Violet Embrace

-44-

Clary'nin Ağzından

"Clary, iyi misin?"

Elimdeki çatalı makarnaya saplarken konuşmaya başladım, "Yani iyiyim, neden iyi olmayayım ki, kötü mü görünüyorum?"

Suratımın biraz daha kızardığını hissederken başımı daha da öne eğdim, saçlarımın suratımı kapatmasını umuyordum.

Maxon gülmeye başladı, "Matthew, Clary kesin bir şeyler saklıyor! O bir şeyler gizlediğinde hep böyle saçma sapan konuşmaya başlar."

Sinirle kafamı kaldırarak yanımda oturan Maxon'a döndüm, "Maxon!"

Maxon eğlendiğini belli eder bir şekilde omuzlarını yukarı kaldırdı, "Ne ama yalan mı söylüyorum?"

Çatalımı ona doğru doğrulttum, "Seni..."

Maxon beni takmayıp gülümseyerek yemeğini yemeye devam ederken içimdeki şaşkınlığı gizleyemiyordum.

O ne ara bu kadar büyümüştü?

"Evet," diyerek onay verdi Matthew Maxon'a, "Neler saklıyorsun Clary?"

Matthew'un sesi ciddi değildi ama bana attığı bakışlarla her şeyi bildiğini söylüyordu sanki.

Çatalımı hızlı bir şekilde tabağa bırakarak ayağa kalktım.

Maxon ve Matthew bana şaşkın bakışlarla bakarken ellerimle yüzümü kapadım.

Yaşadıklarım aklıma gelince çok ama çok utanıyordum,

"Size afiyet olsun!" diyerek hızlıca odama doğru koştum.

Kapıyı arkamdan kapattığım an kendimi yatağa attım.

Avery' düşünme, Avery'yi düşünme, Avery'yi düşünme.

Başımı yastığa daha da bastırdım.

Hala onun Laxon Bar'a beni görmek için geldiğine inanamıyordum.

Sonra beraber bisikletle kaçmamıza.

Sonra beni en sevdiği mekana götürmesine.

Ve sonra...

"Ahhhhh!" diyerek ayaklarımı yatağa vurmaya başladım.

Bundan sonra onu görünce ne diyecektim?

Kendi kendime utançtan ölürken içeriye Matthew'ün girdiğini farketmemiştim.

"İyi misin Clary?"

İstemeyerek de olsa kafamı yastıktan kaldırdım.

Matthew'ün sesindeki şefkatlik beni biraz da olsa rahatlatmıştı. Birinin benim hakkında endişelenmesi içimi ısıtıyordu.

Böyle bir duyguyu yaşayacağımı hiç düşünmezdim.

Başımı yastıktan kaldırarak kendimi oturur pozisyona getirdim.

Hala bu yatağın benim olduğuma inanamıyordum.

"Burası artık senin Clary."

Daha yeni kurumuş gözlerim yeniden sulanmaya başlamıştı, "Matthew ben-"

Matthew gülümseyerek bir kolunu bana attı ve beni daha da kendine doğru çekti,

"Misafir odasındaki eski şeyleri attım. O kadar gereksiz şey varmış ki! Küçücük görünen oda baya büyükmüş aslında."

Odaya bakarken artık gözyaşlarımı tutamıyordum.

"Tabi sana bu koca yatağı alınca," dedi Matthew parmağıyla üzerine pembe çarşaf serilmiş yatağı göstererek, "Oda yine küçüldü," dedi gülerek.