Hope ft. Shawn Mendes

62. Het einde

'Stop!' Plotseling klinkt Jaspers stem paniekerig. Hij en Shawn staren me verbijsterd aan. 'Mara, what are you doing?' Shawns stem schiet in paniek omhoog en breekt aan het einde van zijn zin. 'Stop it! Stop it!' roept hij. Ik zie hem worstelen en hij kermt van pijn als het mes zijn keel opensnijdt. Ik verplaats mijn blik naar Jasper om zijn reactie te bestuderen. Hij lijkt verlamd van schrik – net als ik zo-even nog was door zijn bevel.

'Als je hem vermoordt, schiet ik mezelf neer.' Nu ben ik degene met de dreigementen.

En nee, ik was niet van plan zelfmoord te plegen – begrijp me niet verkeerd, ik hou van mijn leven - maar dit is de enige oplossing die ik kan bedenken. Ik kan Jasper nooit van mijn leven neerschieten. Wat hij ook gedaan heeft, ik kan het simpelweg niet. Ik kan hem niet vermoorden. Ik kan níemand vermoorden. Dan zou ik niet meer kunnen leven met mezelf. Bovendien, als Jasper beseft dat hij hier straks met twee lijken staat – twee moorden die hij op zijn geweten heeft en twee mensen die hém niet meer van kant kunnen maken – doet hij het misschien niet.

En als hij het wel doet – als Shawn sterft – weet ik nog zo net niet of ik zelf nog wel op de wereld wil zijn.

En daarom is dit dus de beste – en ook voornamelijk enige – oplossing.

'Mara, niet doen.' Jaspers stem trilt en ik kijk kalm in zijn ogen. 'Waarom zou ik naar jou luisteren?' vraag ik – ik geef geen enkele blijk van de adrenaline die door mijn aderen raast en spreek de woorden langzaam uit. 'O-omdat...' De woorden blijven in zijn keel steken. Hij lijkt door te hebben dat hij niks kan als wij beiden dood zijn.

Er valt een stilte. Niemand op de open plek durft te bewegen. De tien seconden zijn al lang voorbij. De koude loop drukt zwaar tegen mijn voorhoofd. Maar ik ben niet bang.

Ik zal bij Shawn zijn – wat er ook gebeurt.

Jasper telt niet verder. Hij staart me aan, probeert me te doorgronden, probeert te zien of ik het écht meen. Maar ik meen het echt. Ik kijk hem onbevangen in de ogen. Ik zie de aarzeling in zijn ogen. Nog even en dan is het moment van zijn besluit aangekomen. Gaan we beiden dood of blijven we beiden leven? Het is aan hem. Waarop zal hij zijn keuze baseren? vraag ik me af.

'I-Ik houd van je, Mara.' Jasper laat het mes zakken.

WAT?!

Shawn rent op me af en trekt het pistool van mijn voorhoofd. Zijn armen sluiten zich om me heen, zijn gezicht tegen mijn gezicht aangedrukt. Ik voel vochtige sporen op zijn wangen. Ik voel zijn zachte krullen tegen mijn gezicht strijken. 'Shawn, wacht,' mompel ik – en ik probeer me uit zijn greep los te maken.

Hij laat me los en ik sprint naar Jasper toe, die ineen is gezakt op de mossige bosgrond. Zijn hele lichaam schokt en is ineengekrompen van pijn. Mijn verwarring is gigantisch, maar ik probeer hem naar de achtergrond te drukken. Deze jongen heeft hulp nodig, en wel zo snel mogelijk. Mijn vingers beven. Langzaam leg ik mijn hand op zijn schouder. Achter me voel ik Shawn staan.

'Jasper,' fluister ik – en ik raak het schokkende lichaam onder me aan. Ik weet niet wat hij mee heeft moeten maken, maar hij is gebroken. 'Het komt goed,' fluister ik een geruststelling. 'Ik wil je helpen.' Na die woorden kijkt hij op, ik zie iets in zijn ogen wat lang geen mens meer heeft mogen aanschouwen.

Hoop.

En op dat moment komen de politiemannen met de aan hun riem trekkende speurhonden de open plek op gestormd.