Hope ft. Shawn Mendes

61. De nachtmerrie

Shawn, waar ben je?

Ik heb de woorden nog nauwelijks gedacht of er komt een donkere auto aanrijden die met slippende banden vlak voor mijn neus tot stilstand komt. Mijn hart slaat een paar slagen over en ik struikel achteruit. Binnen de seconde springt er iemand uit de auto en word ik samengeperst in een knuffel. 'Shawn!' snik ik tegen zijn warme, brede borstkas. Hij reageert door me nog dichter tegen zich aan te drukken.

Voor een aantal seconden laat ik mezelf ontspannen tegen zijn geruststellende schouder, maar dan maak ik me los. 'We moeten hier weg!' fluister ik dringend, en onze blikken kruisen elkaar. Ik weet niet of Jasper – of Gustav of Jaap – er al achter zijn gekomen dat ik weg ben, maar de kans is niet afwezig. En dan weet ik zeker dat ze me achterna zullen gaan. Misschien zijn ze hier binnen een paar seconden. Anyway, ik moet hier weg.

Shawn knikt kort en snelt me voor naar de auto. Hij houdt de deur voor me open en ik gooi mezelf op de bijrijdersstoel. Hij rent om de auto heen en neemt plaats achter het stuur. Hij geeft ons beiden geen tijd om onze riem vast te maken voordat hij al begint te rijden. Al rijdend doet hij zijn riem om.

'We rijden de verkeerde kant op!' mompel ik, lichtelijk in paniek als ik de buurt waar ik net doorheen ben gerend voor me zie opdoemen. Hij klemt zijn kaken op elkaar en maakt een scherpe bocht, zodat hij met twee keer zagen om kan keren. We rijden een paar meter weer de andere kant op, totdat iets ons de weg verspert – iets midden op de weg. Shawn mindert vaart en komt tot stilstand, op minder dan een meter afstand van de persoon die daar, midden op de weg, staat.

Mijn hart stopt.

'Rijden!' gil ik, nu compleet in paniek. Shawn reageert meteen door hem in zijn achteruit te zetten en als een malle achteruit te rijden. Ik zie de persoon mee naar voren rennen en ondertussen iets uit zijn zak halen. 'Rijd hem over!' Mijn schreeuw laat Shawn opkijken. Onze blikken kruisen elkaar nauwelijks een halve seconde en met zijn ogen houdt hij de mijne even vast. Hij schudt eventjes kort met zijn hoofd. Nee, zeggen zijn ogen. Dat kan ik niet.

Ik had al geweten dat hij zou weigeren, en toch heb ik het hem toegeschreeuwd.

Ik schrik van mezelf.

Een harde klap en het geluid van versplinterend glas laat ons het beide uitschreeuwen. Nog geen seconde daarna hoor ik weer datzelfde geluid en een scherp gefluit naast mijn oor. Ik voel een zachte wind langs mijn hoofd strijken. De auto is inmiddels met een schok tot stilstand gekomen, en pas bij het derde schot besef ik wat er gebeurt.

Tien meter voor de auto staat Jasper. Hij heeft het zware metalen pistool met twee handen stevig vastgeklemd en het is nu gericht op mijn hoofd. Een klein rookwolkje stijgt op uit het revolver, nog van het vorige schot dat een gat heeft gemaakt in het dashboard vlakbij het stuur. Zijn ogen staan moordlustig, zelfs vanaf deze afstand kan ik dat zien. Ik voel Shawn naast me bevriezen. Jasper geeft een knikje met zijn hoofd en zijn ogen geven ons aan dat we wel onmiddellijk onze handen omhoog moeten steken. Langzaam steek ik mijn armen in de lucht, en Shawn volgt mijn voorbeeld.

Jasper verplaatst de loop nu naar Shawns voorhoofd. De adem stokt in mijn keel. Nee! schreeuwt mijn hele ziel. Met een paar passen loopt Jasper naar ons toe. Hij draait om de auto heen en stopt bij Shawns portier. Hij rukt hem open en drukt het pistool nu tegen de zijkant van Shawns hoofd. Shawn is zo verstandig om geen spier te verroeren. 'Eruit,' gromt hij, en zijn hand sluit zich om Shawns bovenarm, om hem een handje te helpen eruit te komen. Met tegenzin komt Shawn uit de auto, en ik zie in zijn ogen de angst. Mijn hele hart doet pijn als ik hem zo zie.

'Jij ook eruit,' gromt hij naar mij, en ik zie zijn ogen twinkelen van boosaardigheid. 'Één verkeerde beweging en ik schiet hem door zijn hoofd.' Hij drukt het pistool nog eens tegen Shawns slaap. Ik zie hem slikken. Met tranen in mijn ogen kom ik uit de auto en naar Jasper toe. Hij knikt tevreden.