Een Nieuw Begin

Hoofdstuk 1

[6 maanden later]

Evert wordt wakker als Isabel naast hem in bed kruipt. Hij draait van zijn zij op zijn rug en kreunt slaperig. "Ies?" Hij knippert vermoeid met zijn ogen. "Hoe laat is het?" Ze gaat tegen hem aan liggen. "Maakt niet uit." Mompelt ze. "Laten we slapen." Ze is helemaal kapot. Evert slaat zijn arm om haar schouders en geeft een zachte kus op haar hoofd. Dan kijkt hij opzij, richting zijn wekker. De digitale, rode cijfers geven aan dat het kwart over zes 's ochtends is. Hij zucht diep. Over een halfuurtje moet hij opstaan, nu weer in slaap vallen heeft voor hem weinig zin. "Ies... Hoe lang heb je nog nachtdiensten?"

Isabel vecht om haar ogen open te houden. De laatste vier dagen heeft ze nachtdienst gehad, en ze heeft er zo'n hekel aan. Ze kan overdag niet goed slapen, het is te licht. En ze mist Everts warme armen om haar heen, maar dat durft ze nog niet hardop toe te geven. "Ies?" Evert geeft een zacht duwtje tegen haar schouder. "Die nachtdiensten?" Ze kijkt naar hem, en kan zich dan weer herinneren dat hij haar een vraag stelde. "Dit was de laatste. Vandaag heb ik avond, en dan weer een tijdje dag." Ze hoort hem opgelucht ademhalen. Ook hij slaapt minder goed tijdens haar nachtdiensten, omdat ze hem elke keer per ongeluk wekt als ze terug in bed kruipt.

Slaperig en vermoeid liggen Evert en Isabel tegen elkaar aan. Hij komt niet meer in slaap omdat hij weet dat hij zo toch op moet, zij heeft moeite met in slaap vallen, zeker als Evert tegen haar blijft praten. Ze voelt dat hij overeind komt. "Hé, blijf nog even liggen." Smeekt ze zachtjes. De wekker is nog niet gegaan, dus ze weet dat hij nog tijd heeft. Zonder protest laat hij zich weer naast haar zakken. Hij neemt haar opnieuw in zijn armen en gaat met zijn vingers zachtjes door haar lange haren. "We leven een beetje langs elkaar heen de laatste tijd." Concludeert hij met zachte stem.

Isabel heeft even de tijd nodig om Everts woorden in elkaar op te nemen. Dan knikt ze zwakjes. "Ja... Met die dag- en nachtdiensten... Maar dat is morgen voorbij." Ze legt haar hand tegen zijn gezicht. Hij legt zijn hand over haar hand. "Dat weet ik... Laten we van de week samen wat leuks doen." Stelt hij voor. Ze glimlacht. "Als we bijgeslapen zijn." Mompelt zij. Hij grinnikt. "Als we bijgeslapen zijn." Beaamt hij haar uitspraak.

Voor Evert en Isabel het gesprek voort kunnen zetten, gaat de wekker. Isabel houdt hem tegen als hij overeind wil komen. "Werken jullie aan iets groots? Kan je niet gewoon hier blijven?" Hij geeft haar een snelle kus en maakt zich dan los. "Het is groot, Ies..." Mompelt hij. "Vermiste vrouwen... Al acht in de afgelopen anderhalf jaar... Allemaal spoorloos. We konden het steeds niet oplossen. Er is nu weer een vrouw verdwenen, dus we gaan alles weer vergelijken." Hij vermoedt al sinds de derde vrouw dat er een verband is, maar voorlopig kan hij niks bewijzen.

Isabel wrijft over Everts arm. "Ga jij maar stoere dingen doen dan." Ze glimlacht. "En zorg ervoor dat je niet in het ziekenhuis belandt, want ik ben hier en niet daar vandaag." Het is inmiddels een grap tussen hun geworden, zeker nadat Evert een tijdje na het begin van hun relatie met een schampwond op de spoedeisende hulp terechtkwam en zij er niet was.

Evert glimlacht naar zijn slaperige vriendin. "Ga jij lekker slapen," hij geeft haar een snelle kus, "zie ik je als ik thuiskom?" Isabel is inmiddels al bijna in slaap gevallen. Met een vermoeide blik in haar ogen kijkt ze Evert aan. "Nee... Avonddienst. Ik ben weg voor je thuiskomt, dan vanavond laat thuis, en dan kan ik eindelijk een normale nacht slapen." Ze glimlacht zwakjes naar hem voor haar ogen dichtvallen. Hij strijkt met zijn vingers over haar wang en glimlacht. "Ik hou van je, Isabel." Fluistert hij tegen haar. Zonder haar ogen te openen antwoordt ze. "Ik ook van jou." Met een glimlach op zijn gezicht staat hij op van het bed en loopt hij richting de douche. Hij is gelukkig, alles begint eindelijk op z'n plek te vallen in zijn leven. Hij is samen met een geweldige vrouw, inmiddels al een halfjaar, en ondanks dat Fenna af en toe nog steeds door zijn hoofd spookt, overheerst haar dood zijn leven niet meer. Hij mist haar en dat zal altijd zo blijven, maar hij heeft een nieuw begin gemaakt met Isabel, en dat bevalt hem voorlopig ontzettend goed.

--------

nog evennn geduld jongens, er komt weer wat spanning aan, beloofd!