Zatraceni | Tom 1

Rozdział 24

Edith

Jestem pełna emocji. Krew płynie w moich żyłach chyba trzykrotnie szybciej niż zwykle. Nie mogę przetworzyć w swoim mózgu, że daliśmy się tak bardzo ponieść uczuciom.

Ciekawe czy rodzice się dowiedzą...

Wpadam przemoknięta do suchej nitki do mojego pokoju, który dzielę z Alicią, na szczęście moje włosy już trochę przeschły. Nie wiem, gdzie w tym czasie jest Brunner. Pomieszczenie jest puste, tak bardzo w tym momencie dziękuję, że jeszcze nie wrócili z wycieczki rowerowej.

Zmywam resztki makijażu, nakładając znów kolejną, wszystko idealnie kamuflującą maskę. Wkładam ręce w torbę z masą swetrów i legginsów; jestem osobą, która ma ich najwięcej na świecie. Wszystkie kolory mi się mieszają przed oczami, widzę jakby tęczę. Włącza się moje krytyczna strona i uznaję, że moja garderoba jest okropna. Rozciągnięte golfy i zwyczajne czarne getry chyba nie dodają mi za grosz uroku. Mam wielką ochotę założyć sukienkę albo cokolwiek bardziej kobiecego, ale ja nawet nie mam takich ubrań, no i kończy się w tym wypadku tylko na dobrych chęciach.

W końcu znajduję to coś, czyli ładny, biały sweter ozdobiony przy mankietach drobną koronką i do tego jeansy. Pogoda nas nie rozpieszcza, więc to będzie dobry strój. Poza tym idziemy z Michaelem tylko gotować, o ile w ogóle damy radę się skupić...

Słyszę skrzypienie drzwi i z prędkością światła ubieram ostatni element jaki mi został, czyli sweter. Zerkam nerwowym wzrokiem w stronę lustra przede mną, by zobaczyć kto mógł być tak bezmyślny i wejść bez uprzedzenia.

Mike...

— Przepraszam... — duka cicho i obraca się gwałtowanie, wycofując z drzwi.

— Co się stało? — Zatrzymuję go w półkroku.

— Chciałem sprawdzić czy wszystko z tobą dobrze. Ponad dwadzieścia minut cię już nie ma.

Uśmiecham się i obracam się, żeby widzieć go dokładnie. Stoi przebrany w ciemny dres z podwiniętymi rękawami. Posyła mi speszony i zawstydzony uśmiech. Czuję się w tej chwili podobnie.

Boże... Czemu mam ochotę ciągle wpatrywać się w te wargi i myśleć tylko o tym, jak to było je całować?

— Tak... Przepraszam, że tyle to trwało yyy... Szukałam ubrań. — Obydwoje spoglądamy na moją rozwaloną po całym pokoju torbę.

Mike tłumi chichot, a ja w tym czasie mogę kątem oka zobaczyć, jak jego blizna na skroni uroczo się zagina, tworząc ten tajemniczy łuk. Wiele razy już chciałam go o to zapytać, ale jakoś nie mogę się odważyć.

— Ślicznie wyglądasz — mówi.

Zagryzam wargę, po chwili posyłając mu szeroki uśmiech. Już otwieram buzię, aby szczerze podziękować, ale nie daje mi dokończyć.

— To co gotujemy? — rzuca pośpiesznie.

Przechodzę drogę, która nas dzieli. Napięcie między nami jest widoczne na pierwszy rzut oka.

— Pewnie. Pizza? — mówię, stojąc przed nim, jego aż twarz promienieje.

— Doskonale wiesz, co uwielbiam.

Śmiejemy się i rozpoczynamy wyścig do kuchni prawie przewracając się o stopnie schodów.

  •••  

Nieco spięta atmosfera między nami wyparowuje, kiedy tylko przekraczamy próg kuchni. Muszę przyznać, że Mike świetnie radzi sobie w kuchni. Żaden składnik nie jest mu obcy, to zapewne przez doświadczenie w M&B.