Ξύπνησε νοιωθωντας ενα απαλο βαρος πανω της,κοιτάζοντας το ξεθωριασμενο ταβανι...
Γυρισε στα πλάγια βλεπωντας το σωμα του ριγμένο πατωμα και το κεφαλι του επανω στο στήθος της,το προσωπο του φαινόταν ήρεμο σε εκφραση ενω η χαλαρη του ανασα επεφτε στον λαιμο της,οταν θυμηθηκε τι εγινε πριν μερικές ωρες,η καρδια της αρχισε να χτυπαει σαν τρελη σε αυτη την άθλια σκεψη ...
Τα ματια της βουρκωσαν αμεσως,και ο λιγμος ξεφυγε απο τα χείλη της,οσο προσπαθούσε να ηρεμήσει για να μη τον ξυπνήσει τοσο περισσότερο στην σκεψη πως της σκοτωσαν το παιδι της το σωμα της ακομα και το ιδιο πονουσε ολοκληρο,τρανταχτηκε απτην πιεση της μη κλαψει μα δεν άντεχε,ξεσπασε κλαίγοντας δυνατα ενω τα δάκρυα της επεσαν ποτάμι επανω του ..
Κουνησε το κεφαλι του σμιγοντας τα φρυδια του κοιτάζοντας την
"Δεσποινα;"
Εκεινη γυρισε το κεφαλι της αντίθετα σκουπιζοντας τα δάκρυα της κοιτάζοντας τον παγωμένη
"Τι;"
"Κοιταξε με"
Εκείνη δεν του εδωσε σημασια,έσμιξε τα φρύδια της ετοιμη να κλάψει οταν ...
"Δεσποινα; κοιτα με''
Ο αερας κόπηκε απο μεσα της,επιασε σφιχτα τον λαιμο της και σηκωθηκε
"Αερα α αερα" ετρεξε μεχρι το παραθυρο ανοίγοντας το
Την πλησιασε αγγίζοντας της τον ωμο
"Θα με αφήσεις να σου εξηγησω;"
"ΦΕΡΕ ΜΟΥ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΠΊΣΩ ΦΕΡΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΠΟΥ ΗΣΟΥΝ; ΠΟΥ ΗΣΟΥΝ ΟΣΟ ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΣΑ ΤΟΝ ΘΕΟ ΝΑ ΜΕ ΣΩΣΕΙΣ;"
"ασε με να....
"Θελω να μείνω μόνη μου" τα πληγωμενα της δακρυα επεφταν νεκρα στο εδαφος,οι ηχοι σταμάτησαν και η καρδιά της εγινε πετρα ...
Τα φθινοπωρινά φύλλα επεσαν ξερά και άψυχα στο εδαφος,ποσο αξια εχει η οδύνη μιας ψυχης; γιατι δεν νοιαστηκε κανεις;γιατι δεν καταλαβε; ο ουρανός βρόντηξε μονο εκεινος καταλαβε,τα δακρυα μου συνοδεύτηκαν με την βροχη,το κλαμμα μου με τον θανασιμο κεραυνό μπροστα απο το παραθυρο μου,ποτε θα γυρισεις; εισαι η μονη μου ελπίδα,ακόμα σε περιμένω..
