Violet Embrace

-23-

Zachary'nin Ağzından

Telefonum çalmaya başladığında yurt odasında oturmuş, Michael ile birlikte Bay Lester'ın tahtaya yazmış olduğu soruyu çözmeye çalışıyorduk.

Telefonum çalmaya başlayınca Michael kalemini bıraktı ve:

"Hadi git konuş, hem ara vermiş oluruz." dedi ve geriye yaslanıp cebinden telefonunu çıkarıp bir şeyler yapmaya başladı.

Beni kimin aradığını düşündüm. Ararsa bir tek Lauren arardı beni.

"Herhalde Lauren'dir ." diye mırıldandım.

Telefonumu kaldırıp bakınca ekranda "Daniel Adams" yazdığını gördüm.

Merakla telefonu açıp:

"Merhaba, nasılsın Daniel?" diye sordum.

Daniel'ı garip bulmuştum. Çok yakışıklı olabilirdi ama yüzünde duygu yoktu. Hep monoton bir sesle, sanki uyuşturucunun etkisindeymiş gibi konuşurdu.

Daniel cevap vermeyince sorumu tekrar ettim:

"Daniel? Nasılsın?"

Birkaç saniye sonra Daniel cevap verdi:

"Şu an önemli olan ben değilim." dedi çok ciddi bir şekilde. Zaten hep ciddi idi.

Beni neden aradığını merak ettim. Lauren ile alakalı bir şey olmalıydı. Sesimin titremesini önlemeye çalışırken beni aramasını gerektirecek ne olabilir diye düşündüm.

Daniel konuşmakta zorlanıyor gibiydi, birkaç kez derin derin nefes aldığını hissettim.

"Zach, Lauren..."

Gözlerimi sıkıca yumdum. Ne yapmış olabilirdi yine Lauren?

"Evet Daniel, Lauren?" dedim sesimin olabildiğince sakin kalmasına çalışarak. Michael kafasını telefondan kaldırıp bana "Sorun ne dostum?" der gibi baktı. Gözlerimi "Sonra söylerim." anlamına gelebilecek bir bakışla ona çevirdim.

Omuz silkti ve telefonuna bakmaya koyuldu ama hala dinlediğini biliyordum.

"Zach, Lauren..."

Daniel'ın neden bu kadar zorlandığını anlamıyordum. Lauren yoksa?

Telefonda garip bir cızırtı oldu ve Clary'nin sesini duydum:

"Zach, sanırım buraya gelmelisin. Lauren'ın sana ihtiyacı var."

"Ne oldu?" dedim ayaklanarak.

"Lauren intihar girişiminde bulundu Zach. Merak etme şu an iyi, Daniel tam zamanında gelmiş."

Ellerimin titrediğini ve başımın döndüğünü hissettim. Hayır, bu doğru olamazdı.

Gözlerimi yumdum ve yutkunarak:

"Şu an iyi mi?" diye sordum.

"Evet Zach, iyi. Ama bence bu hafta onunla kalmalısın. Sana böyle haber vermek istemezdik ama yapabileceğimiz bir şey yoktu."

"T-tamam geliyorum. Ben birkaç saate geleceğim. Onu yalnız bırakmamaya çalışın. Başına başka şeyler gelmesini istemiyorum."

"Tabi. Şey, intihar etme girişimde bulunduğundan habersizmiş gibi gel." dedi Clary. Yorgun bir sesle:

"Tabi, görüşürüz." dedim.

"Görüşürüz Zach." dedi Clary ve telefonu masama koyup şakaklarımı ovuşturdum.

Eğer Daniel olmasaydı, Lauren şu an burada olmazdı.

Düşüncelerimden kurtulmak istermişcesine başımı ellerimin arasına alıp kafamı iki yana salladım.