~ stukje uit hoofdstuk 61 ~
'Ik geef je tien seconden,' huilt hij. Mijn hart wordt verscheurd. 'Na tien seconden gaat hij eraan.' Mijn ogen schieten naar Shawn. Hij heeft geen woord kunnen verstaan van alles wat er gezegd is, maar zijn gevoel liegt...
Het eerste wat ik doe als Amy eindelijk naar huis is (ze wilde niet weggaan maar ik zei tegen haar dat ik graag alleen wilde zijn), is op zoek gaan naar mijn mobiel. Die blijkt moeilijker te vinden dan gedacht. Na vijf minuten zoeken in de puinzooi die ooit de woonkamer genoemd werd, ga ik even op de rand van de bank zitten en pijnig ik mijn hersenen. Waar heb ik dat verdomde ding gelaten?
Ik graaf in mijn herinneringen. Ik had hem nog voor de ruzie tussen Jasper en mij. Vaag kan ik me herinneren dat ik m'n Whatsapp doorgelezen heb. En dat er iets met een auditie was. Toen liep ik naar de keuken om pizza te pakken en die bleek Jasper opgegeten te hebben. Achteraf gezien nou niet iets om me echt boos over te maken. Me aan te irriteren misschien, maar boos worden?
Maar goed. Logischerwijs zou het ding nog op de bank moeten liggen. Want dat is waar ik hem heb laten liggen.
Ik zucht. Ook al weet ik dat de kans klein is dat hij er ligt - ik bedoel, die bank heb ik net al honderden keren bekeken - toch ga ik elk hoekje, elk richeltje na. Het verbaast me niets als ik geen mobiel vind.
Ik ga weer rechtop zitten en haal een paar keer diep adem. Ik probeer het gevoel van paniek te onderdrukken. Denk! zeg ik tegen mezelf. Waar kan hij nog meer liggen? Ik druk mijn gezicht tegen mijn handen. Ik weet het niet. Ik weet het niet...
Ik probeer weer wat orde in mijn hoofd te krijgen. Oké, stap 1 mobiel vinden is mislukt. Dus moet ik nu verder met stap 2: opruimen. Grote kans dat je hem dan vindt, zeg ik tegen mezelf.
Ik doe er bijna een halfuur over om de kamer weer aan kant te maken. De lamp gooi ik weg. Die is toch niet meer te redden. Als ik de stofzuiger onder de bank schuif, heb ik eindelijk geluk. Het ding stoot tegen iets hards aan. Mijn hart springt op en ik laat me op mijn buik vallen om onder de bank te kunnen kijken.
Ja hoor. Daar ligt 'ie!
Ik graai hem onder de bank vandaan en mijn gezicht betrekt als ik de bijna diagonale barst in het scherm zie. Ik denk dat ik Jasper hiervoor kan bedanken.
Angstig druk ik op de aan-knop maar gelukkig reageert hij meteen. Hij is dus niet kapot. Ik haal opgelucht adem. Ik zie meteen een groot aantal berichtjes, maar ik heb geen zin om ze te bekijken dus veeg ze weg. Op dit moment is er maar één ding wat ik wil doen.
Ik ga naar contacten en pak het briefje uit mijn broekzak. 06 - 34526765. Ik voer het nummer in als Shawn en ga meteen naar Whatsapp. Ik open de chat met Shawn. Even aarzel ik. Wat moet ik zeggen? Waarom wil ik hem eigenlijk zo graag appen? Ik weet niet eens wat ik wil zeggen... Uiteindelijk begin ik te typen.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Met bonkend hart druk ik op verzenden. Ik aarzel even voor ik het volgende stuur:
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
