Hope ft. Shawn Mendes

56. Wie is daar?

GUYS OMG IK HEB DUS VANOCHTEND ÉÉN TICKET VOOR SHAWN VOOR 7 MAART GEKOCHT

EN NU WIL IK ER DRIE MAAR DAS VRIJ LASTIG VIA TICKETSWAP DUS WE BLIJVEN GWN WACHTEN TOT ER DRIE KOMEN, MAAR STEL DAT DAT NIET ZAL LUKKEN:

IK GA SOWIESO NAAR SHAWN!😵😭😍

Enjoy the chapter xx

Na Shawns voorstel praten we niet meer over de rare gebeurtenissen van gisteren. We verplaatsen ons naar de achtertuin, waar de koude wind onze gezichten striemt. Ik snuif diep in, de zeelucht gemengd met de geur van naaldbomen dringt mijn neusgaten binnen. Daarna adem ik uit en probeer me te ontspannen.

Shawn gaat in de hangmat liggen en ik kijk toe hoe hij steeds hoger en hoger schommelt. Op een gegeven moment valt hij er bijna uit. Ik moet moeite doen om hem niet uit te lachen. Met een grijns op mijn gezicht kijk ik toe hoe hij zijn evenwicht probeert te hervinden. Hij lacht ook om zichzelf en stopt met schommelen. 'Kom je erbij?' vraagt hij. Ik trek een wenkbrauw op. 'Dat houdt 'ie nooit,' zeg ik. Hij rolt met zijn ogen. 'Hoe zwaar ben jij nou eenmaal? Ik wed dat 'ie het houdt. Kom nou maar!' Ik zucht en sta dan op. 'Als de hangmat het straks begeeft en je wordt geplet door mij, is het jouw schuld!' waarschuw ik hem. Hij haalt zijn schouders op. 'Nou en.'

Heel voorzichtig laat ik me in de hangmat zakken, bovenop Shawns schoot. Ik heb het idee dat de bomen waaraan de hangmat is vast gemaakt nog dichter naar ons toebuigen, maar misschien zie ik het verkeerd. In elk geval hoor ik nog geen scherpe twang, gevolgd door een pijnscheut als we de grond raken. De hangmat wiebelt akelig als ik me opzij draai en ga liggen. Aangezien ik veel korter ben dan Shawn, komt mijn hoofd tot op zijn borstkas. Ik hoor hem lachen en zijn vingers pakken een paar plukjes van mijn haar en spelen ermee.

'Zie je nou wel,' zegt hij zelfvoldaan. Ik geef geen reactie en sluit mijn ogen. Ik probeer me te concentreren op de geluiden om me heen; het ruisen van de wind, het klotsen van de golven, het gekraak van de kale boomtakken in de wind, het tjirpen van de weinige vogeltjes, ergens ver weg het gehamer van een specht en de ademhaling van Shawn. Na een tijdje voel ik me helemaal zen. 'Het is echt zo'n prachtige plek,' mompel ik tegen Shawn, niet voor de zoveelste keer. Maar ik heb het idee dat ik het niet vaak genoeg kan zeggen. Hij mompelt zijn instemming. Zijn ademhaling is regelmatig, en zo langzaam dat ik denk dat hij bijna in slaap is.

Ik kom met moeite overeind. Shawn werpt een vragende blik op mijn gezicht. 'Ik ga even naar de wc,' verantwoord ik mezelf. Hij knikt en laat zijn hoofd weer achterover zakken. Ik loop naar binnen, naar de badkamer, en verwissel wat verwisseld moet worden. Als ik weer terugloop blijf ik even staan in de keuken, die uitkijkt op de achtertuin. Shawn is rechtop gaan zitten in de hangmat en heeft een kwartslag gedraaid. Hij wiebelt zachtjes heen en weer. Ik glimlach.

Op dat moment begint mijn mobiel in mijn zak te trillen. Ik word gebeld.

Ik haal het apparaat uit mijn zak en zie tot mijn verbazing dat het mijn moeder is. Waarom zou ze bellen? Terwijl ik ondertussen naar de tuin begin te lopen, neem ik de telefoon op. 'Hoi mam, met Mara.' Er klinkt het geluid van iemand die diep ademhaalt aan de andere kant van de lijn. 'Mara,' klinkt het dringend. 'Er is goed nieuws. Héél goed nieuws!' Ik verstijf in de deuropening. Ik durf niet te hopen, maar misschien... Zou het...?

'Wat?' vraag ik ademloos. 'Laura is kankervrij!!' gilt mijn moeder door de telefoon. 'WAT?!' roep ik. Even ben ik vergeten hoe ik moet ademen. 'Je maakt geen grap?' Ongelovig kijk ik naar mijn mobiel. 'Nee!' roept ze, en aan haar stem te horen biggelen de tranen over haar wangen. 'Oh my god,' mompel ik, er verschijnt een brede glimlach om mijn mond. Mijn lieve zusje... Wat zal ze blij zijn... Wat ben ik blij!