Hope ft. Shawn Mendes

30. Leuk, een kater!

Au.

Mijn eerste gedachte als ik wakker word.

Au, au, AU!

Waarom doet mijn hoofd zoveel pijn? Zonder dat ik het doorheb, ga ik met mijn handen naar de zijkanten van mijn hoofd. Ik heb echt een verschrikkelijke hoofdpijn. Het voelt heel erg opgezwollen, alsof de inhoud van mijn hoofd mijn schedel wil laten knappen door zichzelf naar buiten de drukken. Mijn mond is droog en mijn tong voelt rubberachtig. Ook mijn maag voelt niet helemaal in orde. Ik heb het idee dat het niet helemaal veilig is om te gaan zitten.

Ik wrijf de slaap uit mijn ogen en gaap. Wat was er gisteren ook alweer gebeurd? Ik kijk de kamer rond en herken hem niet. Even ben ik uit het veld geslagen, tot ik me besef dat ik bij Amy ben. Op de slaapkamer van Amy, om precies te zijn. En gisteren was Amy's feestje natuurlijk. Vandaar dat ik hier nu voor pampus lig. Ik kijk om me heen en zie op de wekker staan dat het vijf uur 's avonds is.

Ik heb gisteren iets te veel alcohol op – of zeg maar véél te veel – dat verklaart de tijd en ook die hoofdpijn. Ik pijnig mijn hersenen om me nog meer te herinneren van het feest, maar mijn hoofd gaat er alleen maar harder door bonken. Felle steken laten mijn ogen tranen. Op dat moment gaat de deur plotseling open en verschijnt Amy's hoofd om de hoek. Als ze ziet dat ik wakker ben, doet ze de deur helemaal open en loopt naar binnen. In plaats van op het bed neer te ploffen, laat ze zichzelf rustig op de rand zakken als ze bij mij is aangekomen. In gedachten bedank ik haar.

Ze ziet nogal bleek. Onder haar ogen heeft ze diepe wallen en haar ogen zelf zijn even bloeddoorlopen als opgezwollen. Haar haar ziet eruit als een vogelnest, maar ik verwacht niet dat mijn haar er ook maar een beetje beter uit ziet. Aan haar voorzichtige bewegingen te zien heeft zij ook last van een kater. Toch glimlacht ze vrolijk.

'Goeiemiddag! Ook een paracetamol?' In haar uitgestrekte hand houdt ze een wit pilletje. Ik pak het aan. Ik doe mijn mond open om iets terug te zeggen, maar er komt niks uit. Ik doe mijn mond weer dicht, schraap eerst mijn keel, en doe hem dan weer open. 'Bedankt,' komt er schor uit. Ik kijk even om me heen naar een glas water, maar dat is nergens te zien.

Ik haal mijn schouders op. Dan maar zonder water.

Als ik het pilletje doorgeslikt heb, kom ik moeizaam overeind. Op dat moment merk ik pas dat ik halfnaakt ben en ik trek snel de dekens weer omhoog om mijn ontblote bovenlijf te verhullen. Amy lacht om mijn verbouwereerde blik. 'Heb je zo veel op dat je dát niet eens meer kan herinneren?' Ze grijnst besmuikt. Ik frons mijn voorhoofd. Wat moet ik herinneren? Het lijkt alsof er ergens vanbinnen een lampje aan het flakkeren is, maar het wil maar niet aangaan. Het ligt op het puntje van mijn tong, maar toch ook weer niet.

'Wat?' vraag ik schor. Amy trekt haar wenkbrauwen op. 'Je weet het dus echt niet meer?' Ze lijkt oprecht verbaasd. Ik pijnig weer mijn hersenen, letterlijk in dit geval. 'Nee.' Amy doet haar mond open, maar op dat moment klinkt plotseling de deurbel van beneden. Ze zucht.

'Ik kom zo. Even opendoen.' Ze verdwijnt naar beneden en laat mij onzeker achter. Wat ben ik vergeten? Ik weet het echt niet meer... Ik kijk om me heen of ik ergens kleren zie. Al gauw zie ik mijn zilveren jurkje op de vloer liggen, maar ik ben te lui om hem helemaal aan te moeten trekken. In plaats daarvan doorspit ik Amy's kast op zoek naar een trui. Uiteindelijk ben ik gekleed in een oversized bordeauxrode sweather en een zwarte legging. Comfortabel genoeg.

Na een bezoekje aan de wc ben ik precies op tijd op de overloop om Amy de trap op te zien komen. 'Dat was de postbode. En Damian vraagt of je ergens vandaag nog van plan bent om naar huis te gaan, en of hij je dan zal afzetten.' Ze hijgt lichtjes van de klim. 'Damian?' vraag ik verbaasd. Ze knikt. 'Ja, hij en een paar anderen zijn ook blijven slapen. Ze zijn in de woonkamer.'