Hope ft. Shawn Mendes

60. De ontsnapping

Ik zit hier in huis met twee drugsverslaafden! Ik blijf de woorden maar herhalen in mijn hoofd. Jasper zit aan de coke. Ik kan het niet beseffen. Hoe is de jongen zo ver afgezakt?

Hoe fucked up is dit?

Het gevoel van medelijden wordt steeds sterker. Oké, ik haat Jasper echt. De dingen die hij gedaan heeft zijn slecht, echt heel slecht. Ik gun hem de vreselijkste karma. Maar dit? Dit gun ik hem niet. Er is niemand die het verdient om verslaafd te raken aan drugs. Ook Jasper niet.

Ik draai me om en loop de kamer uit. Ik hoef niet te zien wat ze gaan doen.

Ik weet niet waar ik naartoe ga, maar uiteindelijk beland ik op de wc in de badkamer. Ik draai de deur op slot en ga op de wc-klep zitten. Ik plaats mijn hoofd tussen mijn handen. Bij het ontbijten heeft Jaap de touwen om mijn polsen weggehaald, dus nu zitten die tenminste niet meer zo in de weg. Een paar minuten zit ik gewoon voor me uit te staren, terwijl de situatie die ik net heb meegemaakt zich maar blijft afspelen in mijn hoofd.

Uiteindelijk probeer ik het uit mijn hoofd te krijgen. Ik kan er nu niks meer aan doen. Het is nu eenmaal zo, en ik moet het uit mijn hoofd krijgen. Ik sta op, maar voordat ik wegga is er iets wat mijn aandacht trekt.

Ik had het niet verwacht zo in een flatgebouw, maar linksboven in de rechtermuur zit een klein, rechthoekig, geblindeerd raampje – ook heel erg vuil trouwens – een meter ofzo boven de wc. Het is net breed genoeg om mijn heupen er doorheen te krijgen, schat ik. Ik ga op de wc staan en probeer het raampje open te krijgen. Na wat getrek geeft het scharnier mee en gaat het raampje een stukje open, in een hoek van zo'n veertig graden en naar buiten toe. Ik vloek binnensmonds. Het raampje kan niet helemaal open. Er zit een hendel die dat tegenhoudt.

Ik kijk door het kiertje heen en een golf van adrenaline gaat door me heen als ik me besef dat het raampje uitkijkt op de gang die naar de trap en de lift leidt. Als ik al wil ontsnappen, ligt hier misschien mijn kans!

Ik trek het raampje weer dicht en ga weer zitten op de wc. Koortsachtig denk ik na. Hoe kan ik mezelf ooit door dat raampje zien te wurmen? Het zal helemaal open moeten zijn...

Ik ga nog eens op de wc staan en trek het raampje weer open. Het vergrijsde hout kraakt zachtjes. Ik steek mijn hand door de kier. Op een of andere manier moet ik die hendel zien te breken, dan zou ik het hele raam open kunnen doen. Gelukkig is het ding zo verroest als wat. En het hout waarin het vastzit heeft ook zijn beste tijd wel gehad. Met een beetje gewrik en misschien wat hulp van een scherp mes, kan het lukken.

Ik doe het raampje weer dicht en probeer mijn ademhaling onder controle te krijgen. Ik zie een kans om te ontsnappen. Die moet ik nu niet voor mezelf verpesten. Denk na! schreeuw ik mezelf toe. Hoe ga je dit aanpakken? De verleiding is groot om het raampje nu al open te wrikken en zo snel mogelijk hiervandaan te rennen. Maar waar kan ik dan heen?

Het is beter als ik Shawn eerst bel en hem vraag me buiten op te wachten. Ja, dat is een beter plan.

Ik haal diep adem en laat de lucht langzaam uit mijn keel ontsnappen. Ik moet hier vandaag nog gereedschap naartoe smokkelen om de hendel te breken. En dan kan ik vannacht, een halfuur nadat ik Shawn gebeld heb, ontsnappen.

Maar nu ben ik alweer veel te lang weggeweest. Ik sta op. Met hernieuwde moed loop ik de badkamer uit. Ik ben blij dat ik een plan heb, een goed plan. Nu moet ik alleen mijn zenuwen onder controle zien te houden. Jasper en de anderen mogen niks merken.

Later

De ademhaling van Gustav schuurt door zijn keel. Hij ligt op nauwelijks een paar meter afstand van mij op de bank. Zijn mond hangt halfopen en zijn lichaam ligt in een slappe positie, hij is compleet knock-out gegaan door de drugs. Eigenlijk komt dat me nu wel goed uit. Ook Jasper is deze nacht nog niet wakker geworden, waarschijnlijk ligt hij net zo knock-out in zijn bed als Gustav hier op de bank.