Hope ft. Shawn Mendes

45. Verrassing

De morgen van 5 november word ik wakker in mijn eigen bed. Lichte zonnestraaltjes glippen langs de randen van de gordijnen en maken lichtvlekken op de vloer. Een koud windje vanuit het halfgeopende raam strijkt langs mijn gezicht. Ik knipper een paar keer met mijn ogen en gaap dan. Met een lichte kreun ga ik rechtop in bed zitten. Door de beweging die ik daarbij maak voel ik Shawn ook langzaam wakker worden.

Gisteren zijn we na het winkelen bij Laura op bezoek geweest. Daarna zijn we nog uit eten geweest – en na lang zeuren heeft Shawn toegestaan dat ik de helft betaalde. Vervolgens zijn we weer teruggegaan naar ons hotelletje, waar we onze spullen hebben ingepakt en weer vertrokken zijn naar Nederland. Vier uur later kwamen we aan in Amsterdam en zijn we gelijk doorgereden naar mijn huis. Het oorspronkelijke plan van Shawn was waarschijnlijk alleen mij afzetten, maar het eindigde met dat hij toch maar bleef slapen. Voor hem de eerste keer bij mij slapen. Alleen waren we beiden zo moe dat we binnen enkele minuten in slaap vielen – in mijn geval dan.

'Goeiemorgen,' klinkt een schorre stem naast me. ik kijk omlaag en zie een grijnzende Shawn, met ogen die nog dicht zitten van de slaap. Hij steekt zijn armen naar me uit. Ik ga weer liggen en schuif opzij, in zijn armen. Een paar minuten knuffelen we samen, zonder een woord te zeggen. Ik voel me veilig en vertrouwd in zijn warme armen. Ontspannen laat ik mijn hoofd tegen zijn borst leunen.

'Wat gaan we vandaag doen?' vraagt hij vlak bij mijn oor. Ik haal mijn schouders op. 'Geen idee. Waar heb je zin in?' Het blijft lang stil terwijl hij nadenkt. Uiteindelijk geeft hij grijnzend antwoord. 'Ik heb wel zin om een dagje met jou te spenderen.' Ik lach. 'Want dat heb je nu echt nog nauwelijks gedaan de laatste tijd.' Hij lacht opgewekt terug. 'Nee hoor. Niet als je kijkt naar het leven wat voor ons ligt.'

Ik val stil. Het leven wat voor ons ligt... Dat klinkt mooi. Bijna te mooi om waar te zijn.

'Wil jij kinderen?' vraag ik random aan hem. Ik til mijn kin een stukje omhoog zodat ik hem recht aan kan kijken. Ik zie de glinsteringen in zijn ogen en ik weet eigenlijk al wel wat zijn antwoord is. Hij hoeft er inderdaad niet bepaald lang over na te denken.

'Ja. Dat lijkt me echt fantastisch. En jij?' Ik denk even na en knik dan. 'Ik denk het wel. Maar pas over een paar jaar.' Hij knikt. 'Ja, dat vind ik ook. Ik vind 25 wel een mooie leeftijd om met kinderen te beginnen, dacht ik zo.' Hij drukt zijn lippen zachtjes tegen mijn voorhoofd en ik sluit genietend mijn ogen. 'Ja,' mompel ik, en het blijft weer een tijdje stil.

'Over 6 jaar en een paar maanden ben ik 25,' mijmer ik. 'Dan zou Laura op haar twintigste tante worden!' Ik frons even bij de gedachte aan dat idee. Het klinkt gek. Tante Laura. Hij grijnst tegen mijn voorhoofd. 'Tante Laura en tante Aaliyah,' lacht hij, duidelijk ook nog niet gewend aan dat idee. Ik lach hoofdschuddend. In mijn hoofd zie ik het beeld van Laura en Aaliyah die samen gebukt zitten over een kleine baby. Laura wiegt de baby heen en weer in haar armen en ik zie de brede glimlach op hun gezichten. Hoewel mijn verbeelding het gezicht van Aaliyah nog niet helemaal heeft voorgesteld.

'Ik heb Aaliyah nog niet eens ontmoet,' zeg ik. 'En je ouders ook niet.' Hij glimlacht. 'Dat komt nog wel.' Zijn vingertoppen laten een warmte achter op mijn huid terwijl hij een paar verdwaalde haren uit mijn gezicht veegt. 'Ik moet jouw familie toch ook nog ontmoeten.' Ik trek een gezicht. 'Dat is waar.'

In de rustgevende stilte die valt tussen ons ga ik verliggen. Ik draai me om zodat ik met mijn rug naar hem toe lig en ik precies tegen hem aan pas, zoals een puzzelstukje in een puzzel past. Hij legt zijn armen om mijn middel en drukt zijn gezicht in mijn nek. 'Hoeveel kinderen zou jij willen?' vraagt hij, terugkomend op ons vorige onderwerp. Ik denk even na – ook al is dat een moeilijke bezigheid als ik zijn warme adem in mijn nek voel strijken en zijn grote handen samen mijn hele middel voel omvatten. 'Twee,' antwoord ik. 'Of drie.' Ik voel hem grijnzen. 'Ik ook. Moet je je voorstellen: een mini-Mara!'