Hope ft. Shawn Mendes

53. Hereniging

Het is vandaag dinsdag 21 november, bijna een week sinds ik Shawn voor het laatst heb gezien.

Na zijn optreden bij de AMA's hebben we de andere optredens gekeken. Daarna was het tijd voor de awards; oftewel, de zoveelste keer omkleden voor Shawn. We kregen plotseling nieuwe plekken, waarbij ik aan Shawns rechterkant zat, en Naill links. Het leuke was dat beide jongens een award wonnen.

Die avond na de AMA's ben ik heel laat nog het vliegtuig naar Nederland ingestapt. Shawn en ik waren het erover eens geworden dat ik geen – of in elk geval zo min mogelijk – school moest missen door onze relatie, en gezien het tijdsverschil tussen LA en Amsterdam kon ik school op dinsdag gewoon halen, met zelfs nog een hele nacht slaap. Vandaar dat ik rond een uur of twaalf 's avonds samen met Shawn op het vliegveld stond. Het was negen uur 's avonds toen ik eindelijk weer in mijn eigen slaapkamer stond.

Het afscheid was wel even moeilijk geweest. Maar met de gedachte in mijn hoofd dat ik hem over een week wel weer zou zien, kon ik het aan. En hij ook. Hij moest nog de laatste dingen regelen voor het schrijven van zijn album in Amsterdam, en had ook nog een paar festivals waar hij ging optreden. En ik had natuurlijk gewoon school. Ik kon echt niet wachten tot de kerstvakantie.

Nee, een week zonder Shawn moest wel lukken, dacht ik.

Nu, een week later, sta ik te springen om hem weer te zien. Meer dan ik had verwacht, heb ik hem gemist. Zijn warme, gespierde armen om me heen, zijn zachte lippen tegen de mijne, zijn gezelschap en zijn opgewekte, humoristische persoonlijkheid. Ik heb het allemaal zo gemist! Ongeduldig kijk ik op mijn mobiel om te zien hoe laat het is. 18.09. Waarom lijkt de tijd ook zo langzaam te gaan? Ik heb Shawn beloofd hem op te halen van het vliegveld. De aankomsttijd van zijn vliegtuig is 19.03 en ik moet mezelf echt dwingen om niet nu al te vertrekken. Maar dat levert niks op. Dan sta ik daar een uur te wachten. En dan?

Met moeite besluit ik daarom dat ik niet eerder dan half zeven mag vertrekken.

De tijd tikt voorbij en na wat als een eeuwigheid aanvoelt, sta ik op van de bank. Half zeven... Tijd om te gaan. Ik gris mijn sleutelbos van het aanrecht en trek razendsnel mijn schoenen en jas aan. Mijn hart klopt sneller dan normaal. Ik stap de deur uit, de donkere nacht in.

Om kwart voor zeven zet ik mijn fiets op slot in het fietsenrek van Schiphol. Ik blijf even staan om me de plek in te prenten, zodat ik niet vergeet waar ik mijn fiets heb gestald. Daarna draai ik me om en zet koers naar de aankomsthal van vliegveld Schiphol, waar ik straks Shawn zal begroeten.

Ook het wachten in de aankomsthal lijkt weer een eeuwigheid te duren. Om me heen staan een aantal andere mensen die ook wachten op vrienden of familie, maar het zijn er niet veel. Het is sowieso niet bijzonder druk op Schiphol. Ik vind het wel prima. Dan is het dus nog niet uitgelekt dat Shawn naar Nederland vliegt. Kan ik hem tenminste zonder gillende massa fans om ons heen begroeten.

19.05. Als het goed is zou zijn vliegtuig nu geland moeten zijn. Ik wip van mijn ene been naar het andere. Ik stop mijn mobiel weer in mijn zak en probeer mezelf te weerhouden er meteen nog een keer op te kijken. Het kan natuurlijk ook dat hij vertraging heeft. Dat is ook eigenlijk best waarschijnlijk als je een vliegreis van elf uur moet maken.

Maar nee hoor, gelukkig blijft dat me bespaard. Er komen plotseling mensen de aankomsthal binnen. Ik hoor verraste kreten en daarna vrolijke begroetingen van de wachtende mensen om me heen. Dit moet het vliegtuig van Shawn zijn. Gespannen ga ik dichter bij de ingang staan.

Ik zie hem al van ver aankomen. Hij heeft zijn rechterhand om het handvat van zijn trolley geklemd en vaag zie ik dat John, die naast hem loopt, zijn gitaarkoffer vastheeft. De meters tussen ons in worden minder en minder, en zijn ogen – die eerst onderzoekend om zich heen keken – richten zich nu op één vast punt: mijn gezicht. De jongensachtige grijns die ik zo gemist heb de afgelopen week verschijnt op zijn gezicht. Ik kan wel huilen als tot me doordringt hoe erg ik hem gemist heb. Dat ik de hele week eigenlijk nauwelijks heb gepraat, en maar afwezig in de lessen zat. Dat ik ook nauwelijks een hap door mijn keel kreeg vanavond.