Een Nieuw Begin

Hoofdstuk 19

Na een aantal uur in zijn eigen bed te hebben geslapen, rijdt Evert weer terug naar het ziekenhuis. Hij parkeert zijn auto netjes in de parkeergarage, en loopt dan het gebouw in. Op het moment dat hij de afdeling oploopt, komt hij Bram en Liselotte tegen. "Hé, wat doen jullie hier?" Vraagt hij verbaasd, hij had niet verwacht dat ze eerder bij Fenna weg zouden gaan dan hij terug was. Heel even wisselt het duo een blik. "Die psycholoog... Peter?" Bram kijkt Liselotte vragend aan. "Volgens mij wel, maar dat maakt niet uit," ze kijkt van hem naar Evert, "hij wilde met haar praten, en ze ging akkoord." Evert zucht geïrriteerd. "Dat kan ze toch verdomme niet hebben na vandaag." Mompelt hij. Bram haalt zijn schouders op. "Ze zei zelf dat het goed was." Zegt hij zacht. Evert rolt met zijn ogen. "Ja-ha, maar het is Fenna. Die zal nooit vrijwillig toegeven dat ze het niet aankan." Hij haalt zijn hand door zijn haren. "Ik heb het hier vanochtend nog met Nina over gehad... Dat we haar een beetje rust moeten geven." Hij sluit zijn ogen en telt tot tien. "Oké, nou ja, maakt niet uit." Hij haalt rustig adem. "Gaan jullie maar naar huis, dan ga ik nog even bij Fen kijken.

Evert loopt verder de gang in, komt tot stilstand voor de deur van Fenna's kamer, en aarzelt dan even. Door het raampje in de deur ziet hij het achterhoofd van de therapeut. Fenna's gezicht kan hij niet goed zien, maar hij ziet aan haar gesloten lichaamshouding zien dat ze zich niet op haar gemak voelt. Hij onderdrukt de neiging om het gesprek te onderbreken, en loopt verder de gang in, op zoek naar Nina of Isabel. Het duurt even, maar uiteindelijk vindt hij Isabel. "Hé, Evert," ze kijkt hem met een klein glimlachje aan, "ik hoorde dat je even thuis bent geweest. Lekker." Terwijl ze tegen hem praat haalt ze het elastiekje uit haar staart, waardoor haar haren los op haar schouders vallen. Evert kan een glimlachje niet onderdrukken, om haar soepele, open manier van omgang. "Ja, was prima," zegt hij, voordat hij bedenkt waarom hij haar zocht, "maar Ies... Kunnen we praten?" Ze merkt de serieuze toon in zijn stem op, en stopt met spelen met haar haren. "Ja, tuurlijk. Wat is er?" Vraagt ze bezorgd. Hij haalt zijn schouders op. "Die therapeut is weer bij Fen... Ze heeft vanochtend ook al die verklaring afgelegd, morgen misschien weer een operatie... Ik heb het idee dat we haar op dit moment te zwaar belasten." Isabel knikt langzaam. "Dat is niet de bedoeling, Evert... Echt niet. Fenna geeft zelf constant haar akkoord, en zeker haar afspraken met de therapeut lijken ons heel belangrijk, aangezien ze nog niet echt begonnen is met verwerking."

Isabel heeft een punt, Evert weet het. Hij bijt op zijn lip. "Oké... Maar laten we wel op haar blijven letten. Ik weet niet hoe veel ze kan hebben voor ze breekt." Isabel legt haar hand op zijn arm. "Absoluut. En als jij het idee hebt dat ze het echt niet meer trekt moet je dat ook aangeven. Jij kent haar het beste." Ze glimlacht zwakjes naar hem. "Ga nu maar naar haar toe, ik denk niet dat Peter nog heel lang nodig heeft." Dankbaar glimlacht Evert naar haar, voor hij opnieuw koers zet richting Fenna's kamer. Als hij de gang in loopt, ziet hij de therapeut de kamer uitlopen. Evert trekt een sprintje naar hem toe, en kijkt hem dan indringend aan. "Hoe ging het?" Vraagt hij. Even kijkt Peter verbaasd naar Evert, dan legt hij de link. "Ze wil niet praten... Als het zo blijft moeten we misschien over een ander plan gaan nadenken." Vertelt hij. Evert zucht, maar knikt dan. "Dankjewel." Zegt hij.

Fenna's ogen zijn gesloten, ze zakt langzaam weg, maar zodra de deur opengaat, kijkt ze op. Als ze Evert ziet, glimlacht ze zwakjes. "Je bent terug." Mompelt ze. Evert glimlacht als hij op de rand van het bed gaat zitten. "Lieverd," hij leunt naar voren en geeft haar een zachte kus, "waarom praat je niet tegen de psycholoog?" Hij schrikt zelf een beetje van zijn vraag. Dat was niet echt de bedoeling, hij wilde dit eigenlijk niet met haar bespreken. Niet nu ze al zo'n heftige, drukke dag achter de rug heeft. Ze reageert nauwelijks op zijn vraag. Ze haalt zwakjes haar schouders op, meer antwoord krijgt hij niet. Hij besluit het voor nu maar te accepteren. "Hé, Fen," hij kijkt haar aan. Haar vermoeide ogen kijken naar hem terug. Hij kan een glimlach niet onderdrukken. "Ik hou van je." Fluistert hij dan. Het is de eerste keer dat hij dat heeft gezegd sinds ze terug is. Ze glimlacht nu ook, zwakjes, meer kan ze niet opbrengen. "Ik hou ook van jou, Evert." Vertelt ze hem dan. Hij wrijft over haar wang. "Ik laat je wel weer met rust nu, je ziet er uitgeput uit... Ik ben morgenochtend terug." Hij kust haar zacht. Dankbaar kijkt ze hem aan. "Tot morgen." Mompelt ze, voor haar ogen dichtvallen.

--------

zooo, we gaan lekker, hoofdstuk 19 alweer, en nog lang niet klaar! ;)

Wat vonden jullie van Moordvrouw gisteravond? Ik vond het wel ff wennen moet ik zeggen... (ik kan er nog heel veel meer over zeggen, stuur maar een pb als je wil praten, ik bijt niet ;p)

x Laura