Een Nieuw Begin

Hoofdstuk 31

"Fenna? Fen?" Een stem dringt door in Fenna's onderbewustzijn. Ze snapt het niet. Deze stem hoort hier niet. "Fenna? Liefje?" Weer die stem. Ineens schiet ze overeind en vliegen haar ogen open. Ze hapt naar adem terwijl haar ogen door de kamer gaan. Ze is thuis, het is goed. Toch schrikt ze als ze een hand op haar schouder voelt. "Sorry, sorry," Evert trekt zijn hand terug zodra hij haar angstige reactie ziet. Ze draait haar hoofd naar hem toe en kijkt hem met hele grote bruine ogen aan. Ze legt haar trillende linkerhand tegen Everts gezicht. Ze moet even voelen dat het echt is, dat dit goed is. Haar vingertoppen strijken over de stoppels op zijn wangen, en voelen zijn warme huid.

"Hé liefje," Evert ziet hoe Fenna langzaam weer tot zichzelf komt. Ze trilt nog steeds van top tot teen, maar ze kijkt wat minder angstig uit haar ogen, en haar ademhaling is minder gejaagd. Hij legt zijn hand over haar hand heen en streelt zacht over haar huid. Ze stort zich in zijn armen, en klemt zich stevig aan hem vast. Hij slaat zijn armen om haar heen en wrijft over haar rug. "Hé, hé, rustig, lieverd," fluistert hij, "het was maar een droom... Je bent oké nu." Hij houdt haar trillende lijf dicht tegen hem aan.

Fenna heeft haar gezicht in Everts schouder begraven en houdt zich met haar linkerarm zo stevig aan hem vast als ze kan. De beelden van haar nachtmerrie spoken door haar hoofd. "Het was echt," mompelt ze, "dit gebeurde echt." Ze slikt, en duwt zichzelf dichter tegen Evert aan. "Ik-ik moest mee... op die open plek." Ze haalt schokkerig adem. "Het was zo koud... En sneeuw." Ze trilt onbedwingbaar, en haar spieren lijken steeds meer te verkrampen. "Ik moest graven... Hij-hij..." Haar ademhaling versnelt weer als ze eraan denkt. Hoe hij achter haar stond en toekeek. Hoe bang ze was, slechts door zijn aanwezigheid. "Ik kon niet... Pijn..." Ze begraaft haar gezicht nog dichter tegen Everts schouder aan.

Evert wrijft heel zacht over Fenna's rug. Ze praat heel zacht, hij kan haar woorden maar net verstaan. Het zijn zinsfragmenten, ze praat niet in hele zinnen. Hij weet niet eens of ze tegen hem of tegen zichzelf praat. Wat hij wel weet is dat ze doodsbang klinkt, dat ze steeds heviger begint te trillen en dat haar ademhaling inmiddels tegen hyperventilatie aanzit. "Liefje..." Heel voorzichtig maakt hij zich van haar los. Dat valt niet in goede aard, ze lijkt meer in paniek te raken. "Hé, hé, Fenna," Evert legt zijn ene hand op haar schouder en zijn andere hand tegen haar gezicht, "het is goed, ik blijf hier..." Hij kijkt naar haar, zijn blauwe ogen richten op haar bruine ogen, die onrustig door de kamer schieten. "Fen, lieverd... Kijk me aan."

Na een paar seconden kijkt Fenna naar Evert. Dat geeft haar vreemd genoeg een veiliger gevoel dan zijn armen om haar heen. Nu kan ze zien dat hij er is, en weet ze heel zeker dat ze niet meer in gevaar is. Evert legt voorzichtig beide handen tegen haar gezicht. Met zijn duimen wrijft hij kleine cirkeltjes over haar wangen. "Je bent veilig nu... Ik weet dat die droom echt leek... Dat het echt gebeurd is, maar nu ben je hier." Hij leunt naar haar toe, tot hun voorhoofden elkaar raken. Hij kijkt diep in haar ogen. "Je bent veilig, Fen, het komt goed." Fluistert hij vol overtuiging. Ze sluit haar ogen even, en laat de overtuiging van zijn woorden op haar inwerken. Ze is veilig, en het komt goed. Hoe vaker hij dat tegen haar zegt, hoe meer ze het gaat geloven.

Fenna geeft Evert een zachte kus. Onbewust is haar ademhaling omlaag gegaan, en is het trillen van haar lijf gestopt. Nu is ze alleen nog maar moe. Ze geeft hem nog een snelle kus en kijkt naar hem. Hij duwt plukje haar achter haar oor. "Slapen?" Stelt hij voor. "Als je oké bent?" Voegt hij er snel aan toe. Ze glimlacht vermoeid, zijn bezorgdheid doet haar nu even goed. Dan laat ze zich langzaam weer terugzakken op het zachte matras. Evert gaat naast haar liggen en slaat een arm om haar schouders. "Ben je echt oké, liefje?" Vraagt hij zacht. Fenna nestelt zich veilig tegen hem aan. "Het gaat wel weer." Fluistert ze. Evert geeft een kus op haar voorhoofd. "Ik hou van je, Fen. Echt heel veel." Zegt hij dan zachtjes. Ze knikt. "Ik ook van jou." Mompelt ze. Daarna zijn ze beiden stil. Het is half vier 's nachts, ze zijn beiden moe, en het is goed om zo samen te liggen.

------

deze had eigenlijk eergisteren al geschreven + gepost moeten worden maar had echt hele nare hoofdpijn dusss dat heb ik een dagje uitgesteld ;)
Ennn toen was ik het gisteren vergeten, oepsss 🙈