Almost.

28. Favor..

"Zach?! "

"Finally found you.. " anas niya at komportable siyang naupo sa aking tabi. He even closed his eyes at mas ikinabigla ko nang hawakan niya ang kamay ko na kasalukuyang nakapatong sa upuan.

"Let go.. " mariin na bulong ko sa kanya. "We are just going to make a commotion here, Zach. So let go of my hand before I could rip your head off and shit down your neck.. " 

Ngunit hindi siya natinag, Sa halip ay mas lalo niyang hinigpitan ang pagkakahawak sa aking kamay. I wanted to cry. Nanghihina ako sa tuwing hinahawakan niya ako. Why, Zach? What am I really to him? 

"Zach, Please.. " I snapped at him. "If you're going to act like this, like nothing just happened,  then stop. "

"Paano ko yun gagawin Fern kung palagi na lang kitang nakikita?" malungkot na tanong niya sa akin. Minulat niya ang kanyang mata at saglit ako nanigas sa aking kinatatayuan. I gasped and winced in pain when I suddenly met his eyes. No, this is not Zach.  He looked really horrible. I did notice this lately at the parking lot but now, it's far worse.

Did I do this to him? No. He did. He chose this. 

"How am I going to stop? Paano ako titigil kung alam kong kasama mo siya? Sinabi mo sa akin Fern na mas magiging masaya ka sa kanya. Bakit hindi sa akin? I can also make you happy. I can. " 

"What do you want?" I growled angrily. Piniglan ko ang aking sarili na yakapin siya at tumakbo papalayo dito kasama siya. Sa tingin ko hindi ko kayang malunok ang sarili kong laway kapag ginawa ko ito. Parang niloko ko na rin ang sarili kong sistema.

"Give me a chance. " I looked at him with disbelief. "I can prove it. Kukuhanin kita. Just try me, Fern. "

"Sa tingin mo ganoon na lamang iyon kadali? "

"I know.. " napayuko siya. Siguro dahil alam naman niya na hindi madaling tanggapin ang ginawa niya. Dapat lamang niyang maramdaman ito. "But I want to be with you again. "

"Jusko Zach! Saan ka ba pinaglihi ng nanay mo?! " mabuti na lamang at walang nakakapansin sa amin dito. "Saan ka nagmana ng katigasan ng ulo mo? "

Napayuko siyang muli. Im started to feel guilty. God. Bakit ganito? Sobrang sama ko na ba para pahirapan siya ng ganito? Na kahit pagluhod at pag-iyak niya ako pa rin ang dahilan? Hindi ko naman kailanman' ginustong makita siyang ganito. Akala ba nila masarap sa pakiramdam na makitang umiiyak ang lalaking mahal mo sa iyong harap? I think it's the worst feeling in world.

"Zach, get up. " ngunit umiling lamang siya. "He's going to be here any minute now. "

This time, nagtaas siya ng ulo at tumingin sa akin. May galit na sa kanyang mata. And his eyes were bloodshot. It's empty. Wala akong makapa na emosyon. He looks like dead. He was pale at the same time. His natural pinkish lips have become too white. 

"Wag mo akong tignan ng ganyan. " nag-iwas ako ng tingin ngunit bigla niyang kinulong ang aking mukha sa kanyang maiinit na palad. I gasped for air. He shut his eyes and I saw him gulped.

"Fern, you never listen to me. Wala na ba talaga akong kwenta para sa'yo? Hindi mo na ba talaga ako kailangan? " bulong niya sa gitna ng kanyang pag-iyak. He never cried like this before. He never cried over a girl. "Sagutin mo naman ako dahil hindi ko na ito kaya. My life is already wrecked how much more it can be? "

Hindi ako nagsalita. Pinatong niya ang kanyang noo sa aking noo at nagsimulang tumama ang kanyang mainit na hininga sa aking pisngi. Ano nga ba , Fern? He's still the one I want to be with. Pero iba na kasi ngayon. 

Mabilis ko siyang itinulak papalayo sa akin. Napasandal ako sa mismong sandalan ng aking upuan. He was still beside me ngunit hindi niya na ako muling hinawakan o kinausap.