~ stukje uit hoofdstuk 61 ~
'Ik geef je tien seconden,' huilt hij. Mijn hart wordt verscheurd. 'Na tien seconden gaat hij eraan.' Mijn ogen schieten naar Shawn. Hij heeft geen woord kunnen verstaan van alles wat er gezegd is, maar zijn gevoel liegt...
Aaah 19 is zo oud. Ben benieuwd hoe erge kater die 's ochtends heeft😝😍 Hij was echt te cute op alle filmpjes, en omg Shawn die danst en dronken is= my life.
POV Shawn
Het is nu vier dagen geleden dat ik voor het eerst door Amsterdam liep. Ik was hier niet om op te treden, hoewel ik nog wel een optreden heb in Amsterdam. Maar dat optreden is pas veel later. Ik was hier toevallig. Gewoon omdat mijn vliegtuig hier aankwam. Over een paar dagen vertrek ik met de tourbus naar Duitsland. Daarna ga ik via Brussel weer terug naar Amsterdam. Voor mijn concert hier.
Het is nu ook vier dagen geleden dat ik háár voor het eerst zag. Het meisje met haar donkere haren en verbazingwekkend blauwe ogen. Ik wist meteen dat er iets bijzonders was aan haar. Zij was niet het standaard type meisje dat meestal gillend en kwijlend aan je benen hangt voor een foto. Zij was niet het type meisje dat zo verlegen is dat ze niet eens 'hoi' meer kunnen zeggen als ze je aankijken. Zij was ook niet het type meisje dat met een nors gezicht in de rij staat en alleen een foto wil vanwege je bekende naam. Zij kende me niet eens, daar ben ik van overtuigd.
Zij was anders. Anders in de vorm van bijzonder of speciaal.
Die eerste ontmoeting verliep niet vlekkeloos, dat moet ik toegeven. Ze struikelde, en plotseling lag ze daar. In mijn armen. Ik kan nu nog haar warme adem in mijn gezicht voelen. Ik werd meteen door haar geïntrigeerd. Ik wilde weten waarom ze huilde. Ik wilde haar troosten. Dus ik ging haar achterna.
Toen ze wegrende dacht ik dat ik haar nooit meer terug zou zien. Gelukkig had ik het mis. Nog geen dag later zag ik haar weer. Ze stond midden in een groep dronken jongens. De jongens wílden haar, ik voelde het. Ik werd er boos om. Voor ik überhaupt na kon denken was ik al op haar afgestormd. Ik had haar beschermd. Ik had zelfs gevochten met één van de jongens, iets wat ik mijn hele leven had proberen te vermijden. Ik was niet iemand die snel met anderen ging vechten. Meestal beperkte ik me tot woorden. Woorden zijn meestal beter om iets op te lossen.
Maar op dat moment leek het gewoon alsof ik niet meer helder na kon denken.
Ik was me rot geschrokken toen ze opeens lijkbleek was geworden en was gaan overgeven (natuurlijk over mij heen, dat was wel een beetje jammer). Ze bleek een hersenschudding te hebben, iets waar ik nu nog steeds mijn hoofd over brak. Ze had me niet verteld waarom. We waren naar het ziekenhuis gegaan om haar te onderzoeken. Ik kan me nog haarscherp voor de geest halen hoe ze daar in de auto lag. Haar ogen gesloten, zachtjes ademend door haar neus. Haar lijkbleke huid stak scherp af tegen mijn donkere broek. Haar donkerbruine haar plakte aan haar mondhoeken. Haar mond hing een stukje open.
Met andere woorden: ze was prachtig.
Ik was met hoge uitzondering toegestaan in het ziekenhuis. De dokter had uitgelegd dat als bekend werd dat Shawn Mendes zich in het ziekenhuis bevond, zich er wel eens een stormloop van mensen kon voordoen. En dat moesten ze natuurlijk niet hebben in een ziekenhuis.
Ik had geknikt, eigenlijk maar half geluisterd, en gevraagd of ik naar haar toe mocht. Uiteindelijk gaf hij toe, onder de voorwaarde dat ik vóór de ochtend weer weg zou zijn en aan niemand zou laten weten dat ik hier was geweest. Ik had opnieuw geknikt. Het ging me alleen maar om Mara zien.
