się przyjaźnie, wypytując o więcej szczegółów.

Nie przerywał, gdy Arabela z pasją przekazywała mu to, co usłyszała od wiatru.

"Gdy wszystko się skończy, opuszczę Mabh. Będę podróżować po świecie." — To na te słowa czekał. Dziewczyna powtarzała je tak często, że nawet on sam zaczął momentami wierzyć w lepsze jutro. Obiecywała mu nigdy nie stracić nadziei, a on obiecywał jej, że nigdy nie przestanie szukać sposobów na to, aby uwolnić się z kajdan przeszłości.

— Znalazłem coś... — mówił, wyciągając z kieszeni białą chusteczkę, w którą owinięty był średniej wielkości mosiężny klucz, lekko już przyrdzewiały. — Odkopałem go dziś rano.

— Co otwiera? — spytała, okazując niezwykły entuzjazm.

— Piwnicę w domu Ferrisa. Sprawdziłem. Tę samą piwnicę, w której trzymał wszystkie papiery — odparł, wskazując gestem dłoni, aby ruszyła zaraz za nim.

To właśnie tego dnia żałował Bram. Gdyby nigdy znalazł tego klucza, nie zaprowadziłby Arabeli do dokumentów kapłanów, a ona tak bardzo by się nie zmieniła. Dziewczyna pierwsza zabrała dziennik Ronata Hagana. Przeczytała w nim o Ruyi — bogini sennego świata marzeń, po czym całkowicie mu się oddała. Utraciła radość z życia i chęć opuszczenia Mabh. Nie przeszkadzało jej to tak długo, jak mogła zatapiać się w fantazji, ale organizm nie chciał na to pozwalać całkowicie. Z tego właśnie powodu zaczęła warzyć eliksiry nasenne, jeszcze bardziej oddalając się od Brama. Żyła we własnej rzeczywistości, gdzie nic poza sztucznym światem nie miało znaczenia. Ruya pokazywała Arabeli to, o czym opowiadał wiatr. Z czasem nie mogła go już usłyszeć, czy nawet wejść na drzewo o własnych siłach. Zapomniała o swojej obietnicy, jednak mężczyzna wciąż pamiętał własną. Nawet będąc starcem, wciąż kopał dla niej tunel.

A teraz była martwa.

Gdy patrzył wstecz, całkiem możliwe, że kochał ją za młodu mimo dzielących ich dziesięciu lat różnicy wieku. 

***

— Co by powiedział wiatr, gdyby cię teraz widział, Roweno...? Rozniósłby na świat straszliwą wieść o twoim istnieniu. O istnieniu prawdziwego potwora — wyszeptał pod nosem z kamiennym wyrazem twarzy. 

— Nie miałam wyboru — odparła zalana łzami. Mimo iż miała świadomość, że ten człowiek nie powinien nic dla niej znaczyć, wspomnienia tamtej nastolatki napływały jedno po drugim, sprawiając ból.