η μέρα περασε γεματη γέλια,νόμιζες πως η καρδια της θα έσπαγε απ'την ευτυχια που την κυριευε,ενοιωθε πως εκείνη η μερα ηταν μια απ'τις αγαπημένες της,οσο έπαιζε με το κουταβακι κοιτούσε τα λαμπερα του ματια,και ενοιωθε ακομα περισσότερο ερωτευμένη...και ετσι περασε η μερα μεχρι που άρχισε να ξημερώνει,και εκεινη δε μπορουσε να κλείσει τα ματια,την κυριευε μια θλιψη...
οταν...
ενοιωσε το χαδι του στα απαλα σπαστα μαλλια της,καθως οι ακτίνες του ήλιου την ελουσαν,ενα απαλο χαμογελο σχηματίστηκε στα χείλη της μα οταν σηκωσε το βλεμμα της επανω στο δικο του,εκεινος την κοιταξε ξαφνιασμένος
"αγαπη μου δε κοιμηθηκες; Φαίνεσαι αυπνη"
αλλαξε το βλεμμα της ριχνοντας υο στο παραθυρο,αραγε εκεινος θυμόταν τα γενέθλια της; κανενας δε μπορούσε να τα θυμηθεί,ουτε η ιδια της η μητέρα,μονο ενας αντρας που δεν ηξερε,που δεν αγαπουσε το ηξερε,και οχι για καλο σκοπό,εκλεισε σφιχτα τα ματια της νοιωθωντας να κοιμάται μονη της σε ενα σκοτεινο μερος,το δωματιο της,δεν ειχε φως και φοβοταν,φοβοταν πολυ.....μα ο τρομος της γινοταν περισσότερο έντονος ...εκεινη την ημέρα ειχε γενέθλια,μα ηταν τοσο θλιβερό,δε την θυμόταν κανεις;
σηκωθηκε απτο παγωμένο και ψυχρο κρεβατι της,και περπάτησε έως το παραθυρο,το ανοιξε και την ιδια στιγμη ειδε ενα αστέρι να πεφτει,εκλεισε τα ματια και έκανε μια ευχή,έψαχνε μεσα της κατι που να της μοιαζει,κατι που θα μπορουσε να καταλάβει τον πόνο της,μα γιατι δε μπορουσε κανενας να το δει;
"ειμαι ενα πληγωμένο κοριτσι" ψιθύρισε στον ιδιο της τον εαυτο...
οταν ενοιωσε την πορτα να ανοίγει,γυρισε τρομαγμένη διότι ηξερε πολυ καλα μεσα της πως δεν ηταν η μητερα της,εκεινη δε μπορουσε να την σωσει ,ειχε χάσει καθε ελπίδα μεσα της,πονούσε και η καλή της μητέρα δε μπορουσε να την καταλάβει,δεν την πίστευε ....
"χρονια πολλα μικρη"
γυρισε και ειδε τον αντρα που φοβοταν περισσότερο απο οτιδήποτε,τον χειρότερο της εφιάλτη να στέκεται πισω της....
εκανε ενα βημα πισω ,ενώ ηταν πολυκοντα στοανοιχτο παραθυρο ετοιμη να πεσει..η καρδούλα της ετρεμε,η ψυχη της ειχε παγώσει,ευχόταν βαθιά μεσα της να βρεθει σωτηρια για εκεινην...
