Een Nieuw Begin

Hoofdstuk 25

Fenna knippert langzaam en vermoeid met haar ogen. "Wat is er gebeurd?" Vraagt ze aan Liselotte, die naast haar bed zit. De brunette glimlacht zwakjes. "Je bent geopereerd, Fen. Het is allemaal goed gegaan. Hoe voel je je?" Fenna slikt. "Misselijk," fluistert ze, "heel erg misselijk." Na haar vorige operatie voelde ze zich ook niet echt lekker, maar dit is vele malen erger. Ze knijpt haar ogen dicht en laat haar hoofd helemaal terug in de kussens zakken. Liselotte wrijft over haar been. "Zal ik iemand halen, Fen? Kijken of ze je iets kunnen geven?" Bezorgd kijkt ze naar de blondine, die langzaam haar ogen weer opent. "Doe maar." Besluit ze zacht. Liselotte knikt. "Ben zo terug, hou vol."

Nog geen drie minuten later heeft Isabel iets tegen de misselijkheid in Fenna's infuus gespoten. "Als het goed is werkt dit binnen een paar minuten, en voel je je daarna een stuk minder misselijk." Ze glimlacht bemoedigend naar Fenna, die het niet voor elkaar krijgt om te reageren. Ze is lijkbleek. "Ik-ik..." Ze duwt zichzelf iets overeind in bed. Isabel schat de situatie snel in, en grist heel snel een bakje vanuit een kastje. Op het moment dat ze het in Fenna's handen drukt, klapt de blondine voorover, en leegt ze haar maaginhoud in het bakje. Zowel Isabel als Liselotte schieten naar haar toe. Isabel ondersteunt Fenna's zwakke lichaam, terwijl Liselotte haar haren naar achteren houdt.

Evert en Bram lopen samen het ziekenhuis in, beiden met een brede glimlach op hun gezicht. Het lijkt erop dat alles eindelijk goedkomt. Evert vist zijn telefoon tijdens het lopen uit zijn broekzak. Hij had van Liselotte gehoord dat Fenna's operatie klaar was, en dat het goed was gegaan, maar op zijn vraag hoe het met haar gaat heeft hij nog geen antwoord gekregen. Hij laat het apparaatje weer terug in zijn zak glijden, het maakt ook niet zoveel uit, over een paar minuutjes is hij weer bij haar, dan kan hij het zelf vragen, en dan kan hij vertellen wat er net allemaal is gebeurd. Als ze de afdeling oplopen, komen ze Nina tegen. De blonde arts houdt Evert tegen aan zijn arm. "Wat is er met jou gebeurd?" Vraagt ze geschokt. Evert brengt zijn hand naar zijn gezicht, dat ietwat pijnlijk aanvoelt op plekken. "Niks bijzonders," grijnst hij naar haar. Zij schudt haar hoofd. "Zo kan je echt niet naar Fenna toe, ze schrikt zich dood." Ze trekt hem aan zijn arm mee. "Laat me in elk geval je gezicht even schoonmaken." Mompelt ze.

Bram loopt de kamer van Fenna binnen, heel zachtjes. Hij had door het raampje al gezien dat de blondine slaapt. Liselotte draait zich naar hem om als ze zijn voetstappen hoort. Met een glimlach op haar gezicht staat ze op. Ze begroet hem woordeloos, met een zachte kus. Dan slaat ze haar armen om zijn nek en trekt ze hem in een stevige omhelzing. Hij legt een arm om haar middel en trekt haar tegen hem aan. Met zijn andere hand aait hij zacht door de korte haren in haar nek, die los zijn gevallen uit haar staartje. "Het is allemaal goed gegaan, Lies." Fluistert hij in haar oor. Ze knikt, dat had hij haar al verteld in een Whatsapp-berichtje. Toch voelt het goed om het hem nu te horen zeggen. Ze aait door zijn krullen. "Waar is Evert?" Vraagt ze zacht.

Nina veegt net het laatste restje bloed onder Everts lip vandaag als Liselotte het kleine kamertje waar ze zitten binnenloopt. De brunette werpt een geschokte blik op Everts gezicht. "Bram zei al... Maar jezus, Evert." Mompelt ze. Hij begint nu al een blauw oog te krijgen, zijn neus is gezwollen en zijn lip is gescheurd. Hij haalt zwakjes zijn schouders op, en staat op. "Het valt wel mee, ziet er erger uit dan het is." Stelt hij haar gerust. Ze knikt, en slaat dan haar armen om zijn nek. "Jullie hebben het geflikt." Fluistert ze tegen hem. Hij slaat zijn armen ook om haar heen. "Ja," mompelt hij, "het is gelukt." Het dringt nu pas tot hem door. "Het is voorbij." Zegt hij zacht. Liselotte wrijft over zijn rug. "Het is voorbij." Herhaalt ze.

Everts lichaam begint te schokken als het besef door hem heen spoelt. Hij snikt zacht, zijn tranen druppelen op haar schouder en verkleuren de lichtblauwe stof naar donkerblauw. "Het is echt klaar." Huilt hij. Na alles wat ze de afgelopen jaren hebben meegemaakt, van Fenna's ontvoering tot alle pijn en angst waar ze nu nog steeds mee worstelt, alles is de schuld van die ene man. En nu is het voorbij. Evert kan de tranen even niet stoppen, zoveel spanning komt er nu uit. Hij heeft Fenna terug, en degene die haar alles heeft aangedaan zit eindelijk vast. Nu kan hij zeggen dat het goedkomt, en het ook echt geloven.