Violet Embrace

-22-

Daniel'ın Ağzından

Kollarımın gevşediğini hissettim. Gözlerimi açmaya çalıştım ve gözümün içine giren ışık huzmesi yüzünden irkildim.

Sol kolumu kaldırıp ışığı perdelemeye çalıştım. Gözlerim ışığa alışınca nerede olduğumu anlayamadım.

Odanın içine şaşkınlıkla bakmaya başladım. İki yatak vardı, her yatak yeterince genişti, iki kişi sıkışarak sığabilirdi.

Sırt üstü uzandım. Ve tavana bakmaya başladım. Sağ omzumun yandığını hissediyordum.

Kafamı sola çevirdiğimde yastığın üzerindeki siyah saç telini gördüm.

Teli elime alıp inceledim, Lauren'in saçıydı bu. Demek ki şu an Lauren'in yatağındaydım. Peki, o neredeydi?

"Siktir." diyip ayağa kalktım. Lauren'in dün yazdıkları...

"Onu yalnız bırakmamalıyım."

Üstümdeki nemli kıyafetlere aldırmadım ve hızla salona geçtim.

Hayır, bunu yapmış olamaz.

Onu kaybedemezsin Daniel.

Ya çok geç kaldıysam?

Ellerimi öfkeyle nemli saçlarımın içinden geçirdim ve düşünceyi kovmaya çalıştım.

Koşarak tüm evin içini aradım ama yoktu, Lauren Maxwell hiçbir yerde yoktu.

Panik olmuş bir biçimde tekrar salona geçtim ve pencereye baktım.

Siyah bir porsche, evin hemen önünde park etmiş bir vaziyette duruyordu. Yüzünü tam seçemediğim gri bir hoodie giymiş sarışın bir çocuk kollarını birleştirmiş, arabanın kapısına yaslanıyordu. Siyah güneş gözlükleri takmıştı.

Çocuk kısa bir süre sonra doğruldu ve ona yaklaşan kıza bir şeyler dedi.

O kız Lauren'di.

Siyah, kendisine büyük gelen eski bir tişört giymiş ve ince bacaklarını saran siyah bir tayt giymişti.

Evet, o kesinlikle Lauren'di.

Lauren, çocuğa bir şeyler söyledikten sonra çocuğun aniden onu kendisine çektiğini fark ettim.

Lauren da en az benim kadar şaşırmıştı ama o da ona sarıldı ve uzun bir süre öyle kaldılar.

Çocuk, Lauren'dan birkaç santim uzundu sanırım. Daha önce hiç görmemiştim onu. Ailesi zengin olmalıydı, arabasına bakılacak olursa...

Bir süre sonra Lauren çekildi ve çocuk arabanın ön kapısını Lauren için açtı ve içeri geçmesini işaret etti.

Lauren içeri girince çocuk da arabanın etrafından dolaşıp sürücü koltuğuna bindi ve büyük bir gürültüyle yola çıktılar.

Onlar gözden kaybolana dek ellerimi yumruk yaptığımı fark etmemiştim.

Banyoya geçtiğimde gözlerimin altının kıpkırmızı olduğunu fark ettim. Saçlarım berbat bir haldeydi ve sağ omzum ağrıdan ölüyordu.

Saçlarımı, kurutma makinesi ile kurutup Lauren'in tarağı ile taradım. Ellerimle saçlarımı hafifçe dağıtıp üstümdeki nemli kıyafetlere baktım.

Sanırım okula gitmeden önce eve uğrasam iyi olacaktı.

Annemin hayal kırıklığı içindeki yüzünü şimdiden tahmin edebiliyordum:

"Yine mi o kıza gittin?"

"Hayır anne. Lauren'daydım. Bana ihtiyacı vardı."

Ama annem Lauren'ı bilmiyordu. Bilmeseni de istemiyordum. Onu ne kadar çok kişiyle tanıştırırsam benden o kadar uzaklaşacağını hissediyordum.