Een Nieuw Begin

Hoofdstuk 15

Liselotte kijkt door het raampje in de deur en glimlacht zwakjes. Ze had na een paar uur werk op het bureau besloten om nog even langs het ziekenhuis te gaan, om even te kijken hoe Fenna's operatie was gegaan. Maar nu ziet ze dat Evert naast de blondine in bed ligt, en teder door haar haren aait. Fenna's blik is alleen op hem gericht, en Liselotte ziet dat ze zachtjes tegen elkaar praten. Ze bekijkt het blonde duo een paar minuten, en besluit dan dat ze dit moment niet wil verpesten. Na nog een laatste blik door het kleine raampje draait ze zich om, en verlaat ze het ziekenhuis.

Evert ligt op zijn zij naast Fenna in haar ziekenhuisbed. Hij heeft zijn arm om haar schouders heengeslagen en haar – voorzichtig – dicht naar hem toegetrokken. Ze ligt nu helemaal tegen hem aan, met haar hoofd op zijn schouder. Hij geeft een zachte kus in haar haren. "Voel je je beter, Fen?" Vraagt hij haar zacht. "Ja, beetje." Mompelt ze. "Fijn dat jij er bent." Geeft ze dan toe. Hij glimlacht zwakjes. "Toch wel?" Vraagt hij haar plagend. Met haar gegipste arm geeft Fenna een zachte por in zijn ribben. Hij strijkt zacht door haar haren. "Blij om te zien dat je die koppigheid niet verloren bent, Fen." Fluistert hij tegen haar. Nu vormt er ook een klein glimlachje op haar gezicht.

Een tijdje liggen Evert en Fenna stil tegen elkaar aan. Ze zijn samen – echt samen dit keer – en dat is alles wat ze nu nodig hebben. Fenna's ogen vallen langzaam dicht. Ze is moe, heel erg moe, maar ze wil wakker blijven. Ze wil genieten van elk moment dat ze met Evert heeft. Hij geeft een zachte kus op haar hoofd. "Ga maar even slapen, Fen." Fluistert hij tegen haar. Ze schudt gelijk haar hoofd, en richt haar blik op Evert. "Echt niet." Mompelt ze zwakjes. Hij glimlacht op haar eindeloze eigenwijsheid. "Ik blijf hier, beloofd. Ga jij maar slapen. Ik ben er nog als je wakker wordt." Hij probeert haar met zachte stem gerust te stellen, al weet hij niet precies wat er door haar hoofd gaat. Ze legt haar hoofd tegen zijn schouder, en laat haar ogen even dichtvallen. "Blijf je echt hier?" Vraagt ze hem zacht, bijna smekend. Hij trekt haar nog wat dichter naar hem toe, en drukt opnieuw een kus in haar haren. "Echt, liefje. Ik blijf bij je." Fluistert hij. Fenna knikt, en sluit haar ogen dan, eindelijk rustig.

"Wacht hier." Gromt hij tegen haar. Ze reageert niet. Het is ook niet alsof ze ergens heen zou kunnen. Hij heeft haar vastgemaakt, aan een paal, midden in het uitgestrekte weiland waar ze net gestopt zijn. En al zou ze zichzelf loskrijgen van de paal, ze is zo verzwakt dat ze nauwelijks op haar benen kan staan. Toen ze dat busje in werd getrokken – een paar uur geleden – werd ze neergeschoten, in haar zij. Ze is inmiddels zo veel bloed verloren dat ze zich afvraagt of dit überhaupt nog goed gaat komen. Hij kijkt naar haar, trekt aan de handboeien die haar aan de paal hebben vastgemaakt, en vertrekt dan, blijkbaar tevreden met zijn werk. Fenna kijkt hem na. Zou hij haar nu alleen laten, midden in dit weiland? Tranen branden achter haar ogen. Ze staat hier alleen, in de storm. De wind rukt aan haar haren en kleren, de regen prikt op haar huid. Het is misgegaan, het hele plan is mislukt. Liselotte heeft Thomas dan wel terug, Fenna is hier alleen, met geen enkele manier om haar vrienden te bereiken.

Fenna's lichaam schokt een beetje. Evert kijkt bezorgd naar haar. Ze heeft haar ogen nog gesloten, maar haar ademhaling is versneld, en ze maakt kleine, onrustige bewegingen. Evert wrijft zacht over haar schouder. "Fen, hé... Ontspan, je bent veilig." Fluistert hij tegen haar. Ze schiet met een ruk overeind en kijkt paniekerig om zich heen. Evert komt ook overeind, en legt heel voorzichtig zijn hand op haar rug. Ze schiet van hem weg, en buigt daarbij haar lichaam zo dat er pijnlijke druk op de wond op haar zij komt te staan. "Au... au," kermt ze zacht. Evert kijkt naar haar, machteloos in de situatie. "Hé, Fenna. Ik ben het, Evert. Kijk me eens aan? Je bent in het ziekenhuis, je bent veilig." Heel langzaam neemt hij iets meer afstand van haar. Ze volgt hem met haar ogen, en dan lijkt ineens het laatste restje van haar droom te vervagen. "Evert..." Ze kijkt naar hem, met grote ogen, "Evert..." Herhaalt ze zacht. Hij knikt, en gaat weer op de rand van het bed zitten. "Hé, liefje... Je bent oké, je bent veilig." Fluistert hij. Ze knikt, en laat zich uitgeput weer terug zakken tegen de hoofdsteun. Evert kijkt naar haar. "Wat gebeurde er?" Vraagt hij voorzichtig. Fenna schudt haar hoofd. "Ik wil niet praten..." Mompelt ze. "Wil je weer bij me komen liggen?" Vraagt ze dan zacht. Hij vindt het zorgelijk dat ze al dagen niks zegt, maar nu kijkt ze hem zo smekend aan dat hij haar liever even vasthoudt.