Violet Embrace

-38-

Clary'nin Ağzından

Kapıyı çalmak için yukarıya kaldırdığım elim hala havadaydı.

Kalbim gerginlikten deli gibi atarken yutkundum, çok ileri gitmiştim.

Tamam, beni dinlemeden direk yargıladığı için hala ona karşı kırgın hissediyordum ama bu dediklerimi haklı çıkarmazdı.

Ne diyecektim içeri girince?

Özür dileyip kendimi suçlu durumuna düşürmek istemiyordum, ama dediklerim için özür dilemem de gerekiyordu, bunu biliyordum.

Lanet olsun.

Cebime uzanıp telefonumu çıkardım ve...

Kimi arayacaktım ki?

Alex olayı hala bilmiyordu, Grayson'ı zaten arayamazdım.

Arkamı dönüp kapıdan uzaklaşırken Daniel'ın numarasına tıkladım, belki beraber bir şeyler yapardık.

Yavaş yavaş kaldırımda yürümeye başladım, nereye gittiğimi bilmiyordum.

Telefon çok uzun çalmıştı, lütfen aç Daniel lüt-

Aradığınız kişiye şuan ulaşılamıyor-

Söylenerek telefonu kapatıp geri cebime koyarken ağrıyan başımı ovaladım, şuan Lauren ile yaşadıklarımız gerçekten çok saçmaydı, aramıza bir erkeğin girmesine izin mi verecektik gerçekten?

Ayrıca ortada öyle bir olay da yoktu yani ben ve Daniel...

Bu düşünce karşısında suratımı buruşturdum.

Iyyy ben ve Daniel mı?

Kendimi onunla birlikteyken hayal etmek bile berbat geliyordu.

Lauren bunu bilmiyordu, ama bilmese bile böyle davranmalı mıydı?

Ben Lauren'ın yerinde olsam öyle davranır mıydım peki?

Mesela Lauren ve Avery'nin arasında bir şeyler olsaydı...

Başımı ellerimin arasına alarak bu düşünceyi aklımdan uzaklaştırmaya çalıştım.

Ayrıca niye Lauren ile Avery'yi düşünmüştüm ki ben, sonuçta benim Avery ile aramda hiçbir şey olmamıştı ve olmayacaktı da.

Şuan moralim bozuk olduğu için doğru düzgün düşünemiyordum, hepsi bu yüzdendi.

Evet, hepsi bundandı.

Omzumu ağrıtan çantayı biraz da olsa hafifletmek için ellerimi çantanın kollarının altına koydum.

Etrafıma bakındım, parkın oraya gelmiştim.

Hala bizim sokaktaydım ama daha ne kadar böyle gezecektim ki?

Belki Daniel beni aramıştır, ama ben onu duymamışımdır diye düşünerek telefonumu kontrol ettim.

Yeni bir bildirim gelmemişti.

Oflayarak parka girdim ve çantamı yere bırakarak salıncağa oturdum.

Etrafta koşuşturan çocuklara bakarken aklıma Maxon geldi ve gülümsedim.

Eskiden çok yakındık, aramızdaki yaş farkı kaç olursa olsun, her daim bir olgun gibi davranmış ve yaşadığımız sorunların hepsini anlayıp bana yardım etmeye çalışmıştı.