Hope ft. Shawn Mendes

39. De foto

S: Het spijt me heel erg Mara, maar ik denk niet dat het echt gaat werken tussen ons. Sorry dat ik je nu helemaal naar het park heb laten toekomen

Eerst kan ik niet geloven wat er staat. Schrijft hij dit nou echt? Ik zie de gelukkige uitdrukking op zijn gezicht weer voor me toen hij me gisteren kwam ophalen. Ik voel de zachte aanraking van zijn lippen en zijn handen om mijn middel. Het lijkt in contrast te staan met de woorden die nu op het schermpje voor mijn neus opdoemen.

En toch staat het daar echt.

Na een minuut ofzo gestaard te hebben, komen pas de tranen. Ze lopen over mijn wangen naar beneden en laten een nat spoor achter. Geluidloos huilend krimp ik me ineen, mijn handen tegen mijn buik gedrukt. De mobiel glipt uit mijn gevoelloze vingers en valt in het gras naast het bankje.

Ik snap het niet. Ik snap het voor geen meter, en dat is het ergste gevoel. Gisteren leek nog alles helemaal fantastisch tussen ons. Wat is er gebeurd? Waarom denkt hij er zo over? Ik probeer mijn ogen te drogen en pak mijn telefoon uit het gras. Kan ik met je praten? stuur ik. Ik wil weten wat ik heb misdaan. Ik kan door de blauwe vinkjes zien dat hij mijn bericht leest, maar hij reageert niet.

Ik voel een pijnlijke steek door mijn hart. Ben ik niet goed genoeg voor hem? Is dat het?

Had ik gelijk en gaan een popster en een sullig meisje als ik gewoon niet samen?

Paniekerig en met tranen die maar uit mijn ogen blijven stromen, ga ik naar mijn fiets. Ik moet hier weg. Waar moet ik naartoe? Niet naar huis, dan verdrink ik in zelfmedelijden. Ik moet naar Amy.

Bezweet en met rode ogen sta ik voor Amy's deur. Ze doet de deur open. Ik zie haar zichtbaar schrikken van mijn gezicht en haar mond openen, maar dan stort ik mezelf huilend in haar armen. Ik kan geen woord uitbrengen en druk alleen maar mijn gezicht tegen haar schouder terwijl ik uithuil. Amy brengt me naar de woonkamer en drukt me tegen zich aan. 'Mara,' zegt ze zacht, met een verstikte stem. 'Wat is er gebeurd?' Ze wrijft cirkels over mijn rug om me wat te kalmeren.

'Hij... ik... hij...' stamel ik. 'Hij heeft...' Ik haal een paar keer diep adem en probeer mezelf nu ook te kalmeren. Ik duw mijn mobiel in Amy's handen. 'Lees maar.' Amy ontgrendelt mijn mobiel en ziet het gesprek tussen Shawn en mij. Ik zie haar ogen over de letters glijden, en haar uitdrukking lijkt steeds koeler te worden.

Uiteindelijk kijkt ze kalm op naar mij. 'Wat een ongelofelijke lul.' Haar kaken staan gespannen.

Ik schud wild mijn hoofd. 'Shawn is geen lul! Hij is... Ik bedoel... Ik... Ik ben gewoon niet goed genoeg voor hem...' Ik begin weer te huilen. Ze slaat haar armen om me heen en wiegt me een beetje heen en weer. 'Rustig nu, Mara,' zegt ze op sussende toon. 'Jij bent te goed voor die klootzak, de enige die niet goed genoeg voor iemand is dat is hij voor jou! Hoe durft hij...' Ze ademt diep in en uit en het is duidelijk dat ze heel erg boos is, en probeert zich een beetje in te houden. 'Ik had dit niet verwacht van Shawn,' zegt ze uiteindelijk, als ze zichzelf weer onder controle heeft gekregen.

'Ik ook niet,' zeg ik, voor de zoveelste keer mijn ogen afvegend. 'Weet je wel zeker dat hij het is?' vraagt Amy. Ik haal lusteloos mijn schouders op. 'Wie is het anders?' Nu haalt ook Amy haar schouders op. 'Weet ik veel, een of andere idiote vriend die probeert een grap uit te halen?' Ik schud mijn hoofd. 'Zijn vrienden zouden dit nooit doen,' zeg ik zacht.

Amy kijkt me diep aan. 'Maar Shawn evenmin,' slaat ze de spijker op zijn kop.

'Dat dácht ik,' zeg ik gebroken. Maar er is inmiddels wel een sprankje hoop, hoe klein ook, dat door mijn aderen stroomt. Zou dit inderdaad niet Shawn zijn geweest die het heeft gestuurd? 'Je moet echt met hem gaan praten,' besluit Amy. 'Ik ga met je mee.' Ik knik, ook al voelen mijn schoenen nu al alsof er lood inzit.