Violet Embrace

-19-

Lauren'in Ağzından

"Selam." Yanıma oturan Caleb'a baktım.

"Hey." diyerek selam verdim ve önümdeki şiire döndüm. Onunla hiç konuşmak istemiyordum şu an.

"Ne yazıyorsun?" diye sordu Caleb sarı saçlarını yüzünden çekerken.

"Hiç..." dedim defterimi kapatarak.

"Hmmm." dedi sırıtarak. İçimden hiç gülümsemek gelmiyordu, yıkılmış hissediyordum.

Daniel'ın benden hoşlandığını nasıl düşünmüştüm ki? Sonuçta Daniel'dı o. Kimseyi "o anlamda" sevmeyeceğini söylememiş miydi?

Beni sadece arkadaşı olarak görüyordu, hoş gerçi şu an arkadaş olup olmadığımızı da bilmiyordum.

"Sen iyi değilsin Maxwell. Neler oldu?"

Bana endişeli gözlerle bakan Caleb'a döndüm. Bir şeyler söylemeye çalıştım ama kendimi toparlayamıyordum. Çaresizce daha da dibe batmamaya çalışıyordum.

Caleb:

"Kalk." dedi.

"Ne?"

"Kalk, gidiyoruz. Sen iyi değilsin Lauren, bu halde derse girebileceğini mi düşündün?"

"Ne varmış halimde Smith?" dedim ona karşı çıkmaya çalışarak. Ama berbat göründüğüm kesindi.

Sabah çektiğim birkaç kat göz kalemi okula gelirken ağladığım için akmıştı, siyah kapüşonlumun kapüşonunu kafama geçirmiştim ve saçlarım yüzyıllardır taranmamış gibi gözüküyordu.

Etrafa yaydığım enerji çevremdeki insanların benden en az iki metre uzakta durmaya zorluyordu ve gözlerim kan çanağına dönmüştü.

"Hadi Lauren." dedi Caleb ve sırt çantasını sırtına alıp yanımdan kalktı.

Kafamı sıraya koyup:

"Saçmalamayı keser misin, hoca girecek birazdan." dedim ona bakmayarak.

"İşte o yüzden hemen kalkmalısın."

Kafamı ona doğru çevirdim. Ve öfledim.

"Caleb şu an cidden seninle uğraşamam."

"Aynı şekilde Maxwell." dedi Caleb ve beni kolumdan tutup kaldırdı.

"N'apıyo-"

"Al şunu da." dedi ve çantamı elime tutuşturdu.

Birkaç saniye öylece baktım suratına. Sınıftakilerin çoğu bizi izliyordu. Normalde bu durumdan epey rahatız olurdum. İnsanların beni izlemelerinden hoşlanmıyordum. Ama şu an insanları umursayamayacak kadar dibe batmıştım.

Dün partiden ayrıldıktan sonra tek hatırladığım şey Grayson'a sarılıp ağlamam, Grayson'la Clary'nin beni eve götürmesi ve tüm geceyi Clary'ye sarılıp ağlayarak geçirmemdi.

Caleb aniden beni kolumdan yakalayarak tuttu ve beraber koşmaya başladık. Bir yandan Caleb'a durmasını söylerken bir yandan da hiç durmamasını istiyordum. Sonsuza dek koşmak istiyordum. Sonsuza dek. Sanki kaçabilirmişim gibi. Sanki her şeyi arkamda bırakabilirmişim gibi. Ve sanki her şey yoluna girecekmiş gibi.

Ama durmak zorunda kaldık. Caleb bahçe duvarına hızlıca çıktı ve bana yardım etmek için elini uzattı.

Uzattığı elini tuttum ve duvara çıktım. Caleb yine çevik bir hareketle duvardan atladı ve:

"Atla Maxwell. Seni yakalarım." dedi.

Gülümsemeye çabaladım ama sadece:

"Hıh." diyebildim.