Hope ft. Shawn Mendes

21. Bedankt Bæ!

Voorzichtig kijk ik door het glas aan de zijkant van de deur, om er zeker van te zijn dat dit wel de goede kamer is. Zo'n ongemakkelijke situatie als daarnet laat ik mezelf niet nog een keer overkomen! Het is donker in de kamer, dus ik kan nauwelijks iets zien. Maar aangezien het eruit ziet alsof er een klein iemand in het ziekenhuisbed ligt, besluit ik het er toch maar op te wagen.

Voorzichtig, nauwelijks geluid makend, duw ik de deurklink naar beneden. Ik stap de kamer in en mijn ogen hebben een paar seconden nodig om te wennen aan het donker. Als ik eindelijk weer wat dingen van elkaar kan onderscheiden, schuifel ik naar het midden van de kamer, naar het bed. Aan de rand van het bed blijf ik staan.

Zoals ik al verwacht had slaapt ze. Ze ligt zo stil dat ik zou hebben gedacht dat ze dood was, als ik haar borstkas niet zachtjes op en neer zag gaan. Zoals altijd is ze echt ontzettend schattig als ze slaapt. Toch lijkt het alsof er iets veranderd is. Ze ziet er vermoeider uit. En onrustiger, alsof ze op dit moment een nachtmerrie heeft.

Ik ga op het bankje naast haar bed zitten en pak haar hand vast. Ik weet niet hoelang ik daar zit, terwijl de wanhoop zich meester van me maakt, maar het lijkt wel een eeuwigheid.

'Mara?' Mijn hoofd schiet omhoog. Ik was bijna in slaap gevallen met mijn hoofd tegen de rand van het bed. Slaperig schud ik mijn hoofd. Laura kijkt me met grote ogen aan. 'Wat doe jij hier?' vraagt ze. 'En waarom sliep je?' Ik laat haar hand los, die ik nogal stevig vastgeklemd had. 'Gewoon, ik kom op bezoek. En ik was moe.' Ze trekt één wenkbrauw naar me op. 'Het is helemaal geen bezoekuur,' zegt ze. 'Niet dat ik het heel erg vind dat je gekomen bent hoor...' voegt ze eraan toe als ze mijn blik ziet.

Ik haal mijn schouders op. 'Hoe gaat het met je?' vraag ik, ook al weet ik niet of ik het antwoord wel wil weten. Maar ik ben er nu toch, dus ja... Ik zie dat ze twijfelt over haar woorden. 'Goed. Ik mag eigenlijk morgen naar huis.' Ik zucht opgelucht. Haar volgende woorden doen mijn hoop echter weer teniet. 'Maar eerlijk: ik voel me barslecht...'

Ze kijkt terneergeslagen naar haar dekbed. Ik merk dat ze me niet aan durft te kijken.

Eigenlijk heb ik nu zin om in een hoekje gaan zitten janken, maar ik moet me sterk houden, voor haar. Ik sta op en ga naast haar op bed zitten. Ze schuift op zodat ik erbij kan. 'Kom hier,' zeg ik, mijn stem gebroken. Ze slaat haar armen om me heen en legt haar hoofd tegen mijn borst. Ik ga zacht met mijn hand over haar haar. Het lijkt wel alsof het dunner is geworden. Met mijn andere arm druk ik haar stevig tegen me aan.

Ik weet niet hoelang we daar zo zitten, maar het lijkt te kort. Als ze zich uiteindelijk losmaakt uit mijn omhelzing, heb ik de neiging haar weer vast te pakken, maar ik houd me in. 'Mara, ik doe echt mijn uiterste best om beter te worden. Ik beloof het je,' zegt ze, haar ogen indringend op die van mij gericht. 'Maar ondertussen moet jij me vertrouwen.' Ik wil iets zeggen maar ze onderbreekt me. 'Ik weet dat het moeilijk is, maar het is het enige wat je kunt doen op dit moment.'

Haar woorden verscheuren mijn hart. Ze heeft gelijk, zoals zo vaak. Maar dat betekent natuurlijk niet dat het makkelijk is voor mij. Hoe kan ik haar nou vertrouwen als er zo veel vanaf hangt?

Natuurlijk kun je haar vertrouwen, zegt een stemmetje. Dit is Laura hoor!

'Oké,' zeg ik. Ik geef een kort knikje. 'Ik doe mijn best.' Ik weet er een zwak glimlachje uit te persen. 'Mooi,' zegt ze, en ze valt weer terug op haar bed. 'Onthoudt het. Ik doe echt mijn best hoor! Het neemt alleen wat tijd in beslag.' Ik knik weer, niet in staat iets te zeggen.

Ik ga weer op het bankje zitten. Er valt even een korte stilte. 'En... Hoe gaat het met school?' vraag ik de eerste de beste vraag die me te binnen schiet. Ik weet dat het cliché klinkt, maar ik heb haar al zó lang niet gesproken dat ik het wel móet vragen. Ze kijkt me aan en er verschijnt een lachje op haar gezicht. 'Je bedoelt... Nu? Op dit moment?' Ik schud mijn hoofd. 'Niet per se. Ik neem niet aan dat je nu veel school hebt. Gewoon... Vóór dit allemaal.' Haar lach wordt breder. 'O z'n gangetje. Ik zou sowieso wel overgaan, maar door dit stomme gedoe mis ik wel heel veel stof.' Ik knik begrijpend. 'Dat kan ik begrijpen, maar wat is er zo grappig aan?' Haar lach wordt nóg breder, tot hij bijna van haar gezicht afspringt.