Hope ft. Shawn Mendes

14. Eindelijk weet ik de naam van de jongen!

'Are you okay?' vraagt de enorme man aan de-jongen-van-de-trein. Hij loopt met een bezorgd gezicht naar hem toe. De jongen knikt en staat dan kreunend op. 'Yes, I'm fine.' Hij raakt even de zijkant van zijn hoofd aan. De man ziet het en kijkt nog bezorgder. 'Sure? We should call-' De jongen laat hem niet uitpraten. 'No, John. I'm okay- really!' voegt hij eraan toe als hij de blik van John ziet. John kijkt hem aan alsof hij er niks van gelooft, maar hij zegt niks. In plaats daarvan draaien ze zich allebei om en kijken naar mij.

De man neemt me een paar tellen onderzoekend op en kijkt dan weer terug naar de jongen. Er speelt een klein lachje om zijn lippen. Ik kijk hem verward aan. Ik vraag me af wat er zo grappig is, ben ik grappig? De ogen van de jongen scannen over me heen en zijn mond vertrekt tot een smalle streep. Hij fronst. 'I'm sorry,' zegt hij plotseling, met een schorre stem. Ik kijk hem stomverbaasd aan. Waarom zegt hij dat? Hij heeft me gered, waarom zou hij zich daarvoor verontschuldigen? Als hij mijn niet-begrijpende blik ziet wijst hij naar mijn openliggende handen. Ik kijk kort naar beneden. Ik was al bijna vergeten dat ik ze open geschaafd had. Nu hij erop wijst voel ik opeens de pijn, een brandend gevoel dat je altijd krijgt als je een schaafwond hebt.

Ik haal mijn schouders op. Het stelt niks voor vergeleken met mijn andere verwondingen.

John en de jongen wisselen een blik. 'Wil je met ons meegaan?' vraagt John in het Engels. Ik aarzel. Dan zie ik dat de jongen, wiens naam ik verdorie nog steeds niet weet, me haast smekend aankijkt. Ik vraag me af waarom. Maar er is zoveel wat ik me op dit moment afvraag. Misschien is dit de uitgelezen kans om wat meer te weten te komen. En trouwens, ik heb toch geen huis meer. Ik krimp ineen als ik daaraan denk. Ik kan toch nergens naartoe, dus waarom zou ik niét meegaan?

Ik aarzel nog steeds een beetje. Ik heb me vandaag in zoveel problemen gestort dat ik misschien niet moet meegaan met twee onbekenden, die niet eens Nederlands zijn. Als ik slim zou zijn... Maar een gevoel diep vanbinnen vertelt me dat deze twee wel te vertrouwen zijn. Ik zucht, terwijl ik me erbij neerleg.

'Oké.'

De jongen grijnst opgelucht. 'En wat doen we met deze hier?' vraagt hij opgewekt aan John. Hij wijst met zijn voet naar Lars en de andere jongen. Lars ligt nog steeds te kreunen van de pijn, terwijl de andere jongen er heel stil bijligt. Ik vraag me af of hij bewusteloos is.

John kijkt hem even waarschuwend aan, alsof hij wil zeggen "Pas op je woorden, jij". Dan knielt hij bij de twee jongens. Lars probeert overeind te komen. Het lukt niet. John trekt hem zonder enige moeite omhoog. Lars kreunt weer. Zijn blik valt op mij en hij kijkt me met een angstig gezicht aan. Ik kijk minachtend terug. John pakt voorzichtig zijn arm en Lars probeert zich los te rukken. Hij slaakt een kreet van pijn. John voelt heel voorzichtig aan de arm, terwijl Lars nog steeds pogingen doet om zich los te rukken. Na een tijdje geeft hij het op. Het duurt nogal lang voordat ik doorheb waar John mee bezig is, maar dan snap ik het opeens.

'Ik denk dat hij gebroken is,' zegt John, half tegen mijn redder en half tegen Lars zelf. De jongen knikt bedachtzaam. 'Nou, je weet vast wel waar het ziekenhuis is,' zegt hij tegen Lars, hij heeft een harde, onverschillige toon in zijn stem. Hij kijkt hem boos aan. 'Shawn-' protesteert John. Ik glimlach. Eindelijk weet ik de naam van de jongen! De naam komt me vaag bekend voor maar ik weet even niet meer waarvan. Shawn kijkt hem kwaad aan. 'Ik weet zeker dat hij háár ook niet naar het ziekenhuis zou hebben gebracht als er iets met haar was gebeurd hoor!' Hij knikt met zijn hoofd naar mij.

Ik knik. 'Het ziekenhuis is vlakbij hoor,' zeg ik, terwijl ik een net zo onverschillige toon als Shawn probeer aan te slaan. 'Laat hem er maar lekker zelf heen lopen.' Ik heb er echt geen zin in dat ik straks de gast die me bedreigd heeft en geprobeerd weetikveelwat te doen – eigenlijk weet ik het wel – naar het ziekenhuis te brengen. Hallo! Hier is de jongen die zonet geprobeerd heeft me aan te vallen en verkrachten maar helaas voor hem kwam er hulp en toen hij viel heeft hij per ongeluk zijn arm gebroken. Dus nu komen we hem even leuk naar het ziekenhuis brengen, ook al zou hij dat absoluut niet bij mij doen...

