Een Nieuw Begin

Hoofdstuk 26

Evert zit zwijgend naast Fenna's bed. Hij had haar graag even wakker willen maken, om haar te vertellen wat zich vanmiddag allemaal heeft afgespeeld, maar toen hij van Liselotte hoorde hoe ziek ze zich voelde voor ze ging slapen besloot hij dat het beter was om haar nu maar even te laten. Bram en Liselotte zijn nog een tijdje gebleven, maar toen Fenna drie uur later nog steeds sliep, zijn zij naar huis gegaan, om de oppas af te lossen en even tot rust te komen. Evert heeft toen zij weggingen heel voorzichtig Fenna's hand vastgepakt, en wrijft nu constante cirkeltjes met zijn duim over haar zachte huid.

Langzaam wordt Fenna wakker. Met gesloten ogen probeert ze te bedenken hoe ze zich voelt. Ze is duf, haar hersenen werken niet mee, maar ze is niet meer zo misselijk, en daar is ze al blij mee. Naarmate ze iets wakkerder wordt, voelt ze een warme, grote hand om haar hand heen. Dat is niet Liselotte, die heeft veel smallere handen. Ze knippert vermoeid met haar ogen, en glimlacht dan zwakjes als ze Evert ziet zitten. "Hé, je bent er weer." Begroet ze hem met zachte stem. Hij draait zijn gezicht naar haar toe, en gelijk verwijden haar ogen zich, geschokt. "Wat is er gebeurd?" Vraagt ze hem, terwijl ze zich iets opricht.

Evert geeft een kneepje in Fenna's hand, en gaat op de rand van haar bed zitten, zodat hij haar iets beter kan aankijken. Hij ziet de zorgen in haar zachte bruine ogen. "Hé, Fen, ontspan." Hij glimlacht geruststellend naar haar. "Het is goed, echt. Maak je geen zorgen." Hij wrijft over haar arm, terwijl hij de juiste woorden probeert te vinden om haar te vertellen wat er gebeurd is. Zij heeft er geen geduld voor, ze ziet alleen zijn beurse gezicht en dat maakt haar bezorgd. "Evert?" Haar wenkbrauwen zijn samengetrokken in een frons, en haar bruine ogen zijn strak op hem gericht. "Vertel eerst maar hoe jij je voelt, liefje, ik hoorde van Lies dat je echt heel ziek was." Ook hij is bezorgd. "Evert, verdomme," sist ze tegen hem, "jouw hele gezicht is blauw en jij wil het er even over hebben hoe ik me voel? Doe normaal en vertel me wat je hebt gedaan." Haar plotselinge felheid verbaast hem, dit is een kant van haar die hij heel goed kent, maar nog nauwelijks heeft gezien sinds ze terug is. Hij geeft een kneepje in haar hand. "Rustig, rustig," probeert hij haar te sussen, "jij moet je niet zo druk maken, dan zal ik je vertellen wat er gebeurd is. Deal?" Ze knikt, maar de situatie staat haar nog steeds helemaal niet aan.

"Oké, luister," begint Evert na een korte stilte, "de afgelopen dagen, sinds we jou hebben gevonden, hebben we gezocht naar... Naar die-die klootzak." Hij kijkt Fenna aan. Er schiet iets over haar gezicht wat hij niet kan plaatsen, maar ze verbergt het gelijk weer. Hij slikt. "Milou heeft het onderzoek geleid, met veel hulp van Lies en Bram. Ik wilde zo veel mogelijk bij jou zijn, maar ze hebben me wel op de hoogte gehouden." Hij streelt zacht over Fenna's onderarm. Ze kijkt hem aan, nog steeds met die frons op haar gezicht. "Dus dat waren al die telefoontjes waarvoor je even de kamer uit moest?" Vraagt ze zich hardop af. Hij knikt. "Ik moest wel... Of, nouja... Ik wilde helpen. Ik wilde iets voor je kunnen doen." Hij glimlacht zwakjes. "We zaten een beetje vast, maar na dat gesprek met jou kregen we wel ideeën. Milou heeft echt dag en nacht doorgewerkt, en gisteravond had ze ineens een mogelijke grote aanwijzing." Evert kijkt naar Fenna, om te zien hoe ze dit voorlopig opneemt.

Fenna is ongeduldig, ze heeft een vermoeden waar het verhaal van Evert naartoe gaat, maar ze durft er nog niet echt op te hopen. "Evert, vertel alsjeblieft snel verder." Moedigt ze hem aan. Hij geeft een kneepje in haar hand. "Liselotte is de hele nacht op het bureau geweest, en vanochtend had ze zijn locatie. Ze noemde het waarschijnlijk, maar je kent Lies..." Fenna glimlacht. "Waarschijnlijk is eigenlijk zo goed als zeker." Knikt ze. Evert kijkt naar haar, en ziet de hoop in haar ogen. "De inval was voor vanmiddag gepland, daarom moest ik weg... En ik-ik... Wilde je niks vertellen voor het zeker was." Een glimlach breekt door op zijn gezicht. "Nu is het zeker, Fen. We hebben hem." Hij legt zijn hand tegen haar gezicht. "Het komt écht allemaal goed." Fenna glimlacht nu ook voorzichtig. "Echt?" Vraagt ze ongelovig. Evert knikt, en dan voelt ze heel veel spanning van haar afvallen. Ze brengt haar hand heel voorzichtig naar zijn gezicht. "En dit?" Vraagt ze. Hij haalt zijn schouders op. "Ik-ik... Ik kon me niet inhouden. Toen ik hem zag, heb ik gewoon..." Beschaamd kijkt hij naar zijn handen. "En hij sloeg behoorlijk terug." Fenna glimlacht zwakjes naar hem. "Dankjewel," fluistert ze, haar stem schor door de brok in haar keel.