Mara. Zelfs haar naam was mooi.
Het gesprek tussen Mara en mij wat gevolgd had, had veel in me losgemaakt. Ik had vanaf het eerste moment geweten dat er iets was wat ze niet wilde zeggen. Het intrigeerde me. Ik wilde weten wat het was. Ze deed zo geheimzinnig. Uiteindelijk kon ik er niet meer tegen en heb rechtstreeks aan haar gevraagd wat er gebeurd was. Ze wilde het niet vertellen, en voor de tweede keer op een dag verbaasde ik mezelf door boos te worden. Het was ook om gek van te worden. Ik wilde haar zo graag helpen, maar hoe kon ik dat als zij me niet vertelde wat er aan de hand was?
Uiteindelijk heeft ze me verteld over haar zusje. Ik was nogal geschrokken. Ik had medelijden met haar. Toen is ze in slaap gevallen terwijl ze mijn hand vasthield. Haar laatste woorden komen nog vaak voor in mijn dromen. 'Blijf bij me.' Dat vroeg ze me. En voordat ik mijn woorden tegen kon houden fluisterde ik: 'Altijd'. Ik weet ook niet waar dat vandaan kwam. Daarna heb ik naast haar gezeten en naar haar gekeken totdat de zon begon op te komen. Ik moest echt weg. Ik besloot om een briefje met mijn telefoonnummer achter te laten voor haar. Ik kon het niet laten.
Sindsdien heeft Mara mijn gedachten geen enkele keer verlaten.
Ik vraag me af hoe het met haar gaat. Waarom heeft ze me niet geappt? Vindt ze me niet aardig? Is ze erachter gekomen wie ik werkelijk ben en wil ze daarom niet met me omgaan? Ik voel een steek in mijn hart. Meestal is het wel leuk om bekend te zijn, maar soms wilde ik dat ik het níet was. Dan zou mijn liefdesleven bijvoorbeeld héél wat gemakkelijker zijn. Nu zijn het alleen maar meisjes die naar me toekomen vanwege mijn naam of uiterlijk. Dat wil ik niet.
Ik heb er wel spijt van dat ik me voor heb gedaan als iemand anders. Technisch gezien heb ik tegen haar gelogen. Het zou me niks verbazen als ze me daarom niet appt.
Ik zucht. Waarom is dit zo moeilijk voor me? Ze is gewoon een meisje wat ik twee keer ben tegengekomen en ik ben nu al hele verhalen aan het verzinnen dat ze me niet aardig vindt omdat ze me na twee dagen nog niet geappt heeft. Ik moet haar uit mijn hoofd zetten. Ik heb andere dingen te doen.
Ik sta op van mijn bed en pak mijn gitaar. Liedjes schrijven bijvoorbeeld.
Hey lieve mensen, hoe gaat het met jullie? Hoeveel weken hebben jullie nog vakantie? Ik nog minder dan anderhalve week, fuck my life😓 Dit was het eerste hoofdstuk vanuit Shawns perspectief en ik hoop dat jullie het leuk vonden, ook al was het nogal kort😊. Ik zit er een beetje mee dat er wel mensen mijn boek lezen, maar dan alleen het eerste hoofdstuk en verder niet. Ik weet dat ik niet de slechtste in schrijven ben, en ook niet de beste, maar is het eerste hoofdstuk nou echt zo saai? Ik zit ook een beetje te twijfelen of ik de cover van dit boek moet veranderen. Dit is de andere cover die ik gemaakt heb😃
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Niet perse omdat ik de cover die ik op dit moment heb slecht vind ofzo, maar gewoon voor de verandering😉 Welke vinden jullie leuker? Laat maar achter als je wilt.
En ik heb het gevoel dat ik het niet vaak genoeg zeg: ontzettend bedankt dat je mijn boek leest! Als jullie, trouwe lezers, er niet waren was ik allang gestopt. En dan was mijn grootste droom ook niet geweest om later schrijfster te worden😇!
