Hope ft. Shawn Mendes

42. Telefoontje

Pingeldepingeldeping.

Die ochtend word ik wakker door het zachte geluid van mijn telefoon die afgaat. Met moeite open ik mijn ogen en kijk om me heen. Waar ben ik ook alweer? Ik wil omhoogkomen, maar voel een stel armen om me heen. Shawns armen.

Voorzichtig maak ik zijn armen los en ga rechtop zitten. Ik kijk even naar hoe hij verder slaapt. Hij heeft een vreemde gelukzalige uitdrukking op zijn gezicht, en zijn lippen hangen een stukje van elkaar af waardoor hij er echt heel schattig uitziet. Zijn ontblote borstkas rijst op en neer.

Ik word onderbroken door mijn telefoon die opnieuw gaat. Geïrriteerd rijk ik naar mijn nachtkastje om het ding te pakken en uit te zetten. Shawn reageert op mijn plotselinge beweging en langzaamaan zie ik hem ook wakker worden. Hij opent zijn bruine ogen en kijkt op naar mij. Op hetzelfde moment zie ik dat degene die me belt mijn moeder is. Ik vraag me af waarom. Een snelle blik op de wekker leert me dat het negen uur 's ochtends is. Waarom zou ze zo vroeg bellen?

'Wat is er?' klinkt Shawns schorre ochtendstem. Hij kijkt me vragend aan. Ik wijs naar mijn telefoon in de vorm van een antwoord en druk dan op het groene hoorntje om op te nemen.

'Met Mara,' zeg ik door de telefoon. Het blijft even stil aan de andere kant van de lijn, gevolgd door het geluid van iemand die diep ademhaalt. Shawns ogen vangen mijn blik. Hij fronst zijn wenkbrauwen lichtjes als hij merkt hoe gespannen ik plotseling uit mijn ogen kijk.

Inmiddels heb ik al wel een idee wat de reden is dat mijn moeder belt, en dat idee laat me niet bepaald koud. Zou ze bellen vanwege Laura?

'Wat is er, mama?' vraag ik als er na een paar seconden nog steeds geen reactie is gekomen. Mijn stem trilt een beetje. 'Ik...' klinkt het eindelijk aan de andere kant van de lijn. 'Ik wilde je alleen vertellen dat ze Laura vannacht overgeplaatst hebben naar een ander ziekenhuis. Het is niet per se slecht nieuws.' De laatste zin spreekt ze uit alsof ze zichzelf nog moet overtuigen. Ik trek verbaasd mijn wenkbrauwen op. 'Overgeplaatst?' vraag ik. 'Waarnaartoe? Waarom?'

Mijn moeders antwoord is wel het laatste wat ik verwacht.

'Naar Frankfurt.'

Wat? Frankfurt? 'Frankfurt?' herhaal ik ongelovig, en onbedoeld slaat mijn stem de hoogte in. Shawn trekt zijn wenkbrauwen op en probeert mijn blik te vangen. 'Ja,' antwoord mijn moeder. 'Papa en ik zijn daar nu op het moment.' Ik frons mijn wenkbrauwen. 'Maar waarom moest ze worden overgeplaatst?' vraag ik.

'Ze hebben besloten dat ze haar in Frankfurt betere hulp kunnen bieden dan hier. Tenminste, dat zeiden ze. Maar ik heb ook zo het idee dat ze wat mensen over moeten plaatsen omdat het ziekenhuis anders te vol wordt.' Ik schud verdwaasd mijn hoofd. 'Maar waarom dan helemaal naar Frankfurt?' vraag ik. 'Dat is in Duitsland notabene!' In de korte stilte aan de andere kant van de telefoon die volgt, kan ik bijna voelen hoe mijn moeder haar schouders ophaalt. 'Ik weet het niet,' klinkt het verslagen uit mijn moeders mond. 'Ze zijn daar vast gespecialiseerd in leukemie.' Ik knik. Dat moet dan wel. Waarom zouden ze haar anders helemaal naar het buitenland brengen? 'Ja, dat denk ik ook,' beaam ik.

'Maar goed,' gaat mijn moeder verder. 'Nu weet je het dus. Je vader en ik blijven hier nog tot morgen. Helaas kunnen we niet zo lang vrij nemen van ons werk.' Ik hoor de vragende klank in haar stem en herken de onuitgesproken vraag die ze me niet durft te stellen. Ik besluit maar met de deur in huis te trappen. 'Wil je dat ik naar Frankfurt kom?' Het is lang genoeg stil om het antwoord op die vraag te geven. 'Ik snap dat het niet lukt met je studie en ernaartoe reizen,' antwoordt ze uiteindelijk. 'Maar Laura zou het wel héél fijn vinden.' Haar stem klinkt benepen.

Ik zucht en sla mijn ogen neer. 'Ja, ik snap het. Ik zal mijn best doen. Dan zie ik je morgen, ja?' Mijn moeders stem klinkt opgelucht als ze antwoord geeft. 'Ja, dankjewel Mara! Ik hou van je lieverd.' 'Hou ook van jullie,' mompel ik door de telefoon, voordat ik de verbinding verbreek en het ding op bed laat vallen.