Hope ft. Shawn Mendes

38. Skip school, denk liever aan Shawn.

Volgens mij ben ik nog nooit zo blij wakker geworden op een schooldag.

Dat is een ding wat zeker is. Dinsdagmorgen om half zeven, en ik ben vrolijk? Dat is ongetwijfeld een zeldzaamheid, ik vraag me zelfs af of het überhaupt eerder is voorgekomen. Ik kan het me eigenlijk niet voorstellen.

Ik spring zowat uit mijn bed, en sta fluitend voor de kast mijn kleding uit te zoeken. Na elke pas heb ik zin om een huppeltje te doen. En dat is ook niet zo gek, al zeg ik het zelf.

Shawn en ik hebben gezoend!

Ik kan het nog steeds niet geloven eigenlijk. Hij vindt me leuk, herhaal ik steeds in gedachten. Shawn Mendes vindt mij leuk! Het lijkt als een soort van droom, het blijft onwerkelijk voelen. Nog steeds snap ik er niks van.

Maar ik ben er wel blij mee.

Gisteravond had Shawn me nog een appje gestuurd met de vraag of ik vandaag na school zin heb om weer af te spreken in het parkje. Je kunt mijn antwoord wel raden. Ik wil niks liever. Nu heb ik iets om naar uit te kijken na school.

De ochtend op school gaat tergend langzaam voorbij. Zo langzaam dat ik steeds geïrriteerder word en uiteindelijk besluit het laatste uur te skippen. Ik ga toch niks nuttigs meer doen en bovendien is mijn concentratie ergens naar Verweggistan gevlogen. Ik kan hem in elk geval met geen mogelijkheid terugvinden.

Om de tijd die ik nu over heb doordat ik het laatste uur spijbel te doden, besluit ik naar Amy's huis te gaan. Met een beetje geluk is ze thuis. Zachtjes neuriënd fiets ik naar haar huis. Om me heen gebeurt er van alles, maar ik merk het niet. Ik hoor de auto die rakelings langs me scheurt niet eens toeteren. Ik ben geheel gericht op het dagdromen over Shawn. Achteraf gezien niet zo handig, aangezien ik al eens een keer bijna ben aangereden doordat ik niet oplette.

Als ik bij Amy's huis ben aangekomen, schud ik alle gedachten uit mijn hoofd. Ik druk op de bel.

Een minuutje ongeveer gebeurt er niks. Net op het moment dat ik ervan overtuigd ben dat ze niet thuis is, gaat de deur plotseling open. Ik sta al half omgedraaid om weer weg te gaan, dus ik schrik een beetje en draai me snel om als ik Amy's stem hoor. 'Hey Mara, kom erin,' begroet ze me lachend en ze gaat opzij om me naar binnen te laten. Haar ogen zijn dikkig en haar haren zitten helemaal door elkaar, wat me tot de conclusie laat komen dat ze lag te slapen.

'Hoi Ame, lekker dutje gedaan?' vraag ik grinnikend terwijl ik ondertussen mijn jas ophang en mijn schoenen uitdoe. Ze trekt een gezicht naar me. 'Totdat jij aanbelde, ja.' 'Had je geen school?' vraag ik nieuwsgierig. Ze kijkt meteen schuldbewust. 'Nou ja, ik was schoolziek, snap je?' Ik lach. 'Dat snap ik heel goed ja.'

We lopen de woonkamer in en ik blijf even staan om Bailey die wild tegen me op springt af te weren. 'Hé lieffie.' Ik zak op één knie en kriebel hem achter zijn oren. Hij probeert mijn gezicht te likken. Ik grijns breed. 'Je moet hem nog wel een beetje opvoeden, Ame.' Ze kijkt bedachtzaam naar haar puppy en knikt. 'Ik weet het. Dat komt nog wel. Trouwens,' voegt ze eraan toe, 'als ik lang op school zit, kan ik haar dan naar je ouders brengen, waar Bæ ook is?' Ik knik. 'Tuurlijk, dat kan bijna altijd hoor. En dan heeft Bæ ook weer een maatje.' Ze knikt. 'Precies.'

Ik plof neer op de bank, waar een stapel kussens en dekens ligt. Het is duidelijk dat Amy hier net heeft liggen slapen. Zonder iets te hoeven vragen, loopt ze naar de keuken om ons iets te drinken in te schenken. Even later komt ze weer terug met een kop thee voor mij een koffie voor haarzelf. 'Ik moet nog even wakker worden,' verklaart ze grijnzend.

Ik knik. 'Doe rustig aan hoor. Ik kom hier gewoon een beetje chillen. Zo veel bijzonders heb ik je nie-' Halverwege mijn zin onderbreekt ze me. 'Wel waar,' zegt ze zonder enige twijfel, haar ogen twinkelen. 'Je hebt me echt wel iets te vertellen.' Als ik begrijp waar ze het over heeft, trekken mijn mondhoeken omhoog in een brede lach. Haar vragende ogen proberen mijn gezicht te doorboren terwijl ze haar vraag stelt. 'Vertel: hoe was je date?'