Ο ΑΛΗΤΗΣ ΤΗΣ..

κεφαλαιο 15

"Και δεν μου λες μπρενταν; εσυ εχεις παιδια; οικογένεια;"

"Οχι δεν εχω...." ειπε μα κοιταξε στα δεξια του την Δέσποινα να κατεβαίνει απο τις σκαλες με ενα χαρούμενο βλεμμα αλλα και με κατακοκκινα μάγουλα

"Η μάλλον...ναι περιμενω παιδί τώρα "

Εκεινη εμεινε στασιμη στις σκαλες κοιτάζοντας τον με ενα αναπάντητο ερώτημα,τι μπορούσε να Του ειχε κάνει και της το εκανε αυτο??

"Μπράβο με το καλο..δεσποινα? Κορη μου? Γιατί στεκεσαι στα σκαλια? Ελα μαζι μας "

Εκλεισε σε γροθια το χαρτακι που κρατούσε και σκούπισε το δάκρυ που μολις επεσε στο κατακόκκινο μάγουλό της το οποίο έκαιγε σαν τη φωτια,κατέβηκε μουδιασμένα τις σκαλες περπατώντας μέχρι την κουζινα καθώς πέταξε σε ενα καδο το χαρτι και επέστρεψε πισω μα δεν έκατσε διπλα του αλλα απέναντι του.

"Γιατι αλλάξετε θεση δεσποινίς μου;"  της ειπε ο μπραιαν με ενα ειρωνικο βλεμμα που εκεινη δε μπορούσε να καταλάβει

"Γιατι δεν βολεύομαι εκει" του ειπε ψέματα καθως προσπαθούσε να τον αποφύγει πριν κλαψει για αλλη μια φορα..

Παρατηρησε τα κοκκινα ματια της βιαστηκα,μαλλον θα έκλαιγε σκεφτηκε,δεν ειχε αλλη εξηγηση μαλλον ακουσε τα λόγια του μα τα δικα της τον πόνεσαν χιλιες φορες ακομα,τοσο πολυ που νομιζε πως θα πεθανει...

"Τι λεγατε οσο έλειπα;" ειπε η δεσποινα τρώγοντας λιγο φαγητο απο το πιατο της

"Λεγαμε στον μπρενταν για σένα και τον συν,πως τωρα θα μας κάνετε πολλα εγγονάκια επειδη σαρεσουν πολυ τα παιδιά "η καρδιά της σώπασε,ωστε απο εκει οφειλονταν αυτα του τα λόγια που τοσο την πόνεσαν,δεν ειπε τιποτα και για να μη βγει δίχως εαυτού ηπιε λιγο απο τον χυμό της και κοίταξε τον μπραιαν για λιγα δευτερόλεπτα

"Με το καλο Και εγω θα βαφτισω τα παιδια" ειπε με μια δόση θλίψης μεσα του

"Ευχαριστώ πολύ μπρενταν και εσενα σου εύχομαι καθε ευτυχία "

Την κοίταξε αγρια κοβωντας της την ανασα

"Θελω να σε σκοτωσω!!! Με ποιον θα κάνεις παιδιά,σε ποιον θα δοθεις ...ΣΕ ΠΟΙΟΝ " ειπε απο μεσα του καθως βαρεσε με δύναμή το ποτήρι του στο τραπέζι ..

ΟΤΙ ΘΕΛΩ ΘΑ ΚΑΝΩ,ΠΡΩΤΑ ΜΟΥ ΣΤΕΛΝΕΙΣ ΕΡΩΤΙΚΆ ΓΡΆΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΜΟΥ ΜΙΛΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΘΥΜΑ ΠΟΥ ΑΦΗΣΕΣ ΕΓΚΥΟ.

ο Τζόζεφ ξεροβηξε ενω σηκωθηκε έντρομος απο το τραπέζι

"Κορη μου ο συν που ειναι;"

Ο μπραιαν γελασε για αλλη μια φορα ξέροντας πως αυτός ο αντρας δεν θα ήταν πιστος σε εκείνη ,ελειπε απο δίπλα της και ενας Θεος ξερει που θα βρισκόταν τωρα..

"Ξύπνησα μπαμπα μα δε τον βρηκα διπλα μου,δε ξέρω καν που ειναι τώρα φευγω πρέπει να τακτοποιήσω καποιες δουλειές "

Σηκώθηκε βιαστηκα περνοντας εξω δίχως να ξέρει που παει,ηθελε να ξεφύγει απο ολους..ακομα και απο εκεινον...

Ξαφνικά ενοιωσε ενα χερι να την τραβαει με δύναμή στο τοιχο, την κολλησε καθως κολλησε και το κορμί του μαζι χαιδευοντας της τα μαλλια..

"ΕΙΣΑΙ ΤΡΕΛΟΣ,ΤΙ ΘΕΣ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ;"

"ΝΟΜΊΖΕΙΣ ΠΩΣ ΘΑ ΚΑΤΣΩ ΝΑ ΑΚΟΥΣΩ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΛΕΝΕ ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΣΟΥ ΜΕ ΕΣΕΝΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΜΑΛΑΚΑ ΑΥΤΌΝ; ΞΕΡΕΙΣ ΚΑΤΙ; ΚΆΝΤΕ ΟΤΙ ΘΕΛΕΤΕ ΔΕΝ ΣΕ ΕΙΔΑ ΝΑ ΑΝΤΙΛΕΓΕΙΣ"

Η δεσποινα πηγε να τον χαστούκισει δυνατά οταν το χέρι του εκλεισε στο καρπό Της σταματώντας την με ενα δυνατο φιλί

"Ποτε θα μείνουμε μονοι?"

"Ειμαι παντρεμένη "

"ΣΤΑΜΑΤΑ ΜΗ ΤΟ ΚΆΝΕΙΣ ΑΥΤΟ ΑΝ ΤΟΝ ΑΓΑΠΟΥΣΕΣ ΘΑ ΗΣΟΥΝ ΕΙΔΗ ΔΙΚΗ ΤΟΎ "

την ξαναφιλησε βάζοντας το χερι του κάτω από το φόρεμα Της Στα ποδια της πιέζοντάς την κανοντας την να κρατήσει την ανασα Της

"Μπραιαν εγω..."

"Εσυ τι?"

"Α ασε με μπραιαν θα μας δουν"

Την άφησε αποτομα σηκώνοντας την στα χερια του και αρχισε να τρέχει μαζί της σε μια ευθεία δίχως τελος,υπήρχαν παντού λουλούδια ενω μια λίμνη μπροστα τους περιμενε την εριξε μεσα πέφτοντας και εκεινος

"ΘΑ ΠΝΙΓΩ ΔΕ ΞΈΡΩ ΝΑ ΚΟΛΥΜΠΑΩ "

"δε γλυτώνεις ευκολα απο Εμενα"