Hope ft. Shawn Mendes

37. Eerste date

OKE OH MIJN GOD DUS ZIJN ALBUM KOMT LETTERLIJK DE 25E AL!!! HIJ ZEI "SOON" EN HIJ MEENDE EEN KEERTJE "SOON"😭😭😍😍 Ik ben echt heel erg benieuwd, my gawd!😋😋😍😍 En m'n boii heeft eergisteren ook nog eens de videoclip van In My Blood uitgebracht, like srsly: wat doet hij ons mendesarmy aan? Vgm wil hij ons dood ofzo.

That video clip is the beauty of simplicity though😍😍😍

Maar goed, ik heb vakantie, dus hier nog een hoofdstukkie. Ik ben inspired lately dus vandaar dat jullie ineens twee kneiterlange hoofdstukken van me krijgen. Hopelijk vinden jullie 't leuk (then don't forget to liiiiike)

...

De volgende dag sta ik vroeg op. Het is weer maandag, wat betekent dat ik weer naar school moet. Vakantie duurt niet eeuwig, jammer genoeg.

Het voordeel is wel dat ik maar een half dagje naar school moet. Om twaalf uur ben ik alweer klaar en heb ik afgesproken om met mijn ouders bij Laura in het ziekenhuis op bezoek te gaan. Daar ben ik al even niet geweest, dus heb ik zin om weer met haar te praten.

De ochtend, waar ik nogal tegenop zag, gaat uiterst vlot voorbij, tot mijn grote opluchting. Ik merk dat mijn concentratie echt nihil is, behalve als je het hebt over het concentreren op Shawns gezicht in mijn verbeelding. Dan heb ik opeens wél een goede concentratie. Het grootste gedeelte van de les mis ik dan ook doordat ik maar een beetje voor me uit zit te dromen, over een bepaald persoon.

Wel is er even een naar moment, waarin Lena – ik mag haar echt voor geen meter – me vraagt waarom ik zo afwezig ben en spottend vraagt of ik soms over een wilde nacht met Jasper zit te dagdromen. Ik kijk haar even aan. 'Jasper is mijn vriend niet meer,' zeg ik kortaf, daarmee duidelijk makend dat ik het er verder niet over wil hebben. Natuurlijk begrijpt ze de hint niet, of anders doet ze exprés alsof ze de hint niet begrijpt, want ze trekt een vragend gezicht. 'Waarom? Wat is er gebeurd tussen jou en Jasper?' Een paar andere mensen uit de klas kijken geïnteresseerd om. Ik kleur rood tot in mijn haarwortels.

'Misschien moet je dat maar aan Jasper vragen,' bijt ik haar toe. 'Eens kijken wat die durft te antwoorden...' Dat was het verkeerde antwoord, besef ik meteen, want nu kijken nóg meer mensen nieuwsgierig naar me om. 'Lekker omzeilend,' zegt ze, en ze zet meteen haar quasi-onschuldige blik op als ze merkt dat ik in de stemming ben voor ruzie. 'Misschien zag hij je gewoon niet meer zitten, lieve Mara.' Haar vriendinnen lachen. Ik voel de woede opborrelen.

Dan haal ik eens een keer diep adem. Rustig blijven, Mara, zeg ik tegen mezelf. Niemand is er mee geholpen als je haar een klap voor haar kop geeft. Een klein stemmetje in mijn achterhoofd werpt daar echter tegenin dat ikzelf daar wel degelijk mee geholpen ben.

Ik tel tot tien om zeker te weten dat ik weer volledig gekalmeerd ben. Dan antwoord ik droog: 'Daar weet jij vast alles van.' Precies op dat moment is het uur afgelopen en kalmpjes begeef ik me het klaslokaal uit. 'Bitch,' hoor ik Lena nog net tegen haar vriendinnen zeggen, maar het boeit me niet. Ze mag van me vinden wat ze wil. Het maakt me oprecht niet uit wat die trut over me zegt, zolang er maar niet te veel andere mensen zijn die met haar meegaan. Over die vriendinnen van haar maak ik me in elk geval geen zorgen.

Als school is afgelopen, ga ik eerst naar huis om te lunchen. Na de lunch fiets ik naar het huis van mijn ouders. Damian is er niet, dus gaan we met zijn drieën naar Laura. Bæ blijft thuis, ze kan best een uurtje alleen zijn.

Zodra ik de donkere ziekenhuiskamer van mijn zusje binnenkom, zie ik haar gezicht oplichten. Automatisch verschijnt er ook een glimlach op mijn eigen gezicht. Ik loop naar haar toe en geef haar een voorzichtige knuffel. 'Hey Laur, hoe gaat 'ie hier?'