Hope ft. Shawn Mendes

48. Shawns familie

'Wat heb jíj allemaal mee?' Shawns verbaasde gezicht verschijnt in de deuropening van mijn slaapkamer. Ik kijk verbaasd om. Ik heb een koffer en een tas naast mijn bed staan, en op het moment ben ik bezig met het inpakken van mijn handtasje. Naar mijn idee is het niet bepaald veel. Maar blijkbaar dus wel, want hij kijkt oprecht verbaasd.

'Hoezo?' vraag ik. 'Wat heb jij mee dan?' Hij schudt zijn schouder naar voren zodat ik de rugzak die daar hangt kan zien. 'Alleen deze. En m'n gitaar.' Nu ben ik degene die verbaasd kijkt. 'Zo weinig?' Hij kijkt me schuins aan. 'Genoeg.' Ik haal mijn schouders op en werp nog een blik op mijn bagage. Misschien heeft hij wel gelijk. Misschien lukt het me zelfs wel alles in één koffer te proppen.

Ik hevel wat spullen over en besluit wat spullen thuis te laten, en uiteindelijk past het allemaal inderdaad prima in één koffer. Shawn is inmiddels op de rand van mijn bed gaan zitten. Ik trek mijn ene wenkbrauw op. 'Zo beter?' vraag ik. Hij knikt.

Hij helpt met de bagage de trap af sjouwen en naar zijn auto te brengen. Uiteindelijk zit alles in de achterbak, en met een klap doet hij hem dicht. Ondertussen check ik alle sloten in mijn huis en doe dan als laatste de voordeur achter me op slot.

I'm ready to go.

Op onze korte reis naar Schiphol zeg ik niet zoveel. Ik ben vrij opgewonden, en ik kan merken aan Shawn dat hij dat ook is – ook al is dat misschien meer omdat hij na lange tijd zijn familie weer gaat zien. En in mijn geval omdat ik zijn familie voor het éérst ga zien.

Het is een vrijdagmiddag en geen vakantie, dus tot mijn niet geringe verbazing is het niet erg druk op Schiphol. Tenminste... De eerste tien minuten dan.

Want al zodra we binnen zijn zie ik hoe mensen Shawn herkennen en iedereen hun metgezellen aanstoot en begint te wijzen. Mobieltjes worden overal tevoorschijn gehaald, en ik heb het gevoel dat elk paar ogen op een afstand van vijftig meter op Shawn is gericht – en dat er daarom ook een groot deel van alle aandacht op míj is gericht. Na de eerste vijf minuten zie ik verbaasd dat er zelfs al een fotograaf aanwezig is.

Shawn lijkt zich er niks van aan te trekken. Hij is het waarschijnlijk allemaal gewend. Als de mensen met wie we in de rij voor de douane staan hem vragen om een foto geeft hij ze er een zonder aarzelen. Achter ons zie ik een grote groep van voornamelijk tienermeisjes in de grote hal van Schiphol die reikhalzend om zich heen kijken in de hoop ook maar een glimp op te vangen van de beroemde Shawn Mendes.

'Word je er nooit moe van?' vraag ik opeens. 'Van al die aandacht?' Hij kijkt me recht aan. 'Eerlijk? Het is wel vermoeiend om foto's te nemen als je er al een vlucht van twaalf uur op hebt zitten. Maar ik heb het er wel voor over.' Een glimlachje siert zijn gezicht. 'Maar,' ga ik fronsend verder, 'ben je dan nog nooit boos geworden omdat ze je achtervolgden ofzo? Nog nooit een irritante paparazzi een beuk verkocht?' Hij lacht. 'Ik dacht van niet. Waarom zou ik?' Ik haal mijn schouders op. 'Omdat je je dag niet hebt? Of omdat ze gewoon oprecht strontvervelend zijn?' Hij lacht weer. 'Nog niet voorgekomen nee.' Het blijft een paar seconden stil. Ik zucht. 'Waarom ben je zo aardig?' vraag ik, voor me uit starend en met een frons in mijn voorhoofd. Ik zeg heel blijkbaar nogal droog, want Shawn barst in lachen uit.

Hij slaat zijn rechterarm over mijn schouder. 'Wacht jij maar af. Ik ben echt niet altijd zo aardig.' Ik kijk sceptisch. 'Nee, maar dát geloof ik,' antwoord ik, een lichte sarcastische ondertoon doorklinkt in mijn stem. 'Want in de tijd dat ik je nu ken ben je nog geen enkele keer niet aardig geweest!' Hij kijkt bedenkelijk. 'Dat komt alleen omdat ik met jóu ben.' Ik trek mijn wenkbrauwen omhoog. 'En hoe word ik dan geacht te zien dat je niet aardig bent? Als je toch altijd aardig bent als ik erbij ben?' Tot mijn genoegen lijkt hij daar geen antwoord op de hebben en brengt hij daarom maar zijn volgende argument aan. 'En je kent me ook pas twee weken!' 'Vanaf 19 oktober en het is nu 10 november, dus officieel precies drie weken!' verbeter ik hem. Hij zucht. 'Wil je nu dat ik zeg dat je me nooit níet aardig gaat zien?'