Violet Embrace

-28-

Clary'nin Ağzından

"Topu avuçlarına değdirmeden tutmaya çalış, parmaklarını şöyle yap- Evet aynen böyle."

Maxon'ın ince bileklerinden tutup onun duruşunu biraz daha düzelttikten sonra, "İşte at bakalım," dedim.

Maxon biraz daha potayı inceledikten sonra topu fırlattı.

Top potadan girince mutlulukla zıplamaya başlayarak, "Evet evet evet sonunda! Sonunda basket atabildim!" diye bağırmaya başladı.

Onu gülerek izlerken ben de kendi kendime, "Sonunda," diye mırıldandım.

Saatlerdir dışarıda oyun oynuyorduk ve bu günün sonunda tek anladığım şey, Maxon'ın spor konusunda çok kötü oluşuydu.

Sıska vücudu ve yaşına göre küçük kalan boyuyla çoğu sporu yapamasa da çok tatlı görünüyordu.

Alnımdaki teri silerek çömeldiğim yerden kalkarak Maxon'ın yanına gittim ve tam o yere oturacakken onu durdurdum, "Hadi eve gidelim, orada dinlenirsin."

Söylense de oturmak için kırmış dizlerini düzelterek yanımda yürümeye başladı.

Apartmanın kapısına gelene kadar konuşmadık. Tam zili çalacaktı ki onu durdurdum. Aklımda diyeceğim sözleri son defa toparlayarak konuşmaya başladım, "Maxon sana bir şey soracağım."

Maxon başını salladı.

"Umm şey.... Sen burada mutlu musun? Yani Matthew'la kalmayı seviyor musun?"

Maxon hemen cevap vermedi. Ya burada kalmak ona çok kötü geliyorsa ve ben onu uzun süre sevmediği bir yerde yalnız bıraktıysam?

Endişe ve suçluluktan kalp atışlarım hızlandığı hissetmiştim ki Maxon konuşmaya başladı, "Matthew'ü ve burayı seviyorum. Sadece-"

"Sadece?"

"Sen de beni bırakacaksın diye korkuyorum. Aynı annemin bize yaptığı gibi."

Başımı iki yana sallayarak eğilip ona sarıldım. Farkında olmadan çok sıkmış olmalıydım ki Maxon'dan bir ah, sesinin gelmesiyle kollarımı biraz gevşettim,

"Seni asla terk etmem Maxon. Asla. Böyle düşünmene sebep olduğum için özür dilerim."

Kollarımı ondan ayırarak başını ellerimin arasına alıp kaldırdım, "Bundan sonra söz veriyorum buraya daha çok geleceğim. Ayrıca merak etme, şuan her şeyi çözmeye çalışıyorum. Bu durum sadece bir süreliğine daha, sonra yine beraber yaşayacağız, tamam mı?"

Başını sallamakla yetindi ama bu benim için yeterli değildi. Buradan suçluluk duygusuyla ayrılamazdım, "Tamam mı?" diye zorladım onu, konuşmasına ihtiyacım vardı.

"Tamam," dedi kısık bir sesle ama bu kalbimin sıkışmasına engel olmamıştı.

Bu benim suçumdu ve daha fazla insana yük olmadan bu durumu çözmem gerekiyordu.

Ayağa kalkarak ona hafifçe gülümseyerek elini tuttum ve boşta kalan elimle de zile bastım.

Kapının açılmasıyla Maxon elimi bırakarak merdivenleri koşarak çıkmaya başladı.