Violet Embrace

-53-

Daniel'ın Ağzından

Garip uğultular duymaya başladım önce, ne olduğunu çıkaramadığım, karanlığın içinden adeta bana fısıldayan sesler... Ne söylediklerini anlayamıyor olabilirdim belki, ama kesinlikle bana ne dediklerini biliyordum.

Aptal..

Herkesin endişelenmesine sebep oldun!

Lauren... Kim bilir ne haldedir şimdi. Ona çok kızmamış mıydın kendine zarar verdi diye?! Ya sen, sen de aynısını ona yapmadın mı Daniel?

Clary kendini suçluyordur şimdi, boş bir nedenden ötürü. Senin yüzünden.

Grayson ve Alex ise onları sakinleştirmekle meşguldür şimdi. Sırf onlar daha da üzülmesinler diye, kendi üzüntülerini saklamak zorundalar. Ve güçlü olmak zorundalar. Senin yüzünden!

Ya annen...

Sana bunca yıl katlanan, seni babasız büyüten o mükemmel kadın ne haldedir şimdi, hiç düşündün mü bunu?

Düşünmedin tabi. O lanet olası şeyi zıkkımlanırken düşündüğün hiçbir şey yoktu.

Sesler, etrafın hafifçe aydınlanmaya başlamasıyla sustu. Yavaşça koluma bağlı iğnenin verdiği hafif sızıyı ve beynimin kafatasımdan çıkmak için can attığını hissediyordum.

Anılar yavaşça beynime hücum ederken bilincimi henüz kazanmış değildim.

Bizi alkışlayan bir kalabalık gördüm. Işıklar gözümün kamaşmasına neden oldu. Damarlarımdaki etkisini yitiren ketaminin bıraktığı yakıcı hissin bedenimini nasıl kasılmaya ittiğini hatırlıyordum.

4 tel hatırlıyorum.

Sırayla,

mi...

la...

re...

ve sol.

Grayson'ın sesini duyuyorum. Lauren'in bass drumını. Clary'nin solosunu ve Alex'in bastığı akorları...

Yere düşüyorum. Bana doğru gelen siyah saç tutamları.

Ölecek miyim?

Korkmam gerekiyor. Yaşamak için çığlık atmam ve ruhuma sarılıp beni bırakmaması için ona yalvarmam...

Gözlerim sonunda ışığa alıştığında gördüğüm ilk şey, bembeyaz yumuşak bir elin benimkini tuttuğu.

Huzur dolduğumu hissediyorum. Bakışlarım yavaşça pencereden yansıyan güneş ışınlarının kutsadığı meleğe çevriliyor.