Violet Embrace

-46-

Clary'nin Ağzından

Günlerdir uyumamaktan ağrıyan gözlerimi ovuştururken aklımda her zamanki gibi sadece bir kişi vardı.

Onu görmeye gidemiyordum, onu telefonumla arayıp konuşamıyordum.

Onu görmeye gittiğimde bana atacağı bakışlardan, onunla konuştuğum zaman ise bana diyeceklerinden korkuyordum.

Uzanıp yatağın yanındaki komidinin üzerinde duran telefonu aldım.

4:31

Bildirim yoktu, kilitli ekrandaki resme bakarken Daniel'ın bana söylediği sözler yeniden kalbime bıçak gibi saplandı,

''Senin yüzünden.''

4:32

Bana sarılmış, mutlulukla gülümseyen Lauren'i haketmiyordum ben. O gülmekten pembeleşmiş yanağının bana değmesini, güneşten parıldayan o ipeğimsi siyah saçlarının benim karışık berbat turuncu saçlarıma karışmasını haketmiyordum.

4:33

''Neredeydin Clary?''

Lauren bunları yaşarken benim yaptıklarım aklıma gelince kendimden daha da nefret ediyordum. Kapanan ekranı açarken gözyaşlarımın akmaması için kendimle verdiğim mücadele, bunları düşünürken kendimi aynı Lauren gibi öldürmemeye çalışmayla verdiğim mücadelenin yanında hiçbir şeydi.

4:34

''Sana söylemek istemedi.''

Gözyaşlarımın akmasına izin verdim. Fotoğraflarımın arasından sıradan, çiçekli bir tane seçtim. Onu 'duvar kağıdı yap'a tıklarken ellerimin titremesine engel olamıyordum.

4:35

''Neden yanında değildin?''

Telefonu kapatarak yerine koydum. Matthew ve Maxon yine hıçkırıklarımı duyup uyanmasınlar diye tüm vücudumla yorganın altına girip dizlerimi kendime doğru çektim.

''Çünkü ben bir korkağım Daniel.''

''Özür dilerim.''

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

"Okula gitmek istediğinden emin misin Clary?''

Çantamı omzuma takarken Maxon'ın bana yandan attığı bakışları hissedebiliyordum. Kafamı ona döndürüğümde ise hemen gözlerini geri çevirdi.

Hastanede kendimden geçmem, Lauren'i öğrendiğimden beri evde geçirdiğim kabuslar ve sinir krizleriyle dolu iki hafta sonunda ancak yeni yeni kendime gelebilmiştim.

Maxon'ın benim için korktuğunu biliyordum.

Ama bu bakışları bana yaşadıklarımdan çok benden korktuğunu söylüyordu.

Derin bir nefes alarak hafif de olsa gülümsemeye çalıştım, ''Derslerimi daha fazla kaçırmak istemem değil mi?''

''Emin misin peki? Bak gerçekten kendini hala iyi hissetmiyorsan bir süreliğine daha rapor alabiliriz.''

Matthew'ün endişeli bakışlarını görmek gülümsememin önündeki başka bir engel gibiydi.

Onun da benim gibi kızarmış, uykusuzluktan morarmış gözleri ve üzerine tuğla konmuşçasına çökmüş omzuları, onun da benimle birlikte ne kadar acı çektiğinin göstergesiydi.

Onu böyle görmenin bana verdiği acıyı anlamaması için birkaç adım ilerleyerek kollarımı onun beline doladım, ''Eminim.''

Başka bir şeyler de demek istedim mesela onun benim yüzümden yaşadığı sorunlar için özür dilemek ve ona karşı asla tahmin edemeyeceği kadar merhamet ve sevgi beslediğimi söylemek istedim.