Hope ft. Shawn Mendes

12. Meerdere onaangename kennismakingen

Langzaam dringt het tot me door dat er iets nats over mijn voorhoofd gaat. Ik open voorzichtig mijn ogen en heb meteen enorme hoofdpijn. Ik kreun. Het duurt even voordat ik iets kan zien in het pikkedonker, maar ik merk dat ik op de koude vloer lig. De woonkamer is verlaten, afgezien van mij en... Het natte ding gaat nog een keer over mijn voorhoofd en ik besef me dat het de tong van Bæ is.

Langzaam maar zeker komt mijn hond in beeld. Ze likt mijn voorhoofd en kijkt me met haar grote bruine hondenogen medelevend aan. 'Bæ,' mompel ik. Ik steek mijn hand naar haar uit om haar te aaien. Ik durf nog niet overeind te komen. Ze gromt tevreden en geeft me nog een lik over mijn voorhoofd. Nu pas merk ik dat hij bloedt. Ik voel met mijn andere hand aan mijn voorhoofd. Het is niet echt een erge wond, gewoon een schrammetje gelukkig. Dan probeer ik toch maar overeind te komen.

Ik verga meteen van de helse pijnen. Allebei mijn armen doen pijn, maar mijn linkerarm klopt alsof er een huis op is gevallen. Mijn onderrug doet ook pijn, maar het ergste is mijn hoofd. Ik ben duizelig van de hoofdpijn en moet bijna overgeven in mijn poging op te staan. Ik kan het nog net tegenhouden, maar ik voel de warme maaginhoud al in mijn keel zitten. Ik laat me maar weer op de grond zakken. Nog effe wachten...

Ik steek mijn hand uit naar Bæ en ondertussen probeer ik me te herinneren wat er ook alweer gebeurd is. Het kost me nogal wat moeite maar uiteindelijk komt alles terug. De opgegeten pizza, waar het allemaal door begon. De ruzie. Ik sloeg hem. Hij werd boos en schold me uit. Hij sprong boven op me. En toen... alles werd zwart. Blijkbaar heeft hij me bewusteloos gemept. En nu lig ik hier, in het donker, op de vloer van mijn eigen huis met een bonkende hoofdpijn. Ik probeer voor de tweede keer om overeind te komen. Meteen slaat de misselijkheid weer toe en ik bijt op mijn tanden. Het lukt me om overeind te gaan zitten, maar verder kom ik ook niet. Ik kreun.

Het zweet druipt van mijn voorhoofd en ik veeg met mijn hand over mijn voorhoofd. Zelfs die kleine beweging doet pijn. Het wordt even vaag voor mijn ogen en het duurt lang voordat mijn beeld weer verscherpt. Als ik weer iets kan zien, merk ik iets op wat de angst naar mijn hoofd doet stijgen.

Mijn bloes is open.

In een reflex sla ik mijn armen voor mijn borst, ook al is er niemand. Voor zover ik kan zien dan. Ik wil in huilen uitbarsten, maar ik heb zo veel hoofdpijn dat me dat waarschijnlijk niet echt goed zou doen. De woede komt ook weer naar boven. Dit is toch... onmenselijk wreed. Ik kan er niet bij dat iemand ooit zoiets zou doen, zelfs Jasper niet. Het is... Het is gewoon... Ik wil het eigenlijk niet eens weten, maar het bezorgt me een onbehaaglijk gevoel. Ik had geen controle meer over mijn lichaam en raad eens wie daar dan gebruik van heeft gemaakt? Ik krijg een verbitterde smaak in mijn mond.

Het is net zoiets als wanneer je... Ik weet het niet eens. Het is gewoon gruwelijk. Dat je zoiets durft te doen.

Ik maak de knoopjes weer vast. Ik neem me voor om NOOIT meer bewusteloos te raken.

Ik zet mijn handen op de grond om me af te zetten en kom dan overeind. Misschien had ik dat beter niet kunnen doen, maar ik kan ook niet de hele nacht op de grond blijven liggen. Ik vraag me trouwens af hoe lang ik bewusteloos ben geweest. De hele wereld draait en ik ga weer bijna van mijn stokje. Ik heb sowieso een hersenschudding, maar ik weet niet hoe erg. Als ik iets stabieler ben, zet ik voorzichtig een stap richting de keuken. Gelukkig gaat dat redelijk makkelijk. Ik zet er nog een, en nog een...

Als ik in de keuken ben aangekomen moet ik eerst even op adem komen. De paar meter lopen heeft me net zo uitgeput als twintig kilometer met een sprinter zou doen. Mijn benen trillen en ik moet al mijn krachten aanspreken om te zorgen dat ik overeind blijf en niet als een pudding in elkaar zak. Als ik het goed zie, staat er op de klok van de oven 2.34. De rode letters dansen voor mijn ogen.