Hope ft. Shawn Mendes

52. De bekendmaking

Het is een chaos backstage – met andere woorden kan ik het niet omschrijven.

Mensen rennen van hot naar her, sommige met gigantische camera's en microfoons. Overal om me heen zie ik artiesten die aan het praten zijn; met interviewers, vrienden of elkaar. Het is indrukwekkend om zo voor de eerste keer mee te maken.

Met grote stappen baant Shawn zich een weg door de menigte, op weg naar zijn kleedkamer. Ik volg hem op de voet – tenminste, voor zover dat lukt. Ik moet moeite doen om niet te struikelen met die extreem hoge hakken die mijn styliste me heeft overgehaald te dragen. Mijn gezicht kleurt alleen al bij het idee van struikelen in deze drukte, met iedereen die naar me kijkt. Oei, dat zou verschrikkelijk ongemakkelijk zijn! Daarom kijk ik extra goed naar beneden waar ik mijn voeten zet.

Natuurlijk – ik zou mezelf niet zijn – struikel ik, ironisch gezien juist door extra goed te kijken.

Op een gegeven moment houdt Shawn plotseling halt, en ik – ingespannen naar beneden turend – word daardoor verrast en kom hard tot stilstand tegen zijn rug. Hij kan me nog net opvangen voordat ik onderuitga. Hij en Andrew, die achter me loopt, trekken me snel en moeiteloos overeind. Ik mompel zacht een bedankje, met een hoofd als een boei. Waarom moet dit mij toch altijd overkomen?

Shawn geeft me een plagende grijns voordat hij zich omdraait naar degene die hem in eerste instantie tot stilstand heeft gebracht.

'Hey bro, hoe gaat 'ie?' Hij tikt de blonde jongeman op zijn schouder. Met een verbaasd gezicht draait de jongen zich om en ik zie zijn gezicht opklaren als hij ziet wie hem heeft aangesproken. 'Shawn!' zegt hij verrast. Aan zijn accent te horen is hij Engels. Shawn lacht en de twee geven elkaar een korte knuffel. Ik zie dat zijn blauwe ogen me nieuwsgierig aankijken over Shawns rug. Voordat hij iets kan zeggen, trekt Shawn me al naar voren. 'Naill, dit is Mara,' stelt hij me voor, en daarna kijkt hij me recht aan. 'Mara, dit is Naill; een goede vriend van mij,' stelt hij de jongen voor.

Ik glimlach naar Naill. Hij glimlacht terug, zijn glimlach heeft wel iets schattigs. Ik vermoed dat hij ook een zanger is; het is apart maar de zelfverzekerdheid die hij uitstraalt doet daarop duiden. Ik kan me hem op een of andere manier goed voorstellen op een podium, omringd door fans. Ook lijkt hij me meteen heel aardig.

'Jij bent Shawns vriendin, toch?' vraagt Naill, en zonder op een antwoord te wachten gaat hij verder. 'Dan wens ik je succes!' Hij grijnst breed maar plagend. Shawn probeert een verontwaardigd gezicht te trekken, maar hij is veel te blij om zijn vriend weer te zien. Van dat verontwaardigde gezicht komt niet veel terecht.

'Maar hoe is 't? Druk?' vraagt hij geïnteresseerd. Naill tuit zijn lippen. 'Het kan erger,' antwoordt hij. 'Maar zeker niet rustig. En jij? Je bent bezig je album te schrijven, of niet?' Shawn knikt. 'We hebben besloten om te schrijven in Amsterdam!' Naill trekt één wenkbrauw op, maar lacht daarna begrijpend. 'Daar heb jij vast je steentje aan bijgedragen, Mara,' zegt hij tegen mij. Ik trek een onschuldig gezicht. 'Nou ja, ik heb het niet eens voorgesteld! Het was uit eigen beweging.'

'Ja,' zegt Shawn. 'Amsterdam is toevallig een van m'n favoriete steden. En dit kwam wel erg goed uit!' Hij geeft me een knipoog. Niall knikt. 'Ja, Amsterdam is inderdaad een leuke stad. Ik zou daar ook wel willen wonen,' geeft hij toe, zijn blik op mij gericht. Ik trek mijn wenkbrauwen op. 'Niet alles is zo leuk, hoor. Het weer bijvoorbeeld. Dan ben je denk ik beter af in Engeland.' Hij lacht. 'Nou, Ierland is anders ook niet het droogste land ter wereld! Dan kan ik Amsterdam denk ik ook wel aan.'

Ik kijk hem vol interesse aan. 'Dus je komt uit Ierland?' vraag ik, en hij geeft een knikje als antwoord. Op een of andere manier heb ik altijd al een soort fascinatie gehad voor Ierland. Grappig dat hij er vandaan komt.