İYİ OKUMALAR :D
Hiç bu kadar üzülmemiştim. Berk,Barış ve Kardelen'den ayrılacağımı düşünmemiştim bile. Hele Emir'i hiç sormayın ondan ayrılmayı bırakın düşünmeyi aklımın ucundan bile geçirmemiştim. Yanaklarımdan akan yaşlar pantolonumu ıslatıyordu ve kendime hakim olamayıp hıçkırıklara boğuldum. Uçaktaki uyuyanlar ve abim -Çağrı- hariç herkes bana bakıyordu. Abim benim bu üzüntümün boşa olduğunu Emir'in beni şimdiden unuttuğunu söylüyordu. Ama bence yanılıyordu. Atakan -kardeşim- bana bakmayı bırakıp elindeki sudokuyu çözmeye odaklanmıştı. Annem dizi izliyor babamsa uyuyordu. Ben de bir an mutlu olmayı deneyip mini televizyondan film arayışına girdim. Tam güzel bir film buldum derken anons geldi.
"Bütün yolcularımızın dikkatine! Uçağımız İnmek üzere. Bizi tercih ettiğiniz için teşekkürler."
Uçak yere indiğinde kalbim o kadar hızlı atıyordu ki ben bile duyuyordum sesini. Yeni okul, yeni ev, yeni arkadaşlar gibi bir çok yeni şeye alışmak zorundaydım. Bu sırada abim ve babam valizlerimizi taksiye yerleştiriyorlardı. Taksiye bindiğimizde büyük bir sessizlik vardı. Daha taksiye bineli 10 dakika olmamışken Atakan sızlanmaya başladı.
"Baba daha var mı? Ne zamana orda oluruz? Çok sıkıldım." dedi art ardına söylenerek. Babamda kendini söylediklerine cevap vermek zorunda hissetmiş olacak ki
"Az kaldı, inanın beklediğinize değecek bir eve gidiyoruz." diye bizi yatıştırmaya çalıştı. Bende başımı cama yaslamış Yalova'yı izlemeye koyulmuştum. Deniz bize çok yakındı muhtemelen evimiz deniz kenarındaydı. Derken bir villanın önünde durduk. Taksiden iner inmez babam
"İşte geldik! Herkes valizini alsın!" dedi. Bizde babamın dediği gibi valizlerimizi aldık. Evimiz gerçekten güzeldi, deniz kenarında, büyük bir bahçesi olan bir villaydı. Evimiz site içinde olduğu için bir çok villa vardı.
Evde yapmamız gereken tek şey kıyafet yerleştirmek ve gıda alış-verişi yapmaktı. Her şey hazırdı. Biz annemle odaları gezmeye başlamıştık. Atakan bizden önce bütün evi turlamıştı, babam ve abim ise abim askerden her izne geldiğinde döşemişlerdi. Ben kendi odama girdiğimde, duvarlar toz pembe, gardrop ve yatak lacivert, çalışma masası ve makyaj masası beyazdı. Yatağımın arkasında toz pembe üzerine gri desenli bir duvar kağıdı vardı.
Kıyafetlerimi yerleştirip aşağı indiğimde Atakan hariç herkes oturma odasındaydı. Annem,
" Hepimiz acıktık, gidelim de dışarıda bir şeyler yiyelim." Tabii ki hepimiz bu fikre katıldık.
"Gelince biz de Helen'le evi bir güzel temizleriz, değil mi Helen?" diye ekledi annem. Tabii bu cümle bir soru cümlesi değildi ve kaçışım yoktu. Atakan'da aşağı inince kahvaltı için yola koyulduk. Güzel bir restorantın teras katına oturduk. Ve son 1 haftada -ev taşıma işi yüzünden- yaptığım en güzel kahvaltıydı. Açıkçası eve gitmek istemiyordum çünkü eve gidince büyük bir temizlik beni bekliyordu. Tabii ne yaparsam yapayım o temizliğe yardım edecektim.
