χτυπησε την πόρτα του σπιτιού που μισούσε περισσότερο από κάθε τι,οσο σκεφτοταν πως εκεινος ο αντρας που του σκοτωσε τα ονειρα στεκοταν εκει μεσα,ενοιωθε το αιμα του να βράζει για εκδικηση,μα δεν επρεπε να το δειξει,επρεπε να αφήσει το παιδι του στην μητερα του που ήταν η μονη του επιλογή ,δεν επρεπε να θεωρήσουν το μωρό εχθρο τους, γιατι τοτε θα γινοταν φονιάς...
η πόρτα ανοιξε και η μητερα του τον κοιταξε με ενα βλεμμα γεματο ερωτήματα,εκεινη την στιγμή δεν ηταν διαθεσιμος να εξηγήσει παραμονο πειρε το παιδι στα χερια του και το ανέβασε στο δωματιο κλείνοντας την πορτα πισω του
για αλλη μια φορα κοιταξε χαμένη το κενο,το τιποτα ...για ακομη μια φορα ενοιωσε ευτυχισμενη οσο τιποτα και η καρδια της κόντεψε να βγει απτην θεση της απο ερωτα, και σε μια στιγμή ολα γκρεμίστηκαν
"λοιπόν θα το κανεις;"
του εριξε ενα θυμωμένο βλεμμα πλησιάζοντας τον
"τι πρεπει να κανω;" του ειπε κενά
"το θέμα ειναι θα το κανεις;"
"τον αγαπάω και θέλω να ειναι ασφαλης,οποτε ναι θα εκανα τα παντα "
ξαπλωσε το παιδι του στο απαλο κρεβατι χαϊδεύοντας τα φουσκωτα μαγουλάκια της
"εδω εφερα την μητέρα σου οταν πρωτογνωριστηκαμε,ήμουν σκληρός μαζι της και ακομα δε μπορω να με συγχωρήσω "
σηκωθηκε απτο κρεβατι ανοίγοντας την ντουλάπα του,εκει οπου αντίκρισε το νυχτικο της,ολα ηταν τοσο παραξενα για εκεινον...
"γιατι να το κανω αυτο;"
εκεινος συνεχισε να επιμένει βαζωντας το τηλέφωνο στα χερια της
"πεστου πως αποψε δε θα γυρισεις σπιτι"
πειρε μια βαθιά ανάσα καλώντας τον αριθμο του με τρεμάμενα χερια...
ενοιωσε ενα βαρος στο στήθος του,κατι τον κρατουσε πισω εντονα και ένας φόβος κατεκλεισε ολοκληρο το κορμι του ,ισως μετανοιωσε που την αφησε μονη,ισως την ηθελε να ειναι διπλα του σε εκεινο το κρεβατι...
τις σκεψεις του διεκοψε ο ξαφνικός χτυπος του κινητού του,ενω διχως να το σκεφτει το σηκωσε
