Violet Embrace

-7-

Lauren'in Ağzından

"Nasıldı bakalım?"

Kendimi koltuğa bıraktığımda saat 02.34'tü. Gözlerimi kapatarak derin nefesler aldım. Zach'in sırıttığını hissediyordum. Tek gözümü açarak ona baktım o halimi görünce güldü.

"Arkadaşa sahip olmak yorucuymuş." dedim umursamaz bir ifadeyle.

Zach endişeli bir biçimde bana bakıyordu. Kendimi daha fazla tutamadım ve kahkahalara boğuldum:

"Ama çok güzeldi. Çok eğlendim. Hatta hayatımda hiç bu kadar eğlenceli bir şey yaptığımı hatırlamıyorum." dedim.

Zach'in yüzüne rahatlamış bir gülümseme yerleşti. Ve sonra:

"Aa lütfen, seni gıdıkladığım günler çok daha eğlenceli." dedi ve bir şey dememe fırsat vermeden beni gıdıklamaya başladı. Kahkaha atmaktan karın kası yaptığımı düşündüğüm bir süre boyunca beni gıdıkladı ve geri çekildi.

Gözlerimden akan yaşları sildim ve birkaç saniye dinlenmek için gözlerimi kapattım. Yarın nasıl uyanacağımı düşünüyordum.

Gözlerimi açmadan abime sordum:

"Zach?"

"Efendim?"

"Yarın okula gitmesem olur mu?"

Zach:

"Hayır. Yarın provan var Lauren. Hem annemler okula gitmediğini öğrenirler sonra ikimizin de başı derde girer."

Üzgün bir biçimde başımı salladım. Haklıydı. Öfleyerek koltuktan kalktım ve dişlerimi fırçalayıp yatağa gidecektim ki Zach'in:

"Seni neşelendirebilirim. Normalde bunu yarın verecektim ama motivasyon olsun. Al." dedi ve bana bir hediye paketi uzattı:

"Yoksa bu..." dedim ve hediye paketini açtım. İçinden aylardır beklediğim William Shakespeare - Soneler kitabı çıktı.

"Ah Zach çok teşekkür ederim!" dedim ve gülümseyerek ona sarıldım.

Kollarını bana sardı ve bir süre öyle kaldık. Çekildikten sonra:

"Rica ederim." dedi ve:

"Hadi artık uyu. Yoksa sabah kalkamayacaksın."

Başımı sallayarak banyoya gittim. Saçlarımı tarayıp dişlerimi fırçaladıktan sonra geceliğimi giyip yatağıma gittim.

Kafamı koyar koymaz uyumuştum.

...

Siyah deri ceketimi düzelttim ve boynuma gümüş hacımı taktım. Hristiyan değilim. Deistim. Yanlış anlaşılmasın.

Göz altlarımdaki kızarıkları saklayacak kadar kalem çektim. Rakuna benzemiştim.

İçinde günlüğüm, kalem kutum, su şişem ve William Shakespeare'in Soneleri olan çantamı taktım ve Zachary'ye seslendim:

"Zach, Lauren Maxwell kaçar."

"Görüşürüz!" diye bağırdı Zach.

...

"Nasılsın Lauren?" kafamı Soneler'den kaldırdım.

Clary'ydi bu.

Onu görmek hoşuma gitmişti.

"İyiyim sen?" dedim yanıma oturmasını işaret ederek.

"Ben de iyiyim, sağol."

Bir süre sustuk.