Natuurlijk.

Shawn lacht naar me, een oogverblindende stralende lach. Hij denkt er blijkbaar precies hetzelfde over als ik. Ik bloos.

John kijkt me even aan, maar als hij de vastberadenheid in mijn ogen ziet haalt hij zijn schouders op. 'Best,' zegt hij. Lars kijkt hem bang aan. Ik vraag me af of hij ons gesprek eigenlijk wel verstaan heeft. Misschien kan hij wel helemaal niet goed Engels, hoewel ik me dat nauwelijks kan voorstellen. Engels is supermakkelijk. Maar ja, je hebt altijd van die mensen die van school zijn gestuurd en nauwelijks Engels kunnen. Ik zou me makkelijk kunnen voorstellen dat Lars van school is gestuurd.

John gaat naast de andere jongen zitten en legt een vinger in zijn nek. Het blijft even stil terwijl hij luistert naar het geluid van het kloppende hart van de jongen. Hij grijnst naar Shawn en mij. 'Hij is bewusteloos. Zullen we hem dan maar in de gracht gooien?' vraagt hij op onnodig luide toon. Hij grijnst nog een keer breed. Onder zijn vingers beweegt de jongen opeens onrustig. Ik zie dat zijn oogleden heel even opengaan en dat hij ze dan meteen weer stevig dichtknijpt. Hij is blijkbaar helemaal niet bewusteloos... Hij doet gewoon alsof!

'Doe maar niet alsof,' zegt John kil, terwijl hij opstaat. 'Dat heeft geen zin.' Het verbaast me dat zijn stem zo kil klinkt, tot nu toe kwam hij op me over als een vriendelijke rots, eerder een knuffelbeer dan een grote gespierde bodybuilder. Hij lijkt me typisch iemand die één keer in het jaar boos wordt. Blijkbaar is die ene keer nu. De jongen doet angstig zijn ogen open als hij de ondertoon in Johns stem hoort.

Plotseling staat Shawn naast me. 'Kom, we gaan,' zegt hij. Zijn ogen kijken onderzoekend in de mijne. Ze zijn diep en donkerbruin van kleur. Hij glimlacht. Ik voel mijn wangen wéér rood worden. Wat heb ik toch?

John gebaart naar ons. 'Kom,' roept hij. Hij begint met grote passen te lopen.

Ik probeer hem te volgen maar voor ik drie stappen heb gezet val ik bijna om. Mijn hoofd is opeens pijnlijk, ik ben ontzettend duizelig en alles voor mijn ogen is wazig. Ik zak door mijn knieën terwijl mijn ademhaling door mijn keel schuurt. O nee, niet die vervloekte hersenschudding weer!

Shawn staat meteen naast me en hij trekt me overeind. Ik steun hijgend op zijn arm. 'Wat is er?' Zijn stem klinkt bezorgd, bijna angstig. Hij kijkt me met grote ogen aan. 'Voel je je niet goed? Je ziet heel bleek!' Ik probeer te knikken, en niet ondertussen over hem heen te kotsen. Het kost me nogal veel moeite. 'John-' begint hij als hij mijn gezicht ziet. 'Misschien moet je-' Op dat moment kots ik over hem heen.

Het is meer maagzuur dan eten wat eruit komt. Het brandt in mijn keel en komt zelfs uit mijn neus. Ik snak naar adem. Hij houdt me geschrokken vast. 'JOHN,' schreeuwt hij. Als ik uitgekotst ben staat John al naast me. 'Wat is er aan de hand?'

Ik probeer weer te praten. Als er eindelijk iets over mijn lippen komt klinkt het rauw en schor. 'Hersenschudding.' Meer krijg ik er niet uit. Ik hang hijgend over Shawns arm. Alles zit onder de kots. Ik voel me te slecht om me ervoor te schamen. Dat doe ik heus later nog wel eens. Hij lijkt het niet eens heel erg te vinden dat hij onder de kots zit, en dat waardeer ik. Misschien wil hij me niet nog slechter laten voelen.

Ik hoor Shawn en John met elkaar praten maar ik kan geen woorden van de letters maken. Ik kan geen zinnen van de woorden maken. Ik kan het niet eens naar het Nederlands vertalen. Alles loopt door mekaar in mijn hoofd. Shawns arm is het enige wat me nog overeind houdt.

Plotseling word ik opgetild door Shawn en lig ik in zijn armen. Hij begint met grote stappen te lopen en terwijl ik bedenk dat dit eigenlijk helemaal niet zo slecht afloopt, voel ik hoe het zwarte bezit van me neemt en voor ik het weet ben ik al bewusteloos.