περπατούσε αργα και σταθερά μονος του σε ενα σκοτεινο και άδειο δρομο ενω η καρδια Του δεν ακουγοταν πια,ενα πονεμένο δάκρυ επεσε στο παγωμενο του δάχτυλο καθως στάθηκε εξω απο το μαυρο κτήριο ανατριχιαζοντας ολόκληρος ...
εκανε μερικα βηματα ανοιγοντας την μεγάλη κοκκινη βολτα ψαχνοντας την ....
μερικες ωρες πριν.....
τον εβαλαν να κατσει στον μεγάλο καναπε κοιτάζοντας τον σκεπτικοί ενω κοιταξαν με ανησυχία ο ενας τον αλλον ενώνοντας τα χερια τους
"ξερεις ποσο σαγαπαμε ετσι μικρε;"
τα παιδικά του ματια αστραψαν ετοιμα να κλάψουν,οταν σηκωθηκε στεκομενος μπροστα τους
"θα με διωξετε;" τους ρώτησε με μια κρυφή αγωνια μεσα του
η καρδιά της σφιχτηκε νοιωθωντας εναν περίεργο πονο να την χτυπαει
"ειμαστε οι γονεις σου σε εχουμε σαν παιδι μας"του ειπε ο μπραιαν προσπαθώντας να κρατήσει τα δάκρυα του
"θα ζεις ευτυχισμένος θα..."
πριν προλάβει να ολοκληρώσει την φράση του ο μπεν ετρεξε στα ποδια της Δέσποινας πεφτωντας και αγκαλιαζοντας την σφιχτα
"μη με αφησεις να φυγω μανούλα,θελω να μεινω μαζι σας"
εσκυψε φιλώντας του τα δυο παιδικά του χερια σκουπίζοντας με βιαστικές κινήσεις τα ματια της
"δε θα σε αφησουμε να φύγεις"
ο μπραιαν γυρισε κοιτάζοντας την με ενα βλεμμα γεματο ερωτήματα
"τα ακουσα ολα,αυτος ο αντρας σκοτωσε τον αδερφό μου φοβηθηκα πολυ ειμαι μικρός για να πεθάνω "
"δε θα σε δώσω πουθενά " του ειπε κρατωντας του σφιχτα τα μάγουλα...
ετρεξε μεσα στο δωματιο της κλαίγοντας σπασμωδικά ενώ εκείνος μπηκε μεσα αγγιζοντας την απο τους ώμους
"ας τελειώσουμε μπραιαν δεν έχουμε μελλον"
την γυρισε αποτομα κανοντας την να τον κοιταξει εντονα στα ματια
"ΓΙΑΤΊ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΑΥΤΟ; ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΠΑΣ;"
η καρδιά της φτερουγισε στην δυνατή του φωνη,ενοιωσε να τον αγαπαει περισσότερο και δεν έπρεπε να αισθάνεται ετσι,ενω ηξερε πως επρεπε να προσποιηθεί,να φωναξει να κλάψει,δεν εκανε τίποτα απο ολα αυτα μα τον κοιτούσε για αλλη μια φορα με ενα χαμενο βλεμμα,με ενα ερωτευμένο βλεμμα...
